Alle inzendingen over fluisteren

Ik voel me opvallend blij terwijl de nacht voorbij rent er schuilt iets vrolijks in mij en ik denk dat jij het bent Eventjes maak ik me geen zorgen m’n innerlijk wordt verwend ik voel me zomaar geborgen en ik denk dat jij het bent Ik fluister zomaar een naam die ik nooit eerder heb gekend er gebeurt iets in mijn lichaam en ik denk...…

De nacht raakt de ochtend aan vers dauw zweeft over de wei ik laat mijn gedachten gaan och, was je nog maar bij mij Het bed voor twee personen staat troosteloos onder het raam je mag hier dan niet meer wonen toch fluister ik steeds je naam Ik heb weer teveel koffie gezet je pantoffels staan nog in de gang ik ga maar weer naar mijn bed…

Nu ben ik volstrekt ondeelbaar verloren in de karrenvracht mijn liefdesleven sleept zich zwaar op onze splijtzwam door de nacht verval van jouw verlichte geest hult mij in een eeuwig duister hoor weerloos huilen van een beest als ik onze namen fluister leven aan de oppervlakte van muien in geklonken zand drijven waar ik spaanders hakte…

Als liefde en teer geluk in prille zonnegloed die fluisterend zegt en glimlachend belooft dat verwachting deze dag ’t nieuwe licht ontsteekt na duister weer een blijde lach.…

Nee zeg ik met harde stem ja, fluister ik heel zacht ’t is alsof ik mezelf niet ben in ’t donker van de nacht Ga ik dan toch overstag zacht of hard, ’t maakt niet uit ’s nachts is alles zwaarder zodra ’t licht wordt, gaan de gedachten uit!…

Ik ben een vrijgelaten zucht om jouw naam te fluisteren die als een zilveren traan op mijn Ziele rust.…

Weer gaat de wereld als een meisjeskamer open Naar binnen toe was slechts een kwestie van techniek Ik fluister zacht of zij haar bloesje los wil knopen Terwijl ik bezig ben mijn broek reeds af te stropen Daarom, mijnheer, noem ik mij katholiek!…

Onzichtbare draden verbinden jou en mij doorzichtig als ijle wind zuiver water uit een beek stralen van zonlicht glans van maan teer als kristal in kleuren van zirkoon met zachte fluister als briesje door blad streling door windvlaag over teer jong gras.…

Een stem, ondoordringbaar als gesteente, fluisterend in onhoorbare woorden. Gesloten gezicht, tot schim geworden, in volle maan geweken naar de hemel van een zonloos noorden.…

mijn God In het land van oneindig Verdwaald in Zijn wegen Verward door de nacht Op zoek naar het lot Stil en soms eenzaam Te moe en te kwetsbaar Beperkt in mijn kracht Op zoek naar mijn dromen Mijn passie, mijn pijn Vertrouwen, verlangen Mijn 'ik' om te zijn Mijn God, geef mij Liefde Laat me vrij, laat me gaan Maar fluister…

hoor de pilaren verhalen murmelen in voorbij gaan aan luister naar het stenen fluister van daar eeuwen staan zij vestten rijk op roomse grond torenden hemel aarderond wij zochten crypt en catacomb het postuum gezelschap sloot eerbiedig onze mond in stilte van de geest zijn wij met hen voor even dicht bij god geweest…

wantrouwen hakt nu één voor één de vingers af van de hand die ik je gaf splijt de tong en maakt mijn woorden krom voor onbedoelde dubbele betekenis is even geen vergiffenis verblind het zicht op warme ogen die menselijk tekort nog wel gedogen ik schrijf met bloed fluister zonder woorden neem de pijn maar laat…

de wind heb ik zachtjes horen fluisteren de zon strooit over alles haar verklarend licht water betekent leven voor uitgedroogde aarden vuur vuurt gevoelens met enthousiasme aan ergo: de wind heeft mij doen luisteren de zon toont mij een helder inzicht water lest mijn zoektocht naar werkelijke waarden en het vuur het vuur wakkert…

slaap rust van lichaam en zin de naaste haast gelijke van de dood droommachines blazen lucht in woorden strooien snippers licht op verborgen beelden knarsende ijzeren woorden en fluisterend tule van toen lang geleden mijn moeder giet geruisloos warme melk in de palm van mijn kinderhand pareltjes dauw over…

dan dwaalt emotie door mijn hoofd, "een fluister" die mijn elan dooft. ik ben alleen en voel de drang om te klagen, stil te huilen... voor minutenlang!…

in het donker van de nacht een fijn gesprek totaal onverwacht niets kan ons deren we praten lang maar dan plotseling ... ik word zo bang ik fluister, ik roep krijg geen gehoor na een tijdje dringt het pas goed door je bent vertrokken je bent echt gegaan mij achterlatend met een traan helemaal alleen in een stille stilte omgeven…

Zachte vingertoppen raken oprecht vertrouwen terwijl tederheid gedachten kust ogen tonen woordloos in zichtbare rust vriendschappelijk optimisme terwijl geheimzinnigheid de koestering van dromen glimlacht blozen wangen samenzijn de stilte maakt zichtbaar in rustig gebaar wat zuiver is nog steeds fluisterend waaien voetstappen…

Fluisterend geef ik je alles dat houden van in zijn rijkdom kent waar gevaren openen maar toch bespeelbaar blijven niets is wat het lijkt alleen de liefde tussen ons staat als een huis.…

En als jullie me nodig hebben fluister mijn naam in jullie hart ik zal er zijn....…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste fluisterend…

Een nacht, het zwarte wolkendek Van schorre fluistering vervuld. De hartstocht tovert onze lijven in Verschoten schaduwen van goud. Waar werkelijkheid illusie wordt, Verborgen in ons groene luchtkasteel.…

Wanneer mijn muzen tot mij fluisteren Gebeurt dat weleens wanneer juist er een Gesprek rondom mij gaande is Waarnaar ik echter niet kan luisteren Omdat ik dan mijn muzen mis En hun geprevel is gewis Het meer dan waard mijn oor te kluisteren Aan hun poëtisch opgedis Dus als ik mij van kout onthoud En in de verte zit te staren Kom dan niet…

Ik schrijf de woorden Die mijn hart fluisteren Zinnen vol betekenis Gestuurd vanuit mijn ziel Over de liefde de pijn Voelbaar in elke vezel Van mijn lijf mijn hart Zoekend naar een weg Ik ben het zelf de woorden De innerlijke gedachten Dagdromer in de nacht Emoties als drijfveer Ik lees mijn eigen leven Wil woorden wissen Letters…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

neem me mezelf niet af wat rest er dan nog van de nachtelijke regen die zich langzaam kleurt met het morgenrood van de treurende nachtegaal hoe zal hij weten dat zelfs de schaduwen trillen in de open fluisterende vleugels van zijn verenkleed wanneer de lucht geluidloos valt in de plassen en het puin ik loop er door, ben onderweg…

hoor hoe stilte na talloze nachten van onbewaakte woorden als een buizerd met strakke vleugels blijft hangen met weigerende tong het wisselseizoen bespiedt roerloos boven stukgewoelde grond luister naar de grote cirkels die met gekromde klauwen het fluisteren doden dagblind met de mond vol sterven hoor want ik weet…

Samen fluisteren zeis en gras. De schaduw van een reiger schuift Over de rustige halmen. Mensen horen de stilte van de reine hemel, Zonlicht verdwaalt in de luie rivieren, Mensen geloven in vrede.…

Zo in elkaar verstrengeld Nemen wij afscheid van elkaar Jij gaat een leven verder Dit zwijgende afscheid voelt zo onwaar Nog een laatste blik Met vele gedachten Mijn laatste gebaar Ik laat jou los Fluister bedankt En zeg heel dankbaar ‘Het ga jou goed mijn vrind, ik heb van je gehouden, en met mijn hart en ziel bemind’…

In de stilte van verstopte spiegels of het lawaai van scheurende maskers en leugens die gestolen willen worden door fluisterende stemmen die elkaar beloven dat ze elkaar alles gunnen en samen hun gedachten verliezen of weggeven aan kleine illusies en het geluk dat met littekens geen eenzame dromen meer belooft.…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…