Alle inzendingen over emoties

Hoe ze kalm naar de overkant staart als mediterend licht zo koel, zo zacht onaantastbaar maar toch rakend in een stilte in een streling van tijd het kloppen van haar hart dat geruisloos naar het mijne overgaat.…

onze woorden lagen op gevoelsafstand van elkaar in centimeters dichtend de rusteloze ruimte die er nog was voordat ze elkaar aarzelend zochten zo nu en dan als lettergrepen elkaar aanvulden schoot er een vonk door de geheime stilte ik kon de ogen zien achter de stem de glimlach achter het luisteren…

golfjes van geluk waren het ontsnapt aan herinneringen welke onder het strijkijzer puffend opstegen, het raam opzochten en in de dahlia’s krioelden, tegen wolken hun verhaal vertelden, spottend soms uiteen spatten, bellen vormend in de slootkant vielen als ze liep naar de slaapkamer met de handdoeken op haar arm, even draaide op ‘only…

Kindsoldaat, je ogen zo leeg. Is dit wat je van het leven kreeg? Waar is je mammie, je bent nog zo klein. Zo zou je leven niet moeten zijn. Nu is het te laat, jij bent al kapot, Je ziel is leeg, je gedachten verrot. Kleine soldaat met je hartje van steen, Het is niet jouw schuld, ze lieten je alleen. Is er nog hoop, een pleister voor je pijn…

eindelijk bevrijd van dwangneuroses, zo leeft nu het idee het vieren waard voor een beginneling hierin, maar in jaren toch gevorderd aan zijn voeten zwaar van lood nog ligt de toekomst open lachend als een kind schuifelt hij een nieuwe wereld in…

licht bruist door jouw hart aan de rand van eeuwigheid paden kruisen over elkaar cellen vergroeien in lichamen ik dank je voor het meegaan keer op keer langs oevers waar de afzondering loerde gedachten al begraven lagen jij mag pronken met alle hoeden uit de dromenkast, de geest waar iedereen het over heeft ontwaakt in een oud ledikant…

Als jaloezie zichtbaar wordt ’t lontje duidelijk waarneembaar te kort is de tijd aangebroken dat hetgeen eraan schort, wordt opgelost.…

Als we reeds met één been aan gene zijde staan Steeds vaker in gedachten naar onze jeugd gaan Doet onze geest in spagaat zachte pijn van weemoed ontstaan…

Nare dingen zullen immer langer op het netvlies achterblijven dan de schaterlach.…

Lachend probeert zij de wolken te raken springt luchtig naar een klein briesje geluk hij schenkt haar onverbloemd nieuwe jaren zonder jeugd maar in haar ogen danst nog altijd de geest van jong najaarsdagen verlangen naar een bed van bladeren een grassprietje en lijnen hemels met hier en daar een klein vlokje wolk de witte bosanemoon…

lang krullend haar, mijn moeders trots werd iedere morgen uitgeborsteld de marteling hield maar niet op verwenste haar, en niet alleen in stilte wat ik maar steeds niet kon bevatten: dat lijden nodig was om mooi te zijn en meer nog dat ik dan mijn moeder daar eeuwig dankbaar voor zou zijn als puber had ik het al gauw bekeken de lijdensweg…

Er was een scheur aan de hemel het licht viel erdoor kijk eens hoe maar hoe je dat zei dat vond ik mooi…

ik wals heel efkes voorzichtig in de ronde ze kleeft aan mij haar voeten staan op de mijne we draaien, gans de dag niet te hard want we zijn bang elkaar voor altijd te verliezen…

Op de grens tussen hemel en zee, deinen op de zeespiegel ontelbare mijmeringen. Zachte zonnestralen verlichten mijn dierbaarste herinneringen. Het zilte zand zuigt mij los, uit de greep van het alledaagse, de wind speelt, streelt mijn gezicht. Ze maakt iets los en voert het mee voorbij het einde van mijn zicht. Wat is daar toch, achter…

de tijd staat stil zo merk ik ter zijde op doch mijn stemklank verraadt enige ergernis, vertaalt derhalve de onrust van een aanzwellend innerlijk ongemak overeenkomstig het drammerig gedreun van een horde aanstormende paarden in galop mijn eigene ongeduld staat voor kenners merkbaar in brand zeker als wachten mij tenteert…

Geloof mij op de zondagochtend na een halve croissant aan kruimels in mijn haar zijn het jouw ogen en handen, niet en toch gelaakt als een oor en ooggetuige al vluchtend gelijk met de dood maar onafgemaakt noem me niet meer als laatste te lispelen in mijn oor of gelijk aan het afgelegen naspoor van verdoolde kruimels van…

Wil iemand mij wel horen, wil iemand mij wel zien. Dit is wat door mijn hoofd gaat in misschien nog geen seconde of tien. Ben ik wel gewenst, doe ik niks ongepast? Deze gedachtes vind ik zo irritant, ze zijn gewoon een grote last.…

Je bent ver weg van hier: in gedachten misschien nog verder dan in afstand of tijd. Toch kan ik je niet vergeten, al is er veel wat ons scheidt. Jong zijnde droomde ik grootse dromen van begrip en trouw, van verstaan en altijd er zijn voor mekaar, maar het leven liep zo anders dan gepland. Ben ik boos of ontgoocheld? Neen,alleen misschien…

niet dat ik je misken of wil ruilen dat zou zoeken zijn, geblinddoekt, tegen beter weten in of lijken op wisselen van spiegelende bomen wederom zoeken naar broze luchtgevulde zuilen om ze weer met tranen te vullen uit opgeblazen dromen noch is het zo dat ik mijn hart snijd uit geborgen goud dan wel mezelf bevrijd uit vermeende…

Eerste liefde! Waterige zon op ijsvogelplasje! Al te fijntjes begin je meteen te zeiken in mij. Vruchtbaar hoor, dit doornat afwachten, aandachtig kijken, piepkleinvogeltje scoren soms... Donderstraal mij liever eens flink in de kluiten, miezer, kluns eens in mijn blubber rond! --------------------------------------- uit: 'Jou willen…

Waar dwingt de reis en remt de weemoed hoe volgt zij sterren in de nacht? Ze gaat op zomervoeten haar handen spelen door op de préludes van Chopin en in haar hoofd sluipt heimwee binnen naar het verre land van blije kinderzomers hoe zuiver is de geur van dorstig- droge dennebomen en blauwe bessenstruiken dauwbedekt hoort bij het…

nachtgedachten eens zit ik hier niet meer lichtzinnige prikkels vinden hersendood tussendoor plet ik een motje op een wit scherm, licht trekt klaarblijkelijk aan hoever kun je gaan…

weids klonk haar lokroep rendieren ver daarachter ze zwaaide met een stok in haar korte spijkerbroek het rendiermos was zachter dan ons dekbed, sphagnum kneep ze uit op haar borsten het spartelen indachtig erna ik speel op de verlaten piano foto’s dichterbij, belevingen er is onweer op komst, het riet buigt dieper dan ervoor…

Verlaten vangt zij vervlogen dromen driftig graaft hij kijk, daar, naast de moet van paardehoeven ooit steigerend in opvliegend zand vecht zij hij niet meer…

De stilte voor de storm werd ruw verstoord, zodat de stilte tijdens de storm niet opviel.…

zonnebrandolie zilte lucht en minirok zeediep verlangen…

De gehavende schoenendoos met her en der een knaaggat verbergt een prachtig lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed…

Heb jij ooit dromen gehad waarin je vogels zag met zilverkleurige vleugels voelde je je net zo vrij, vloog je met ze mee wolkenhoog in de blauwe lucht over land en over zee Zag je de dageraad aan de gouden horizon denk aan mij als ik van jou droom met gesloten ogen denk aan mij als ik je toelach met mijn haren in de wind Weet…

Lopend langs het strand voetstappen achterlatend in het zilte zand luisterend naar het ritme van de golven aan zee zweven herinneringen als vlinders met me mee onder een wolkenloze lucht zo blauw genietend maar zonder jou lopend langs het strand in gedachten hand in hand…

ochtenstond, goud tanden verbrokkelen knipperende ogen licht ligt onverstaanbaar over een verdeeld land, men bouwt een toren, horizontaal het oosten licht op firma Het Zuiden zoekt de Grote Beer de zee glinstert naar de horizon volkomen buiten westen een zon verdwenen de kleur is scharlakenrood…