Alle inzendingen over emoties

rust vinden rust krijgen ik ben op zoek loop er zelfs van te hijgen kan het niet vinden waar ik ook zoek het is niet zo eenvoudig als in een boek ik blijf haasten waar is toch de rust ik heb hem zo nodig ben al bijna uitgeblust wie het weet mag het zeggen ik weet het niet nog steeds niet gevonden misschien in 't verschiet…

'k Denk aan Paros bij tomaten aan die inktvis drogend in de zon 'k denk aan Naxos aan dolfijnen aan die kade al die boten hoe het licht van de Egeïs in je ogen trilde en zong…

Broertje lief. Dag oudste broer, het ging te snel. Ik was niet op tijd voor een goed vaarwel. Gewoon thuis op de bank, gekleed en wel, haren netjes gekamd, onderuit gezakt. Op je eigen plekje, bij je pakje shag. Je gezicht voor het eerst ontspannen, jongens nog aan toe, wat zal jij een pijn hebben gehad. Gelukkig dat nu jou tijd is gekomen…

Flarden van dromen Komen stilaan weer tot leven Vreemde dromen Dromen ontstaan in pijn Is dit nu echt of droom ik nog Ik kan het verschil niet meer vinden Ik zoek, ik roep, ik gil Help me Niemand komt kijken Beeld voor beeld komt alles terug De flarden, de dromen, de pijn….…

Ik kijk naar die kist, Zoveel onbeantwoorde vragen, Opeens stijgt er in mijn hoofd allemaal mist. Ik wil het leven terugdraaien, Terugdraaien naar dat mooie verleden. Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen, Waren dit al die gekke dromen? Dat je je altijd al wilde laten verdrinken, Maar het niet eerst tot je hebt laten bezinken..? Je beseft…

Laten gaan van verlangen Laten gaan van dromen Laten gaan van wensen die nooit zijn gekomen Laten gaan van pijn in tranen die stromen zodat het hart in die vrijheid van haar smart kan bekomen…

Haast elke dag zijn vogels in mijn leven, soms ook wel bloemen of een helder licht maar dat schijnt nu en dan maar even; en ook de woorden voor een nieuw gedicht, ze komen zeker niet bij elke morgen. En toch geloof ik: maak je niet maar steeds die zorgen maar leef gelukkig en met blij gezicht.…

Haar ogen spreken waarheid terwijl leugentaal de mond verlaat en zinnen, niet meer bij zinnen, schamper zwart wit laten verdwijnen in grijze rook zonder enig vuur gebonden aan handen lopen voeten die paar laatste passen nogmaals zwakzinnig tot het einde wordt alles weer hergebruikt en roept verlangen intens om aandacht bedrukt spreekt…

wij zijn gevangen gevangen in ons eigen lichaam ons lichaam is gevangen op de aarde we zijn eindeloos gevangen we kijken door onze ogen en denken dat we de wereld in kleur zien maar we zien alleen maar zwart wit we zien alles zwart wit…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden…

Ik luister naar jouw stem zie in het blauw van je ogen de warmte van de zon het geruis van de zee de mystiek van de wolken de wereld aan mijn voeten maar niet te lang en niet te vaak want het grijpt me naar de keel en het verlangen het verlangen doet zo'n pijn…

De tranen prikken in mijn ogen, Ik walg van mezelf, Het laatste waar ik aan wil denken ben jij, De uiteindelijke aanrichter van al dit gekanker. Je haalt het onzekere in mij naar boven. En zorgt ervoor dat ik verdrink in mijn eigen problemen. Je laat me bloeden. Je laat me lijden. Jij bent degene die over mijn leven gaat. En je weet dat het…

Hij vertelde haar zíjn verhaal Zonder een woord te zeggen ze vertelde het mij zíjn verhaal Zonder een woord te zeggen Ik vroeg hem naar zíjn verhaal En hij vertelde het me, zonder een woord erbij te zeggen.…

Verstand en gevoel, een ogenschijnlijk oneindig gevecht De strijd van mijn denken Maar is dit wel echt? Een lichamelijk verlangen, maar ik zit gevangen In het denken van het doen, het wel willen, maar verstandelijk teniet doen Behoedzaam zijn voor kwetsuren hoe lang gaat deze strijd nog duren?…

de wereld glipt uit mijn hand draaiend, tollend rond de zon kimmend een laatste glimmering een zee aan mogelijkheden beschenen en daar sta je dan, gestrand, wachtend op de vloed je ondergaat de golven, zomaar verdwenen naar de maan…

Stil nog met de hand verboden aan moeder maakt ze oogcontact ik praat wat in een speelgoedmobiel ‘ja met johannes driebil ? en u wilt er vier?’ langzaam loopt ze naderbij los van moeder krijg klei boordjes een plastic mesje erbij ‘wil oom een koekje maken’ vraagt ze zacht ik heb kus, neus ster en mondkoekjes gemaakt haar neus en mondje…

ik ween mijn tranen aan de binnenkant enkel ik zie ze nog huilen traag volgen ze mijn wangen (aan de binnenkant) en ik lach mijn tanden bloot ik wil wel verder gaan en ik heb je losgelaten al blijft gemis en verlangen leven in mijn verdriet ik huil niet meer om jou (toch niet alleen om jou) ik huil om het gevoel dat onbereikbaar lijkt…

Roosjes geef je water Vampiertjes geef je bloed En mij geef je een kusje ALs ik zachtjes huilen moet..…

Hij vertelde haar zíjn verhaal Zonder een woord te zeggen. Ze vertelde mij zíjn verhaal Zonder een woord te zeggen, ik vroeg hem naar zíjn verhaal En hij vertelde het me, zonder een woord te zeggen.…

Handen toetsen zachtjes noten vingervlugge romantiek virtuoos kruiden de klanken de ganse kamer met muziek Ragfijn trillen alle snaren geen notie meer van tijd ratatouille van gevoelens om wie ik de meester zo benijd Gedachten zweven plots in broosheid tranen paar'len in het licht diepe smeltkroes van emoties de hemel leek nog nooit zo…

ineens in vrijheid geworpen schatten de matte ogen van een uitgefloten vogel het blauw als onpeilbare mist aan de kracht van vleugels ontwend weigert het dier te stijgen het kent alleen de engere ruimte van geborgenheid waar moet hij nu gaan welke wind zal hem leiden naar een nieuwe veilige stek voorlopig zit hij droevig ineen op een…

Soms denk ik: Wie ben ik? Soms denk ik: Wat doe ik? Soms denk ik: Waarom leef ik? Die vragen denk ik alleen maar door onzekerheid Basisschool: alles fleurig en fijn Middelbare: een ramp met veel pijn Veel mensen moeten mij niet Maar eigenlijk boeit mij dat ook niet. De mensen die ik heb zijn voor mij goed. Maar af en toe denk ik toch…

Een woord van een gedachte die het stof dat elke herinnering bedekt niet alles geeft. De tijd niet alle momenten laat beginnen met die eenzame zin. En mij laat wachten met verlaten ogen en versteende dromen die ik steeds verzamel en weer vergeet omdat ze niets beloven.…

Ik stond op rand van de kade te kijken naar alles wat er te kijken viel Ik stond in de wind te genieten naar wat er te genieten viel. Ik stond er een praatje te maken met een man die me passeerde meer niet En toen stond ik weer te kijken naar wat er te kijken viel. En het werd langzaam donker en stiller om me heen en nog steeds dacht ik…

Het is donker Ik sta hier Ik sta hier met alleen maar zwart om me heen De koude rillingen geven me een vreemd en eenzaam gevoel Niemand kan me vinden, niemand kan me zien Behalve dan die ene misschien? Want die ene dat ben jij Mijn gevoelens voor jou zijn eindeloos Help me Red me van deze eenzaamheid Help mij het licht weer te zien Want jij…

wat is het jouwe? je houvast van het leven? dat is wat ik vroeg je zei het niet je wist het niet heb je geen motto zoals ze dat zeggen geen gezegde of een eigen zin gemaakt door jou? heb je er nooit een gemaakt? of gedacht 'hier leef ik voor' nooit een gehad hoe kun je leven zonder een bewust houvast? wat is het van jou?…

Thuis is het het allerbest! Hier ben ik meer gestresst... Thuis heb ik jullie om me heen, Hier ben ik soms alleen... Hier mis ik jullie soms heel erg, Ik zie er tegenop als tegen een berg... Maar...na 5/6 dagen... Is het weer te dragen... Ik ben weer thuis... opname 17e chemokuur…

Je komt als klein mensje op aarde Onwetend en nog zo klein Geen angst, verdriet of andere pijn Alleen jij en jouw unieke waarde Gedurende je eerste jaren Krijg je volop bescherming en aandacht Niks geen geweld, lust, wraak of macht Alles valt nog te verklaren Naarmate je langzaam verder groeit Kom je steeds meer vragen tegen Zit je vaak…

Ik wil de dochter van een moeder zijn een kind aan een ouderlijk thuis als in een heugenis, waar ik morgen de herinneringen aan nog verder dan gisteren vergeet en daarna zal het vader zijn die altijd de krant las moeder de aardappelen schilde en iedere avond een appel zo voor het slapen gaan op de bank, samen nog even tv keken…

Voorbij Pinksteren, voorbij Moederdag maar wat blijft is de glimlach van een kind, de troost van vriendschap, de geur van de roos; wat blijft is de zang van de vogels vroeg in de morgen, of in de avond; de stilte van de nacht en de verwachting. De verwachting.…