Netgedichten

netgedicht (nr. 53.191):

Nachtontmoeting – slot

Duizelend van wijn en wals
dansten ze de rest van de nacht
dronken bij korte rustpauzes
keken naar hun evenbeelden
in het rimpelloze water

-Was ik maar mijn spiegelbeeld
dat ik mezelf kon volgen
zonder altijd als eerste
een stap te moeten zetten-

-Ik begrijp het, zei hij troostend,
maar je kunt niet zonder elkaar
als eb en vloed of dag en nacht
kom laten we verder walsen-

Langs de oever van het meer
stond weer het eenzame bankje
de maan had bijna afscheid genomen
ze keken naar elkaar in het water
hun evenbeelden gedetailleerder
door de langzaam opkomende zon

-Ik wil naar haar toe
naar de grens van zon en maan
met vier is het minder eenzaam-
hij aarzelde slechts een ogenblik

Het bankje bleef weer alleen achter
een spoor van licht liep in het water
naar twee zwemmende figuurtjes
die langzaam verdwenen aan de kim