Alle inzendingen over voorgoed

nog varen zult, waar je immer en voor eeuwig zweven zult en meer nog: voorgoed aan mij voorbijgaat, op moedeloze voeten, angstig altijd voor een val met Kafavis in je hand maar zonder het grote drinken van Daumal en het Ierse land, en zonder het weten van de Florentijn dat er staande voor de poorten van de hel geen hoop zal zijn.…

De vlam van toen is voorgoed uitgebrand. Het bed kraakt al lang niet door minnespel. De taal van liefde is niet meer te horen. Hun illusie spat uiteen als een luchtbel. Het is een ander die ze weer mogen bekoren. Al het opgebouwde, vervallen door verdeling. De liefde heeft de strijd glansrijk verloren...…

Iedre windvlaag scheen voorgoed te luwen. 't Zware schip kon zich niet verder stuwen In het weerstandloze, ijle klare, En het eiland kwam voorbijgevaren.…

Om het juiste pad te betreden, Moet men het feit laten ontgaan, Zodat met de leugens ontwezent, En de waarheid voorgoed laat bestaan.…

handig te ontwijken de grimassen rond mijn bitt're mond maar de pijn die lekt uit ied're wond doet mij uiteindelijk bezwijken ik die de marathon kon lopen zit nu gekluisterd aan mijn stoel met slechts nog één onnozel doel mijn zelfbeklag ontlopen net nu de lente mij haar hand wil reiken en vogels lokken mij alom net nu de winterkou voorgoed…

Ze vraagt in stilte: God, hoelang nog dat ik mij voorgoed te ruste leg ?…

Een bed, een kast, en haar schommelstoel en een breiwerkje op haar schoot zo heeft men haar gevonden toen zij voorgoed haar ogen sloot.…

in aboulie verstrikt verstikt de burggraaf zijn distaal gericht zinneleven in een neuralgisch lijden een paraklaas verzet zijn geest een tantefeer bezet voorgoed zijn continuere strijden de man raakt bevend van de baan hij wordt een arme koksiaan met hang naar raskolniken in zijn jaszak huist een hongerige chinchilla in zijn hand een glaasje…

als een zielige meeuw oliebesmeurd sleept hij zich voort strompelend over vervuilde stranden geen vleugels meer om vrij over golven te zweven boven wolken ook met kalme machtige vleugelslag hij dreigt te vallen voorgoed met angst in zijn ogen staart hij nog eenmaal vertwijfeld omhoog .…

komma’s spuwt Laat mij hier mijn dromen dromen tussen het wit van de volle maan over de bloemen en de bomen bomen niet doelloos sterven maar verder gaan Als penseelstreken zijn jouw blikken over het doek van mijn passage ik laat mij door je glimlach strikken en verlaat haastig de aardse etalage De raven brengen wijn, vlees en brood voorgoed…

gegiechel geschater meeuwengeschetter regengekletter plonsen en plenzen gekeuvel van mensen maar ik voel me eiland op eiland alleen met elementen herzie bewust mijn kinderogen naar huidige tijd in mijn volwassenheid mag ik door haren woelen liefdes aan laten spoelen bij vloed wanneer het vaste land weer trekt wanneer het ebt verdwijnen zij voorgoed…

steeds maar weer een nieuwe dag Een vlotte vraag Een simpel antwoord Het was een schreeuw recht uit het hart Een hart teleurgesteld en duister Jouw leven Boordevol met smart Je hebt mij zeker laten schrikken Met jouw keuze voor de dood Maar jij wist het al veel langer De last voor jou was veel te groot Het verdriet ben je voorbij En de pijn voorgoed…

kinderen tot wezen maakt al weten we de achtergronden niet dit is toch iets wat ieder raakt En mensen blijven natuurlijk speculeren het zullen wel relatieproblemen zijn misschien hadden ze wel geldproblemen en leefden ze voor de schone schijn Ach wij mogen en kunnen niet oordelen maar wel meeleven met die kinderen klein ze hebben hun ouders voorgoed…

Hier is de aarde niet voorgoed ontwricht. 1999 - 2007…

grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots of loods in ’t luchtruim protesteren als blijvend benieuwde uitvaartgasten luidkeels witte vogels om mij heen ondergronds misgunt voorgoed…

Avond en een bleke maan vuur blijft onaangestoken deur op slot, voorgoed! Als aardkluit ontwricht in doorgewortelde zoden, dijk wordt gedicht. Het avondgloren wentelt zich stervend in purper, schreiende flamingo´s. Twee aalscholvers schudden jonge vleugels, ze vissen dauw voor de pauw.…

Zo’n heerlijk uurtje, maakt je hoofd weer leeg zand tussen je tenen zorgen en verdriet zijn zoals ik ze kreeg met de wind voorgoed verdwenen. Volgende week weer?…

Of 't blad nu is verzameld aan de voet of zich als dichte kroon verheft, voorgoed blijven de takken zichtbaar in de bomen. Geen nieuw seizoen maakt het nog ongedaan, geen schaduw valt meer om in schuil te gaan: de herfst is over heel het jaar gekomen. -------------------------------- uit: 'Krullen van jezelf', 1993.…

Blijft Sammy nog tot hoofd omhoog bij machte Nu wie hem schiep voorgoed is heengegaan?…

voelen hoe het is verliefd te zijn breng weer eens rozen voor me mee of een fles rosé of witte wijn Laat me nog eenmaal voelen hoe het is om jong te zijn neem me mee terug in de tijd naar ons bankje op het plein Laat ons nog eens samen kijken naar de sterren en de maan het zand voelen op ons lichaam voordat we de deur van onze jeugd voorgoed…

Is er een antwoord dat voorgoed volstaat of blijft het gissen, raden en geloven? Toch is het voor de wijsheid nooit te laat, Want slechts wie minnen kan komt dit te boven. Hij kleedt zich in een helder –nieuw gewaad en laat dit levenslicht ook niet meer doven.…

de hoop verandert in paniekvoetbal je glijdt verloren in het diepste dal er valt geen glimpje zonlicht te bespeuren want tussen de ontspoorden staat de zoon die jij zo’n mooie toekomst wilde geven je fraaiste vrucht verrot op het stilleven hij is slechts nar, geen koning op een troon je falen wordt er stevig ingewreven de schaamte voert voorgoed…

Achtenzestig jaar Al speel jij In blessuretijd, Zeg je overtuigd Van je gelijk - Het oorlogsmonster Heeft je leven Voorgoed getekend Zo vaak ben je Al langs de smalste Richel ontsnapt Mensenkind dat van Begin tot eind Zo veel mee Moest maken - Eerst was je kind Daarna vooral jood En werd de adem Je benomen door…

mijn mooie gave bomen ze zijn voorgoed verpest het halve lover afgekapt slecht hun kruin die rest voorbij hun hoge kale stam zie ik de grauwe stad waar ik vóór die slachterij totaal geen weet van had alleen omdat een enkeling te lang was en moest bukken waagden ze het om aan mijn plantsoen het mooie zicht te ontrukken als ik al ergens…

uit einde lijk de vrede te bewerkstelligen Alles breng ik in stelling hard daaraan te werken zelfs keihard er tegenaan te gaan fier ten strijde te trekken en mijn wapens zijn woorden, woorden, woorden met af en toe zeer ruige taal dat ze mogen leiden tot een oer-dialoog wederzijds leidend tot absoluut minder lijden welke de wereld voorgoed…

Soms zingt het antwoord wel, doorheen de pijn, maar ‘t leven blijft een leren, altijd weer opnieuw en niets is ooit voorgoed gezegd of maar bedacht. Ik droom het soms in ’t diepste van de nacht en kan dan niet meer slapen. Nog veel moet losgelaten worden eer ik leef of sterf. De naam zelfs die ik altijd door maar erf.…

En uit de kliko hangen nu m’n poten dus ik heb zomaar afgedaan, voorgoed. De vreemde rammelaar heeft raak geschoten.…

Ik bezoek geen reeks van aangedane straten meer ze lopen eeuwig uit op treur van toentertijdse vreugd nog hoor ik echo’s uit mijn jeugd langs opgeschoven vensters waar ooit muziek weerkaatste mijn vriendjes zijn voorgoed vervlogen hun aanzicht is vervaagd alleen namen zeggen mij nog iets alsof levenloos heeft huisgehouden opnieuw…

.~ Hij zit er nu al jaren op te hopen: ~Ze gaan er uit, voorgoed en allemaal; we zijn per slot geen volk van filantropen.~ =DE REPUBLIEK= dat is zijn ideaal. Maar is April haast aan het eind gekomen, dan sprankelt er een kleurtje in zijn bloed dat tegelijk wat sneller is gaan stromen.…

Ik weet nog heel goed wie jij bent Jij hebt mij ooit voorgoed verlaten Sindsdien zwerf ik door landen, steden, straten en geef ik om de liefde meer geen cent Dat jij mij toen hebt afgewezen heeft mij gekrenkt in heel mijn trotse wezen. Ik wilde breken, wreken,lijden en slapen met duizend and're meiden.…