Alle inzendingen over Stil verdriet

Aan leegte en zichzelf verslaafd, helaas, begrijpt het zich alleen nog stil bij haar, wanneer het streling is en ademzucht.…

Het doet veel pijn en verdriet nu je niet meer in ons midden bent. Het is zo stil zonder jou, ik ben blij dat er mensen zijn die om mij geven in deze moeilijke tijd. Komende week word je gecremeerd en dat zal heel moeilijk worden. Lieve man van mij, bedankt voor alle mooie momenten en wat je betekent hebt voor mij.…

Wat wordt hier veel gemopperd en gemord, Wat zijn we met zijn allen ontevreden Naar die partij van Wilders afgegleden, Waar Geert dan op zijn beurt weer “Stil van wordt”. Helaas blijkt dus dat Geert pas na het krijgen Van alle zetels overgaat tot zwijgen.…

Wat wordt hier veel gemopperd en gemord, Wat zijn we met zijn allen ontevreden Naar die partij van Wilders afgegleden, Waar Geert dan op zijn beurt weer “Stil van wordt”. Helaas blijkt dus dat Geert pas na het krijgen Van alle zetels overgaat tot zwijgen.…

Toen de vlinders al fladderend in de late zomer waren verdwenen, werd het stil, oneindig stil. Stil werd het in mijn huis en stil werd het in mijn hoofd. Het dagelijkse rumoer kon daar niets aan veranderen. Het werd stil, oneindig stil om beter te kunnen luisteren. Overal op zoek naar die dierbare stem.…

Wie dat zo kan, vertreedt verdriet.…

Misschien dat andere dagen gewoon andere dagen zijn soms weet je ook even niet hoe alles is gegaan, enkel dat je wel door de grond kunt gaan van de pijn sneed de dag domweg gewoon helemaal verkeerd aan. Toch weet je ook hoeveel klinkende dagen er ooit waren het zijn tenslotte niet allemaal maandagochtenexemplaren. Vandaag was de aarde gewoon…

een verdriet Zwarte wonden en eventjes slikken maar geen die dat in ‘t donker ziet Donkere bladeren, donkere takken ach, het eenzaam waart thans rond Het probeert de ziel te verzwakken Mij..op een koud kille ondergrond In mij is het waarlijk stil gekropen de stilte van het altijd eenzaam zijn Smart blijft zich bijgevolg ophopen ik huil…

Het is mijn opa niet, het is mijn opa niet Die daar ligt, zo stil Die ken ik niet zo goed, ik heb hem niet gekend Mijn opa wel, maar dat is hij niet. Van al dat verdriet hier, zoveel verdriet overal Word ik hyperactief. Zouden ze dat merken, dat mag toch niet.…

het is stil in de stiltecoupé het is stil in de coupé het is stil stil…

Stilzwijgend Kijk je mij aan Ogen die leeg zijn Mij niets meer zeggen Stilzwijgend Kijk ik jou aan Met ogen Van waarom? Stilzwijgend Kijken we elkaar aan Met ogen vol emotie Is dit nu het einde...?…

'n Stil verlangen naar het onbereikbare 'n Stil verlangen naar het onmogelijke 'n Stil verlangen ... 'n Klein plekje voor gedachten 'n Klein plekje voor verwachten 'n Klein plekje ... 'n Mooi moment bewaren 'n Mooi moment koesteren 'n Mooi moment ... 'n Stil verlangen naar 'n klein plekje met 'n mooi moment…

Het is hier zo stil Zo helemaal alleen Niemand om me heen Zo leeg Zo kaal Helemaal geen kabaal Waar ben je nu Nu ik je nodig heb Nu denk ik alleen Denken aan de dag voorheen Tranen zijn gevallen En echt niet te min Liefde is gevallen Vriendschap is gekomen Beter dan voorheen Iemand die mij begrijpt Dat is wat ik nodig heb Die Warme…

En heel zacht raak ik je aan Maar dan ben je er niet meer Uit de dood keert niemand weer Half zeven, zelfs geen ruis Mijn god, wat is ’t stil in huis…

Me dunkt men kan niet liegen hoe men ze hebben wil, het schoonste zijn ze, droog en stil!…

Als alles stroomt, waarom verlangend naar jou sta ik stil?…

Stil staat alles Elke kracht weigert zijn invloed, mijn invloed Zwaarte valt weg alsof het niets is en dat voelt wederzijds Materiaal zonder bestaansrecht, ik zonder materiaal Atomen weigeren simpel weg te draaien Aan het niets houd ik me vast Zonnestralen komen gevangen in dit ogenblik te langzaam binnen door het raam Lopen is onmogelijk…

Alle geluid, dat nog van verre sprak, Verstierf - de wind, de wolken, alles gaat Al zacht en zachter - alles wordt zo stil... En ik weet niet, hoe thans dit hart, zo zwak, Dat al zó moe is, altijd luider slaat, Altijd maar luider, en niet rusten wil.…

Jij duwde onzekerheid weg en plantte daar vertrouwen zonder te vragen naar uitleg durf jij mijn muur af te bouwen Als ik mijn deur dicht smijt vindt jij weer een open raam je wordt door liefde begeleid al gaat het af en toe best moeizaam Jij raakt mijn gevoelige snaar dat maakt mij soms verlegen en stil steeds meer groeien wij naar elkaar…

Stil geleden leed fluisterstemmen dragen het over grafheuvels.…

Lieve, allerliefste lief, waar is hij toch gebleven, die onverwachte mogelijkheid, om samen, met elkaar te leven. Net als storm trekken ze voorbij, de kanssen voor ons tweeen, ik had toch werkelijk oh zo graag, nog eens heerlijk, met je gevreeen. Huid tegen huid, intiem met elkaar, samen de passie voelen, en zonder te veel woorden…

Even lekker rustig en alleen ssssssssst, stil nu even hocus pocus...ik verdween Naar verre oorden zonder kabaal hou es op,schei es uit hocus pocus...weg allemaal Rustig zonder al die mensen even niet doen nu hocus pocus...vervul al mijn wensen Zonder klok of besef van tijd schiet es op, loop es door Hocus pocus...weg bedrijvigheid…

Alleen gelaten Wacht alles stil - Wacht het gelaten Der wereld wil.…

zwijgend lief naast elkaar zwijgend diep voor elkaar zwijgend stil met elkaar te lang te kil zonder haar…

De bomen waren stil, de lucht was grijs, de heuvelen zonder wil lagen op vreemde wijs. De mannen werkten wat rondom in de aard, als groeven ze een schat, maar kalm en bedaard. Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw.…

Het was zó stil, zó stil.... De vogels droomden op hun tak, Het windje sliep op 't watervlak, En rustte koel en stil. Een korte, blijde rimpeling Sprak van de zaligheid, Waarmee het meer het koeltje omving, Stil aan zijn borst gevlijd.…

vouwen de velden hun handen terwijl de oude eik de ogen sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een samen stil…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

Zo stil lig ik in mijn hangmat Het minimale wiegen Schrijf ik toe aan mijn hartslag Of dat klopt maakt niet uit Alleen mijn hart is in beweging Heel zachtjes diep ver weg Haakt het slagen aaneen Tot elke vorm van tijd Mijn adem is er niet Mijn ogen drijven af Gedachten zeggen zachtjes Wieg mijzelf tot mezelf…

Het water ligt zo stil tussen de wallenkanten de hoge boom, die met zijn kruin de sterren raakt -de onderkant van het talud beslaand met imposante stam in zwarte aarde- begroet ik als een goede vriend hij is er altijd, vast en zeker en elke dag en nacht weer anders nu kijkt hij peinzend naar de verte een wachter op een aarden wal bejaard…