Alle inzendingen over OR volgen OR kristallen

Het is geen echt kristal maar kristallijn En wat ook op de Pizza zit, geen kaas Het wild is tam en uit een hok helaas Geplette schildluis heet in vla; 'Karmijn' Ik zou dit vers onmiddellijk vergeten Want het is Kerst vandaag, smakelijk eten!…

aan de oevers van de tijd op de tempelklok .......is een vlinder gevlogen en ingeslapen sereen en stil luchtledig geen haat momenten zonder tranen worden kristallen stralen van geluk…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Zonder aanstoot ‘des persoons’ vliegt al wat lief en toekomst heeft met haar mee, het zout stolt de sproeten op de wangen van die kleine dwaler aan de kust, ze klapt het kristallen gruis van jurk en handen, de parels van een groot verlangen, zij gaat verder in weer en wind, door menigeen bemind, langs wegen waar ik haar niet kan volgen…

in de lijnen van tijd en macht waar kleur en karaat de waarde bepalen kwaliteit door een mooie setting wordt begeleid pas als het juweel gekloofd en geslepen is na een volle nacht rust kust het eerste licht kleur gepolijst met de ervaring van heden beziet zij de wereld uit haar eigen verleden herkent uit geboortelagen de kristallen…

Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet waar ik was, maar loopt steil omlaag door het kristallen gruis, naar een dal waarin ik mij niet durf te wagen, waar ik het huis verliet, wat ruimte biedt, voor nooit gestelde vragen en verder verval.…

Veel kleine handen schrapen, in de rokjes Vers uit de lucht, sneeuw op een grote schaal. Dan gaan ze er mee naar binnen in de zaal…. De lerares kneedt al de starrevlokjes Met poeier uit verbrijzeld grijze brokjes Tot grote ballen, stapelt ze in de schaal Doet over 't gele doosje haal bij haal En houdt dan aan de sneeuw de ontstoken stokjes…

een vroeger leven laten emoties stralen die in overgangen zijn gaan dralen bloemen weten dat kristallen nooit worden vergeten omdat ook zij de taal van kleuren spreken…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

och, wat een helse pijn ik dronk wat glazen rode wijn wist niet dat dit schade zou verrichten in mijn botten en gewrichten mijn knieën en mijn voeten zijn gezwollen en moeten boeten want door kristallen groot en klein gaan gewrichten zwellen, wat een pijn mijn dikke teen blinkt als een spiegel hij begroet mij met een giechel, sprak tot…

(voor Marys) Als een Wicca-hogepriesteres slaat ze heel secuur tegen de kristallen klankschalen rondom haar reine gestalte, gehuld in een Spiderwomanpak met web door de hoge klanken bedwelmd trippel ik als een gehypnotiseerde spin langs de zwarte draden van haar soepel vallende spinneweb op zoek naar de kern van haar verlichtingsgeluk…

blaas ik stof uit mijn handpalm asse wordt het en tegen-licht kristallen vuur in mijn huid gegrift ik ben de zwart-bevlekte de brand-gemerkte vlucht in het verhaal van geheim en stilte…

Verdwijn in de leegte Waar niemand jou zal vinden Verberg je niet in De krochten van mijn geest Maar vertrek, Vertrek uit mijn gedachten Overmand door kristallen tranen Die mijn vrijbrief kunnen betalen…

Voorbij de opstand van de sneeuw Ze heulde met de wind Die haar weldra vallen liet Onbeweeglijk Liggen kristallen op de aarde neer Wie nu nog doorloopt Maakt geen stap meer ongedaan…

doet knielen op de drempel Zij heft zijn beelt’nis naar de goden bidt om hun koestering voor de ziel van haar geliefde die plots ontviel en zich schaarde onder vele doden Zij heeft geen afscheid kunnen nemen zijn droef vaarwel niet mogen horen haar hart kilt zich tot ijs bevroren om slechts eenzaamheid te claimen Vanuit de hemel breekt kristallen…

Hier verspilt het geen woorden hij die op zich liet wachten bracht glazen wijn aan haar lippen verandert de maan in kauwgombal laat passie in de duisternis glippen simpel de lach gescheurd de vrije val twijfellijn trekt zich wurgend vast ongewild breken kristallen tranen de kamer valt uiteen met leegte splinters als gedachtesneden weerkaatsten…

Shamballah, Shamballah……… HET KRISTALLEN TIJDPERK IS GEBOREN.…

Luidruchtig geboren nu stil in de morgen lig je hier aan mijn voeten Welk een luidkeelse entree voor wie ga je zorgen wie neem je deze keer mee Gissen, raden en voorspellen wat zegt een kristallen bol Is alles nog oningevuld of staat net als anders het programma al vol Hoopvol tegen beter weten in, berusting door ervaring verzet heeft…

ik voelde dat je ontdooide hoe warmte je hart ontplooide zag de laatste vlokken vallen sterven in smeltende kristallen ogen helder door een klare lucht je lach lengde de dagen vogels vlogen in v-vorm terug nam je koude hand in het voorbij zijn van de winter ontdekte lente op het land…

mag ik naar het zachte sneeuwen in je ogen kijken de rust begrijpen die in hakende kristallen naar beneden glijdt een witte deken over het donker van je ogen vlijt zodat zij glanzen als het eerste lentelicht hun nieuwe kleuren bloeien in je mooi gezicht wil melker 10/12/2010…

Regendruppels vallen intensiever Zand knispert luider onder blote voet Kon frisse lucht altijd al zo zacht strelen? Alle dingen voelen meer dan goed. Suikerkorrels kraken harder Koffiesmaak proeft zo intens Parfum geurt ineens veel sterker Voel me bijna niet meer mens. De maan beschijnt de nachten feller Zonlicht tintelt sterker licht…

je wolkte wit in gure lucht vertolkte mijn gevoel de warmte van gedachten sloeg aan tegen het donkere vrieskoude raam je legde uit in bloementaal en kleurde op in duizenden kristallen je vingers schikten het boeket toen jij je hart ontdooiend om de bloemen had gelegd…

ik zag je al van verre in glanzend onderscheid je duikt en danst zweeft wollig lang in winters vrije val komt met velen zacht dalend op de dwarrelwind ik vang je schoonheid op mijn hand in lichtende kristallen je gloeit nog één keer aan en langs mijn huid traant nu jouw kort bestaan…

je danst op wind speels en dartel als een kind wit onschuldig is de vrijheid die je huldigt in kristallen duikeling toch ontsnap jij niet aan dalen gaat de aarde halen om te smelten in haar warme schoot…

Het goud van mijn liefde was niet voldoende voor mij om mee verder te leven. Het zou niet in de kern geven. Er lag wat anders op het pad dat me gelukkig maken zou. Geluk tot in het geluk van onze dagen. Het goud van mijn ziel was niet goed genoeg voor mij en de wereld. Ik vroeg altijd méér van mezelf. Omdat ik zo ben. Het goud in mijn…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

je lichtte op in talloze kristallen edelsteende ijs jouw warmte liet ze vallen wit was geen verblijf maar heb genoten van de pracht hoe zon het winters eigen kleuren gaf…

soms struikelt ze, door de kristallen helderheid van een moment. een ijskoud besef van haar na-dagen verstoort een fragiel evenwicht van zoeken naar zichzelf.…

Het glazen hart is gebroken, kristallen splinters verspreid tot in de uithoeken van voltooid verleden tijd. Zo wanhopig sterk, zo breekbaar fragiel. Enkel nog krachten puttend, uit een stervende ziel.…