Alle inzendingen over afscheid

het voelt triest van binnen nu jij er niet meer bent die lege plaats in ons huis waar je nooit aan went de klok is stil gevallen tijd houdt op te bestaan geen enkel uitzicht om nog op weg te gaan de morgen wenkt niet geen zon die mij omringt een sombere verlatenheid die zich overal opdringt ooit komen wij weer samen na die noodlottige…

Zij keren nooit ofte nimmer terug toch levenslang met ons verbonden ook dood - vliegt de tijd heel vlug moeizamer genezen - de open wonden van die te jong of plots zijn weggerukt een naam op een steen zijn gebleven een foto op een gedachtenis gedrukt zo houden wij hun afscheid ten leven hun ziel die naar 't hogere is gestegen onder Gods…

Laatst liep ik voor heel even Langs het landschap van mijn leven Die ik goed had opgeborgen Achter heuvels had verborgen Tot ik laatst achter die heuvels keek Het landschap daar te liggen bleek Ik was heel even in de schrik Toen keek ik om me heen en ik Zag hetzelfde landschap weer Rook het voor de tweede keer Hoorde klanken van verleden…

in een witte bont beschilderde kist slaapt een man met het hart van een levenslustig kind de sperziebonen lagen sinds zijn komst nog nooit zo recht in het vak zei de baas van Coop Compact roerloze handen omklemmen nu de mondharmonica’s van de jongen die Henkie heet en Toots met hart en ziel bijna evenaarde…

Leven, dit grootste luidruchtige dan weer stille wonder vertel mij gerust waar loop ik op dit tijdstip onder. Was juist zij geen bijzondere unieke levensblom wend je macht gerust aan vorm haar toekomst om. Laat de dood haar nu nog eventjes niet grijpen dit stervend nijpen is nu nog niet te begrijpen. Zelfs de heggen ogen apart naast het akkerzwart…

uit het duister willen tillen tot het licht je aanraken kan het stil wordt in huis in het oude trappenhuis uit het duister tillen tot de vlammende zon daarbuiten de rietkraag aan de overkant in lichterlaaie zet ik zou je uit het duister willen tillen tot het donker wordt en ik de laatste de blinden sluit…

~ voor onze nestor, heer Mostertman ~ Gegroet, u trouwe dierbare gemeente Teerbeminde lezers van 't gedicht Woordenluisteraars en beeldenkijkers Ik weeklaag maar zeg niet 'wee uw gebeente' Beminde lezers van het minnedicht Paardenfluisteraars en pottenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Van voedsel voor de geest dat ons…

Je zou het bijna niet kunnen geloven: deze een meter achtenzestig grote man is ooit over de wegen gevlogen in een grote Amerikaanse luxe sedan. Ik kan de elektronica niet genoeg loven; als kleine man had ik toch voldoende zicht, mijn zetel als chauffeur rees naar boven, het systeem reageerde zoals ik had ingericht. Comfortabeler auto heb…

jij wees mij de deur met harde hand onze lavendelgeur rook ineens verbrand ik was in je dromen toch zeker de man die eindelijk gekomen jou strikte in zijn ban jou niet meer losliet in je eigen bestaan zorgde voor verdriet je moest mij laten gaan ach, is zo'n korte liefde de heisa wel waard wat mij heel erg griefde je leende mij…

Stof heeft zich opgehoopt in mijn hersenspinsels. Fossiele gedachten zijn het, die uit een ver verleden komen. Het zijn eigenwijze meningen, die ik niet langer nodig heb. Aandachtig open ik mijn oren. Het begint te waaien. Een storm steekt op. Frisse gedachten komen binnen. Stof waait uit mijn kop.…

Terug in het huis, zwijgend vullen we dozen – met mama's leven.…

Waar mijn sporen zijn onverdiend Waar mijn daden zijn ongezien Ongehoord laat ik er mijn echo achter Luister goed Misschien dat je hem dan hoort Een restant van mijn gedachten Een restant van mijn weemoed Een resterend laatste woord…

Onmiskenbaar troont d'Olle Grieze Hemelwaarts vanaf de Oosterstraat Vertrouwd gezicht voor mij, al moest ik kiezen Voor 'n stad waar thans de Westertoren staat Geliefde Grote Markt en Zuiderdiep Gedempt de weg waar ik zo dikwijls liep…

Op deze oever wil ik sterven. mijn rug zal gammel zijn en sleets. mijn lasten zal ik afleggen aan de andere kant van de rivier, weg van de stad zal ik kijken, mijn blik gericht op de bomen, bomen met kruinen die van winters weten Geef deze pelgrim een beker wijn en streel hem minzaam door zijn dunne haren, luister welwillend naar zijn bede…

ze droegen zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang…

ik wil naar de overkant mompelde ze zal ik u helpen met oversteken en nam haar bij de hand maar ze werkte tegen nee ik wil naar de overkant ik ergerde me dan moet u het zelf maar weten ik stak over en keek wat was daar aan de hand een vrachtauto die langs reed remde – helaas de oude vrouw bleek met een stap te bereiken wat ze niet voorwendde…

marcherende mieren over een weerloos vogellijf begerige vliegen gonzen er omheen de laatste veertjes de ragfijne botjes de wind zij neemt alles met zich mee roerloos ligt een fragiele vogelschedel naast die van vis en ree einde van de angst voor boze mensenogen onwetend nu van ons gestaar in de glazen kast dag voorbije…

Ik was dichter van waarheid en trouw voor alles waarvan ik hou dichter was ik in warmte en kou van jou en van alles en iedereen dichter. Ik was dichter van master en bul van de eerste dag tot de laatste snik was ik dichter omdat ik graag plichten vervul. Ik was dichter van buiten naar binnen van taal en beminnen vannacht werd ik wakker…

Stap opgewekt voort al weet je niet zeker waar naar toe. Vooruit over het glimmende asfalt tussen de kale bomen hoofd scheef, wuivend naar het huis dat al in de mist is verdwenen en straks vergeten. Je zet een voet vooruit en dan een andere. Je kijkt niet naar de spiegeling in de plassen, het beeld van de takken waar je tussen hangt…

Gij draagt het gladde mom der dood; uw oog is groot van lijden; het naaste naken van de nood heeft uwe mond gescheiden. Reeds is het, of het laatste woord uw lippe gaat verpaarsen. Gij spert uw vingeren, doorgloord van eeuwig licht, als kaarsen. Uw glimlach voert het bijster beeld der eeuw'ge ontvangenisse. Het lam des offers…

wanneer ik niet meer ben ik niemand uit de stoffelijke wereld meer herken als ik ben geweest terwijl ik langzaam aan mijn nieuwe wen na m’n vorige te hebben beleefd neem dan wat van mij overbleef in je handen werp me omhoog in de wind zodat ik mogelijk nog eenmaal dan terwijl ik door de lucht zweef de weg naar mijn dierbaren vind…

de prachtige tuin staat alleen missend die haar koesterde de bloemen bloeien nog steeds zoals de zon steeds nog schijnt de regen echter voelt als tranen voor hen die zij achterlaat de schoonheid van de tuin geurt mooie herinneringen bij wie haar moeten laten gaan omdat haar de tijd gekomen is om in onze harten te blijven om…

soms valt het stil dan stokt de tijd voor even... daarna is niets meer wat het was 't gemis dat blijft het hele leven…

Vandaag maakte ik mijn laatste wandeling bij de zee van dit jaar. Het jaar is ongelooflijk snel gegaan, in voor- en tegenspoed heb ik bij je gewandeld, zee. Merendeels dichtbij de vloedlijn, want vaak lopen daar leuke strandlopertjes. In welk jaargetijde ik ook bij je ben, het blijft uniek. Zonsondergangen, telkens zo verschillend…

JA ook voor Jules Deelder de grote verbeeldert is het klaar met oudejaar…

Wij telden de tijdspassen in elkaars hand om naar de verre horizon te kijken, er bleven waterstromen achter op het strand het waren onze gedachten die het watervlak raakten, samen met de rimpeling van de oostenwind in elke plas zagen we ons evenbeeld vertragend in het schuim van golven, in een uurwerk die ons oneindig leek. We…

nee ik kan het niet evenaren de hartstocht van een vrouw haar stem met haar mooie hoge klanken ik neem ze in me op net als haar vloeiende woorden schitterende poëzie met adembenemende gevoelens lees ik in en uit haar zelf geschreven boeken tranen wil ze liever verbranden omdat verdriet niet opraakt alsof het de nieuwe mode is jezelf continu…

je zwaait en zwaait nadat ik de deur uitstap en nog even over je bolletje heb geaaid ik weet nu het is voor mij als afscheid bedoeld ik reageer misschien wel iets te onderkoeld je zwaait en zwaait nog maar eens een keer ‘k roep nog tot morgen dan zie ik je weer en als ik me heb omgedraaid en een laatste keer naar haar heb terug…

nog zag ik vaag haar hand als in doorzichtig glas wuifde zij heel transparant het charmante afscheid nemen verguldde nog het zeer abrupte terug moeten treden er was geen plaats voor haar in het snel wisselende hectisch virtueel de techniek was haar al te veel op het blauwe ego toneel waar mono de dood was van de dialoog…

de ruimte werd wit en licht toen ik naar je roerloze gezicht keek je ziel vloog naar de bol van de hemel niemand staarde je na ik bleef achter ontdaan in jouw kleine kamer…