Netgedichten

netgedicht (nr. 18.200):

Mene Tekel

De macho sprinkhaan in oranje giert
met maxikettingzaag door mijn plantsoen.
Op vlieren, berken, ja kastanjes viert
hij lusten bot. Het is voor mij geen doen

verwoesting aan te zien met droge ogen.
Het bos verwordt tot zaagselvlakte, kaal
met enkel nog een eik waaruit gebogen
tak als vragend teken steekt en taal

van vroeger spreekt: gewogen en te licht
bevonden jíj die hier de winter ziet:
het oordeel over hinderlijke bomen -

maar uit de stobben zullen loten komen,
uit doodstil vlak weer nachtegalenlied.
Hier is de aarde niet voorgoed ontwricht.

1999 - 2007