Alle inzendingen over winter

Volle geur van zoete maan brengt zinnen weer tot lusten uitgesteld genoegen wacht zij haast zich er naar toe Gelokt door de verre poolster op weg naar het winterpaleis naar de warme verleidingen die de wintervorst zal brengen Onderlangs de wolken ruist een helder silhouet de ganzenvluchten tegemoet die naar het zuiden koersen Tot…

We konden dus op volgespoten landjes Misschien al in dit weekend op de schaats De Krollen hadden heel wat winterpraats En ik ging al op zoek naar warme wantjes Een tochtje, Koek en Zopie, krakend riet Ziet u het al gebeuren, nou ik niet…

Engelenwit bestuift ons dit jaar wederom vroeg, met prachtige beelden en nare gevolgen. De tranen van de bovennatuurlijke in een hemelse kroeg, zijn wellicht in deze kristallen verborgen. Zo mooi en sprankelend lijkt de omgeving momenteel, blijken deze tranen toch voor velen op de weg te veel. Daarom engelen, vraag ik u, zet uw huilen door…

De mist trekt zich samen voor het licht van de zon die stilaan alle pogingen staakt om nog wat warmte te geven de dag lijkt haar ogen te sluiten voor een komende winternacht Het donkert zo vroeg schimmige schaduwen langs grauwe rietoevers blijken van dichtbij wilgen zonder takken gekortwiekte koppen stompend in de wind Langzaam transformeer…

De kou zit in mijn botten de kachel staat nu hoog Het sneeuwen lijkt niet te stoppen maar is een lust voor het oog Buiten slentert een man zijn kraag hoog opgetrokken Wiebelend door de gladheid een schim tussen de vlokken Stralende lampjes langs de ramen kerstbomen weer in de verkoop Het jaar loopt bijna ten einde van lief en leed vol…

Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar zomerse dauw.…

De tuin is toegesneeuwd; 't gazon Ligt onder 't hoge witte duin bedolven. Maar veilig in hun warme strooien kolven Wachten de rozen (en mijn hart wacht ook) de Zon! 't Is late nacht, de lamp brandt laag, De ruiten glinstren van de blauwe koude, En koel is 't hart, dat gaarne branden zoude Van ongeduld naar Uwe komst. Vandaag? O, nacht en…

Ik sleep me sneeuwdronken naar het einde De sneeuw viel dit jaar met bakken uit de lucht De dooi treedt langzaam in, ‘k voel me opgelucht 'n Laatste sneeuwbal sterft aan mijn voeteneinden 'k Ben het spuugzat dat sneeuwruimen van mijn stoep en zout hoort thuis op chips of in oma’s soep De winter begon dit jaar al in november.…

Over het winterse landschap rustte een tapijt van pure witte sereniteit. Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

De wolken dreven wondersnel, De bomen bogen naar elkaar. O mannenliefde! o wolkenspel! Luid sloeg mijn hart, van weemoed zwaar. Fel blies de kille winterwind De loverloze lanen door. 'k Had willen wenen als een kind, 't Was of die wind mijn hart bevroor. Toog ooit zo bleek, zo stil…

Campinastrand. In de ondergaande zon intens schaatsplezier.…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

Het was niet spek, maar wel een beetje glad, toen ik net keek daar reed je, bijna van die brug maar gleed je uit. Gevallen op je reet je Vloekte.…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

Schoonheid als nooit Te voren - vandaag Op een dood en zo Goed als vergaan Restje van wat Ooit een tak moet Zijn geweest - zit Jij koninklijk tronend Vorstelijk om je heen Te kijken, neus in de Lucht alsof je speurt Naar een niet echt nodige Uitbreiding van je konkinkrijk Inspiratie: roodborst op een vergane…

Je hebt een boek begraven onder sneeuw bedankt een overleden vriend: Het hoofdstuk over liefde bestaat slechts in wind die waait en aait: Een droom voorbij de witte wereld verandert jouw ratio in dat van een kind je roept en schreeuwt: Een eeuw nabij je schrijft en blijft ook zonder vriend je voelt en streelt: Jouw meeuw en…

Glibberend over de besneeuwde fietspadensmurrie in Amsterdam met zeker -20 zoals wij dat hier voelen zijn we nog niet op weg naar de Noordpool maar veel scheelt het niet.…

in sneeuw- een kleine voetstap gevolgd door de indruk van een kind niet groter dan verbeelding raden laat buitenom gaat de schets van koude velden spreeuwen melden dat hun maag weer leger is, rantsoenen raken op nu de vraag veel groter dan het aanbod rekent op de onderlaag van voederplaatsen bovengronds aanstonds strooi ik wat en vertrouw…

Gevoerde laarzen, twee paar sokken worden dagelijks aangetrokken Kleding aan, in vele lagen, ik wil het eigenlijk niet meer dragen Het "wanten-muts-das-scenario", ik lijk verdorie wel een Eskimo IJzige kou, ik ben klaar met jou! Jou wil ik niet meer, maar zacht lenteweer!…

ik zie je te weinig maar wat ben ik blij als ik je zie er zat een vlinder op mijn gordijnen gisteren een mooie vlinder en ik dacht aan jou die vlinder zat er echt terwijl het toch bijna winter is en er geen vlinders kunnen zijn…

Wespen larven wentelen zich in de palm van een eikenblad, de synthese laaft zich uit de palmen van het hart, tonen in een opkomende synergie van stilte. Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame wintertooi uit de aarde om weer in de gerijpte mist te vergaan, waaruit de purperen zon hem baarde. de vlucht te vinden…

Er heerst een winterse stilte tussen de lege bladzijden van het onbeschreven winterboek wat er na het bezinken is blijven hangen aan de mensheid is jouw wanhoop uniek in zijn alleen zijn maagdelijk als onbetreden sneeuw als een ster in donkere nacht die menselijke schaduw verlangt waar het licht de wensen wegneemt doodse kalmte zich…

Winterdag, begroet mijn ziel neem even mijn gedachten weg langs landelijke kronkelwegen onzichtbaar in gedachten als een clown in droef besef waar de mensen om mij lachten en negeerden mijn humeur slenter ik eenzaam langs de grachten nergens ooit een open deur er slaapt een schim in mijn geweten daar waar de dood de vijand huwt heb…

Nog voor ik afscheid heb kunnen nemen voel ik al het gemis van een winter die niet komen wou.…

moet ik telkens weer het verleden begraven op het snijpunt van zon en winternacht op die vroege dagen moet ik telkens weer verleidingen in de knop weerstaan mijn last torsen tot voldragen…

December stapt weer in het jaar De beuken kaal, het eikenhakhout bronst iets groen De vlinderstruik moet het met dorre aren doen De perken kleurloos want de herfst is er mee klaar December stapt wat vreugdeloos in ’t jaar December glijdt weer in het jaar De ochtendvorst, het struikgewas rouwt grijs berijpt De hongerige kraai die naar een vetbol…

De wind, de wind, de rozenwind brengt me alle geuren, m’n kind terwijl ik staar naar een verre lucht denkt heel mijn lijf aan jou en zucht De wind, de wind, de tegenwind maakt dat ik je niet meer vind omdat ik steeds meer wegdrijf van je onmisbare warme lijf De wind, de wind, de winterwind als fenomeen niet erg bemind schuurt de warmte…

Nee, niet dromen, dansen of zweven - jargon voor vastgelopen dichters - maar woorden waar aan gewerkt moet worden hakken, breken en priemen dwars door weke harten en loze gedachten bloed moet stromen rijkelijk vloeien soms schrijven is krassen botten kraken en in vlees snijden rake woorden vinden die striemen en schrijnen als open wonden…

wanneer ik weer eens over akkers stap door brede voren ga, zo diep bevroren de kraaien zie daar op de torenkap hun jassen zwart, ze lijken hier te horen en winter weer zijn glazen offers schenkt aan sloot en vaart waar reigers onverdroten ondanks ’t stille wit van dood die wenkt nog zweven tussen hoop en niet geschoten besef ik, deze streek…

donkere hal nacht bedekt de aarde door het schijnsel van een lamp wolkt adem van mannen die wachten op trage seconden kort door een explosie ontbonden stort de troep uit de benarde ruimte in het zwarte blok duister langzaam klaart de verste rand over een wijde baan trekken schaatsers groepen lossen van trossen schuiven zon aan de…