Alle inzendingen over mystiek

Mijn hart barst bijna, gelukkig niet fysiek want stel je voor dat het breekt, de troep is niet te overzien. Mijn hart barst van geluk, niks geen gewonnen prijs, mijn hart gloeit van geluk, gewoon omdat ik "ben".…

Uitlaatluik voorbij, bivakkeert het echtpaar op de nachtschutting. Katers, mooiste tijd, ontsprongen uit de dans, verjongt zijn negen levens. Verstilt in een heilig dier verliest in oneindige liefde, maar ze mauwt niet. Sfinxe katers raadsels van de eeuwigheid de sarcofaag bleef overeind. De porseleinkast sculpturen breken er…

Er vaart een schip, het is een veronachtzaamd iets. Het was er niet en nu zit ver in zee Als wolkenlucht haast vanzelfsprekend, Een helrood jacht. Je kunt het zien en wil er zijn. Het is wellicht van balsahout. Het lijkt niet voor de vaart bestemd. Is alles er bewaaid met zout? Gewijzigd is een jacht zichzelf niet meer. uit tegenzin kwam het…

als gedachten lopen dravend overgaan in galopperen later zonder leiband op hol slaan weet dan dat ik bij je ben langs hekken en omheiningen die in onafzienbare rechtlijnigheid toch leiden naar de open vrijheid van het vlakke wad ik maan je energieën niet maar laat je gaan om in de onmetelijkheid zelf het kleine te ontdekken de warmte…

Duizelend van wijn en wals dansten ze de rest van de nacht dronken bij korte rustpauzes keken naar hun evenbeelden in het rimpelloze water -Was ik maar mijn spiegelbeeld dat ik mezelf kon volgen zonder altijd als eerste een stap te moeten zetten- -Ik begrijp het, zei hij troostend, maar je kunt niet zonder elkaar als eb en vloed of…

Zó gezwind kan nooit een vogel vliegen, Als hij stort door alle heemlen heen. Maar hij voelt zijn vallen als een wiegen En de sferen rimpelen alleen. En het is in 't weerlichtsnel verschijnen Van de dingen, of hij stille stond. Even glanzen zij en zij verdwijnen, Als de glimlach om zijn zachte mond. En de werelden, die langs hem rollen,…

wie ben ik vraag ik de zee sluit je ogen bruist zij en luister Ik luister naar haar komen en gaan naar 't kolken en stukslaan en 't vurig na-sissen van zacht schuimende uitlopers laten we stil zijn - zegt ze laten we samen laten we niets zijn laten we fijn zijn en pijn laten we alles zijn laten we - zegt ze laten we Zee zijn…

jij vertrouwt jouw voetstappen toe aan het strand zij tekenen sporen van verstand in silicium van het zand dat als geheugen en actuele databank het bestaan omspant alleen en toch direct verbonden met alles wat er is deel jij de wereld als schepper zonder ooit te worden gewist…

Dag dood, ik zie je wel, je kijkt naar me je loert naar me, je waakt over me. Je slaat toe als ik slapen zal, dan is het mijn doden val.…

In slaap vallen blijft een moeilijk, spannend en mysterieus moment, waarbij je een keuze moet maken om weg te zakken en je aan Klaas Vaak weet vast te pakken. Om naar feeën en fantasieën te gaan, nachtmerries ook te mogen en moeten... ervaren, zelfs bijzonder fijne dromen te gaan dromen, zo gaat dat zo zal je in slaap vallen lekker…

Het is een gewone dag vandaag Maar waarom is het zo lekker Wanneer voeten de grond raken? Er gebeurt niets bijzonders Het regent geen liefde De Maas glinstert Vandaag zo rustig De oever vol met bloemen Het gras is warm Aan de andere kant van de rivier Ook een gewoon beeld De schapen eten gras En de avond kietelt me Ik weet zelf Dat…

Je vertelde mij toen opgetogen dat het enigma was verschenen tussen mystiek en jouw intellect en dat we niet samen waren uit eenzaamheid of behoefte maar door toeval en de zon ik geloofde het zicht van jouw ogen voelde jouw voetstap in mijn benen hoorde jouw hartklop in mijn hart maar het antwoord bleef een raadsel wat je bij me zocht…

Zat in de zon, op m'n balkon, zag in m'n ooghoek een vreemd object Was het een schittering een luchtballon Het hing stil warempel was net, een bord, een schotel, een UFO misschien? Zou de zon rare dingen uithalen, of heb ik het goed gezien? Het ding bleef hangen, rode lichtjes flikkerden af en aan Bleef even staren, voor het besloot…

in een stad, nog nooit geweest een land waar mijn lief is liggen ook mijn voetstappen hoor de echo van onze stemmen daar waar het altijd oorlog is lopen wij samen hand in hand slapen op het dak alsof er geen afweergeschut is kijkend naar de sterren in het zachte ochtendlicht net voor ik me bewust ben van mijn leven waar mijn onschuld…

ik heb de bron gevonden ben ineens verlicht ken alle inns en outs van morgenstonden in poëtisch schrift dans op wolken speel met zon en maan schemer zacht met kleuren als mensen slapen gaan eindelijk zie ik als ik naar iets kijk voel een warme bezieling in dagelijkse werkelijkheid los zand is nu gebonden door water uit de bron aarde…

nog kraakt de trap als ik de hemel bestijg is het weerspannigheid of zijn het zaken die ik liever verzwijg het leven heeft cadeaus gegeven met hun opsmuk ben ik blij maar in het licht van boven verkleuren zij al snel tot snuisterij toch kom ik niet met lege handen aan mijn naam op aarde blijft gewoon onder de gedichten staan…

zo vlijt hij zijn wang aan haar zachtheid door nachten van stormend duister van bijna geen maan naar de wassende volle tot aan de dag waarop haar zon vrij spel speelt zij is de rust waarin hij zwerft hij is haar baken zo dragen zij vogels van tij naar tij zo stromen zij…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

Steeds dichterbij de dood schuif ik aan; hij is mijn vriend, hij is mijn vijand maar ik ga nog niet naar zijn land ik ga naast hem staan niet tegenover hem en zo houd ik mezelf in deze morbide waan.…

ik heb met kleuren getracht de kracht van leegte te breken het is me niet gelukt wel heb ik ruimte geschapen door grenzen te verleggen maar het onpeilbare bleef bestaan die ruimte hebben wij gevuld met een levenslange competentiestrijd en het ontwikkelen van engelengeduld ik zie de vuren doven uit naamloos diepe kloven sluipt langzaam…

Wij allen zijn als die daarboven: Wij leven zelden hier beneên; Wij zien de volle korenschoven, Geblakerd bouwland om ons heen; - De blauwe lichtpracht van rivieren, De gele bloemen aan de kant, De vlucht van reigers en plevieren Langs drassig moer en zandig strand; - De meeuwen op de brede wieken, Boven de duinpan, verontrust,…

In dit alles Wil ik zijn In dit moment Wil ik zijn Woorden vertragen Het oneindige denken Dit moment vergaat Voor ik me kan bedenken Moment tot moment Bewustzijn vergaat De eeuwige beweging Komt en gaat Het licht komt tot mij Zindering van het nu Verlaat me en verlos me Ik kom tot u…

Over lage velden rolt dreigend de nacht uit een zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom…

Nooit hoger kan ik vliegen Ik had zelfs geen flauw vermoeden dat zulke grote hoogten bestonden. Nooit hoger kan ik vliegen, omdat er geen enkele beperking is. Niets wat mij neerdrukt. Praat niet over moed en zwijg over lef. Er is zoveel vrijheid, er is zoveel nu. Er is IK BEN. Ik Ben in dat grote Licht. Versmolten met alles wat er is.…

Corpus van gedachten Samensmelting van geest en ziel Axonen versnellen Het zelf en het wiel Elk moment in tijd Gevangen in traagheid De impuls sterkt aan Tot het moment van vrijheid Overdracht en remissie Stille duisternis ontfermt zich Het luide vonken bedaart Tot de herhaling, eeuwig…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

Heel soms gebeurt het dat ik wakker word en dat de wereld op een sprookje lijkt. Ik voel een woud dat tot de einder reikt waarover zonlicht zich heeft uitgestort. Ik droom een elfje dat niet van mij wijkt, en samen dansen wij op ’t sprookjesbord en vangen appelbloesem in mijn schort – tot huilen van het lachen mij verrijkt. Maar als ik weer…

Een stille deken Bedekt mijn gezicht Koud tot op het been Het laatste gericht Is aangebroken Dit lege landschap Heeft geen erbarmen Ik ben een wrak Aangespoeld op een helse kust Verlaten van een ieder Bitterkou doortrekt mijn lijf Maar, zie de bespieder Scherpt mij aan Zoals ijzer met ijzer Knerpend en sinterend Het land kleurt grijzer…

weer zag ik in het strooien van je as de mooiste momenten uit je leven de zon had hen kleur gegeven in de wind danste jij beelden die ons tot op vandaag zijn bij gebleven de bladeren ruisten net als toen in je wuiven gaf jij ons een warme zoen alsof je wist dat het geen afscheid was wij hebben je meegenomen omdat jij ons bestaan bent…

ik kan je nog zien horen en voelen ogen en handen samen kunnen we lachen maar de verhalen zijn al verteld ik proef de nuances van je stem ook al ben je er niet jij deelt mijn denken al zoveel jaren toch laat het daar los breekt in besef dat ik alleen sta voor vraag zonder antwoord kijk in reflex naar ogen die er niet zijn…