Netgedichten

netgedicht (nr. 22.412):

Porselein

Het is zinloos, ik kraak toch maar je porselein,
kras toch maar je huid tot op het bot

mijn goedbedoelde pogingen
doen mij steeds meer naar lucht happen

Ik kom ogen te kort,
maar mijn vingers zijn te bang

Misschien heb ik je wel iets te lief,
mijn lief
en misschien duurde ons eeuwig wel te lang

Waar was het, toen we vroeger dartelden,
toen er nog plaats was voor mij en het echte blij

In alles wat je zegt doe je me pijn
in alles wat je zwijgt heb je gelijk,
ik ben de weg kwijt, het is mijn schuld

het is gewoon in mij.