Alle inzendingen over Bloot

ik plukte kleine asters van je graf en wreef ze eindeloos tot aardebrokken voor plantentuinen volgend jaar, misschien wurgde ik met blote handen zelfs een tijger nam hem zijn bloed tot maan opnieuw het woud en ook de dalen vulde en uit elk lijk heimelijk de adem roofde ’k vermengde als met slagersvuist de ingrediënten in een zee van vuur…

Une nuit de Mai zong je in te verleidelijke kristallen van mauve En rood scheurde jij mij Als een der wellustige Mainaden in scherven uiteen als een weerloos bloot in een bloedig bed van bederf Ik spatte uiteen in abstracte lusten zoog beelden die ik enkel kende uit een vage en sneeuwwitte droom Het kostte je geen drank…

Je lieve gezicht vangt de volle zon en zichtbaar genietend geeft je gulle lach je tanden bloot. Onbeschaamd geniet ik van je en met je mee je dwingt me naar je te kijken zonder te weten hoe en waarom. Maar ik voel, weet het zeker: De zon en de zee vertellen een verhaal, een boodschap aan ons twee. We vertrekken, straks is het vloed…

in geschoren groen geurt het gras naar toen jij in je blote voetendans een lach vol sjans armen die nog verder reiken dan ogen willen kijken de wereld in een felle draai sensueel vonkt fraai waar adem het gemoed overstijgt kust stilte het vermoeide lijf tot hakken weer uitdagend hun opzwepend ritme klakken en blikken…

Meer dan een miljoen, lag er in huis Open en bloot niet eens in een kluis En wij maar wachten op de trekking van de loterij Maar die gasten, die waren er gloeiend bij Inleveren die poen en een beetje snel Nou ik wacht wel op de trekking, dacht ’t wel.…

De allerlaatste koeien liggen dromend op het land te malen van een zomer die geloomd niet wilde komen Ze rollebollen samen blote buiken op hun kant en wachten tot de wolkenvlokjes vallen op de bomen Dan staan ze nog eens op in natte zon die plots ontbrandt en voelen langs hun flanken hoe de witte nevels stromen Oktober is gevallen…

op ’t platte land kunt ge ze aanschouwen een zwart – wit pakske mee nen lange staart sierlijke stapkes op de hoge voren efkes ben ik ze kwijt gaan ze schuil achter den trekker, vrolijk gelijk grote libellen de zon warmt het land koren wuift langs wegen ze kuisen de hemel bloot beeldig, ’t is een zegen…

Wat te doen grijs landschap, grauwe luchten, de bomen met de kruinen bloot, door stilte en mist omgeven, ‘t doet mij vluchten, bij boek en haard, met warme drank en brood. Het doet mij vluchten bij boek en warme haard, de grijze sombere luchten, geen zonnestraal die zich openbaart.…

nog laait poëtisch vuur en tatoeëert succes in helder rood je ziel jij geeft jezelf kwetsbaar bloot in vlammend samenzijn maar wie voelt dadelijk weer de pijn als stilte smeekt om rust en even eenzaam zijn omdat jij je sporen weer moet vinden in het wad weg van hectiek en bulderend gelach niets is vergaan want onder grijze as…

Lopend op het strand met de golven van de zee die bruisend aankomen rollen hoor ik het ruisen van het helmgras in de duinen de duinen die ons land moeten beschermen op blote voeten loop ik voort het zand kriebelt tussen mijn tenen met de krijsende meeuwen om me heen voel ik me vrij als een vogel als stadsmens kom ik graag aan zee de…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

dichter bij jou leggen zwijgende jaren opnieuw en opnieuw mijn geheimen bloot als aarzelende gebaren fluisterende dromen hoopvolle illusie te veel en te groot ijdel het mysterie van prille aanbidders handen te gretig woorden te loos toewijding te duister met vage beloften duister de doelen aandacht te broos onaf steeds het raadsel…

Ach de liefde, opwindend dichtbij en wat onbereikbaar, zoals de sterren staan, vaak niet met het blote oog te zien, als levend stof van licht voorzien, waar uit ik dagelijks ademhaal, verkleeft met de schemer van de wintertijd, getekend in het eelt van beide handen wat zienderogen vergeeld, wordt het weinig van de zon in zijn lankmoedigheid…

Een rondborstige vrouw uit Medemblik Toonde haar fraaie bijzettafel Aan de rugwand van haar blote navel Sinaasappelhuid met vlezig slik Ik verschoonde haar riante kavel Ze lag op haar ene zij Ik was echt geweldig blij Met een grote washand als dubbele wafel Wat dacht je wat ze toen zei?…

Nu moet hij straks de kamer toe gaan zeggen dat hij de waarheid nooit meer bloot zal leggen. Minister van Defensie Hillen, noemde in Vrij Nederland de missie in Kunduz militair en moet zich voor die uitspraak komen verantwoorden in de Tweede Kamer.…

De werkelijkheid is, ligt daar bloot: dat de goedheid van mijn hoofdelijke intelligentie zich uit van klein tot groot! Het doet niet alsof; speelt dat spel zelden tot nooit, immer verbonden aan de waarachtigheid van haar ziel. Ze leerde haar kracht in zuivere boodschap kennen: de levenstaak die haar ten deel viel.…

hoe zou een woordsculptuur eruit zien zou het zijn zoals de vlakte van een monotoon gesprek waarin de uitgedoofde hartstocht geamputeerd werd voor het blote oog of zou het vluchten; een hert dat nimmer het beloofde landschap inloopt bewust van het gevaar; illusies die elk woord doorbreken, beloftes tussen hemel en bos aan de rand van…

het kan nu wel wat minder ondanks groei van het gewas de zon schaamde zich dood gaf te vroeg zijn warmte af en geeft zichzelf vrijaf mensen kleden zich te bloot regen vindt de grond te droog het wordt tijd voor wat gespetter dus de wolken hier omhoog dijen uit naar iets gezetter men is hier toch gewend dat seizoenen eigenzinnig zijn…

De kruinen ijl, de stammen bloot en dit door stilte en mist omgeven. ------------------------------------- uit: 'De vogel Phoenix', 1947/1997.…

De binnenstad ligt nog in slaap alleen geritsel van papier weerkaatst klikkend licht metaal van leeg door drukte blikjes regenbogen overbruggen doordrenkte vlaggen zonder stijve kleuren de Gay pride moet eens met de billen bloot rotzooimakers hebben er een puinhoop van gemaakt en ervan genoten een opgeroepen vuilnisman vervloekt zijn vak…

Vandaag sabbel je opnieuw op die grasspriet, onderbreekt je blote voet weer steeds de lectuur, laat ik je haast hoorbaar zeggen: -Voorzichtig! Ja, zo is het goed.…

Ze draagt in haar hart een lampion , met duizend mooie kleuren met kralen, geel en helder rood versiert zij steeds haar dag op blote voeten door het huis en steeds een gulle lach als ze in de knoppen knijpt die uit de planten komen verschijnen er onmiddellijk bloemen aan en gaan er vlinders dromen als ze koekjes eet verandert het huis in…

staal nog warm uit het foedraal als jij me groet het snijdt de wind aan flarden je masker op als wij en garde gaan jouw eerst touche in onbeschermde flank ik riposteerde op de kling raakte onverhoeds je hand je zwaaide groot in alle houwen de striemen door mijn vest koesterde ik in vol vertrouwen in rood gaf jij je boodschap bloot…

geen roze schoenen dit keer maar zilveren al brachten zij geen stom woord uit, nee dat deden de roze sneakers wel waar zelfs wieltjes onder zaten en ze iedere keer net niet mee op haar smoel ging haar moeder maande haar nog tot stilstand en lachte haar gouden hartjes-tand bloot de invloed die ze ooit dacht te hebben bleek haar…

je zag die bloem ze bloeide heel alleen op kale rots tussen verdwaalde stenen je ging er heen zij steelde in rozet van stugge bladeren bang om zon en warmte te missen in haar aderen je rook haar strijd de geur van overleven zij had haar pracht kleurde praal voor even met warm geopend bloot in donkerrood heeft zij zich aan de…

Red haiku Blote klaprozen dansen in de zomernacht traag en onstuimig. Zevende hemel Strijkend langs haar dij tot aan haar roze plooien ik voel nattigheid.…

ik steel je op oranje blauw je ontluikt schitterend uit het winters grauw spriet in lentepracht trekt bijen aan de eerste hommels zijn al bij je langs gegaan jouw stuifmeel aan hun lijven zal in het diepste blauw bij virulente stampers blijven in zacht oranjerood komen zomers weer de vruchten bloot die herfsten in het grijze…

Het rafelt maar, het rafelt maar: De wol verlaat de bomen Iedere winter valt het zwaar Zo bloot erdoor te komen Hij kleumt en kleumt, zo poedelnaakt Zijn armen zijn bevroren Zijn bast doet zeer hij piept en kraakt De strijd lijkt hij verloren De draad herpakt, het lijkt een droom: Opeens staat hij te spinnen Er komt weer breisel aan de…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…

Ze liep daar sloffend door de lange gang van het verpleeghuis blote voeten in badslippers we zaten op een bankje in die lange saaie gang greep ik zacht haar hand ogen vol van stil verdriet keken naar me maar ze zag me niet haar gebogen hoofd zwaar van ongeschreide tranen richtte zich enkel op de gesloten deur die voor haar…