Alle inzendingen over Flarden

tussen dromen en waken raakt mijn hand niets terwijl de voet al aardt flarden van illusies bespelen dag en nacht zo wentel ik als mens eeuwenlang in dromen leven en dood zijn een vorm van dezelfde energie…

Het was een etmaallange benefiet Waartoe Het Dorp van dokter Klapwijk leidde Dat waren nog eens televisietijden Waarvan soms vaag een flard te binnen schiet Dus wat bij Klapwijks doodsbericht gaat dagen Zal met de krant van morgen wel vervagen…

Scherven hard uiteengevallen In uitgespatte flarden Nauwelijks te volharden Ogen als watervallen Doorboren de tijd Als herrezen as Wat eens en ooit was Maar niet de waarheid In stilte teruggetrokken Telde hij zijn brokken Verdrietig was hij niet meer Dat was de vorige keer…

Schimmen wazig en grijs in flarden van mist tussen hemel en aarde. Van begin tot het eind doelloos dwalen ze rond tussen de nevels gevangen. In een schijnwereld op zoek naar een rustplek tussen hemel en aarde.…

Ze zitten rond de tafel in de dagopvang te peinzen wat te schrijven op een afscheidskaart als één van hen een inval krijgt met glanzende ogen de stem overslaand stamelt hij in een treffende flard: wel uit het oog maar níet uit het hart!…

als de mist dichter wordt dan flarden woorden in takken ronden bomen in wortels hun werkelijke aard en dansen witte wieven tot op de bodem en dat gebeurt alleen als de mist dichter wordt 't is niet geschreven en zelfs ongehoord…

De Ruyter in zijn blauwgeruite kiel Schiet ieder schip met drieponders aan flarden De stank aan boord is nauwelijks te harden En Paddeltje staat aan het grote wiel Maar daar doorheen zie ik hem met een dame Bij Jumbo in een lange sluikreclame.…

Een mortiergranaat is gemaakt om mensen open te rijten Het kan een kindsoldaat zijn Een brave man of vrouw Die medailles komen er Dan doen we niet aan rouw Maar als een granaat Per ongeluk afgaat Is bij flarden eigen dood de afschuw levensgroot…

Flarden van vroeger, flarden van mist, beelden van wat nog nét niet is gewist, trekken aan me voorbij deze zomernacht. Dat ik terug zou gaan, wie had dát gedacht. Stoor me niet, laat me maar even alleen, alleen met mezelf wil ik slechts dromen. Stoor me niet, ga ergens anders heen, ík laat oude beelden weer tot me komen.…

Flarden van donkere dromen worden zichtbaar. Gedachten zijn geen gedachten. Het zijn oprispingen van een sluipend verleden. Laat me met rust, ga weg, maar laat me niet alleen. Ik ben zo bang.…

Flarden van gedachten weven zich rondom mij kan er niet aan ontkomen het laat mij niet meer vrij Spinnen raggen in mijn kop weven traag hun web kan er niet aan ontkomen het hoort niet bij mij heldere geluiden doen mij ontwaken weven klanken in de lucht kan er niet aan ontkomen niet meer op de vlucht…

Het beeld, zo snel en traag haarscherp in flarden vaag zo te vliegen zonder vleugels drijvend op de ijle lucht zonder bit en los van teugels transparant in vrije vlucht slechts hemelblauw als hindernis morgen blijkt al geschiedenis.…

timmert vang aan massaal schrap binnen splijt het barre klimt in bloei koelte vliegt in vlokken aan flarden luidkeelse waai welt op in grasmaand storm van groen bestemde kleur blij aangeland…

Ik zeg u, hoed u voor zijn tong scherper dan de schaar van een kleermaker die door loden stoffen glijdt snijden zijn woorden uw vers aan flarden en likt hij zijn lippen vast voor het volgend commentaar op het slipje van de meid of de dwerg in ’t boudoir.…

Flarden Oorlog voerend In het brein Ongelijk de strijd Van mijn ik Met de andere Vormen van zelf En eigen die wonen In dezelfde mens Zwaar het gevecht Uiteind'lijk aangeland Op de rots die in De branding vrede is En 't nieuwe leven gekust…

De gaswinning gaat tot het einde door, Al scheurt uw woning ook compleet aan flarden, De Staat verdient aan Gronings gas miljarden, En staatsbelang gaat immers altijd voor. Eén woordje schetst, zoals het is het best: Provincie Groningen, een wingewest.…

Licht steekt af tegen de schaduw van de aarde ergens slaat al middernacht in flarden in een wind waarop reeds druppels drijven ergens huilt een kind waar ouders kijven om het huilen straks verwacht men huilt de wind…

Flarden grootspraak storten neer in de zeeketel die sist en slurpt. Wie baant zich een weg door de sporaden?…

Vanuit zijn holte echoën zijn bestaanswoorden door feeërieke flarden mist. Droomvogels delen hun fluisteringen in zijn kale kruin en zingen de eenzaamheid voorbij. In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

zal ik zon wezen de schittering het verhelderend ontwaken dat dageraad smaakt een druppel regen welgevormd uit het mooiste van tranen in stil verdriet de herinnering het vervagen wat nevelslierten aan flarden scheurt het verlangen in beklemmende mist neergeslagen als sprankelende dauw…

de liefde keerde in zichzelf als een verscholen vogel verwaaide met de wind over het drassig veen en flarden wolken dreven als de warmte van jouw lach steeds verder af onthulden het geheim van een ontdooide bovenlaag op een bevroren bodem…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

de nacht verdween zoals zij was gekomen laat niets achter behalve flarden een vaag gevoel van vers verdriet dreigend onheil maar waardoor alle details totaal verslonden door de morgen die daarna troost omdat het slechts een droom was…

de mist raakt mij beneveld straalt het park en ik zie elfen dansen kabouters op een vliegenzwam de heks en de bezemsteel het leven een sprookje zoals het mij verteld werd de wind waait flarden de zon lost op en ik blijf met mijn verleden zitten…

groene lijnen golven hitte trilt boven de sawa's het geluid van een enkele bromfiets zoemende vleugels murmelend water wind ruist rondom in de verte klanken van de gamelan flarden zang stilte geluk…

het duister is verwrongen je geloofde mij niet toen ik struikelde over zoveel schemer de rand van de wind sneed flarden dag takken zwiepten flitsen beelden toen het oranje licht blauw schaduwde en je geloofde mij niet toen ik zei voel het zwart je werd verslonden -…

Ik blijf maar dromen van donker naar licht tussen twee oevers ligt een nieuw gedicht Soms vind ik terug wat ik ben kwijt geraakt een flard van een droom die na jaren uitkomt Als de werkelijkheid geen werkelijkheid is hoe kan ik dan denken dat dromen echt zijn?…

waarom leeft er in je gedachten een wereld die ik niet leven kan waarom zijn de bloemen anders dan ik in mijn dromen zie de kleuren die je verborgen houdt zijn niet anders dan ik ze ken je kijkt de regenboog aan flarden zodat de nacht zijn sterren heeft waarom is het nu anders dan toen wanneer we samen zo maar liepen waarom is je lach…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek en zong sterren van de hemel in een godvergeten lied applaus verbrak de betovering van mensen die kapot waren van haar ovationeel gejuich tranen als afscheid bloemen kleurden haar vallend gordijn…

de duivelsdans vooruit twee terug ruwe aarde wordt gestriemd door flarden vals gezang kreun maar in ontblote bovenlijven wiegen op een doorgesleten oerpatroon tijd verdansend in de nacht mijn uitgestoken hand gegrepen door feedback van opties in veranderde omstandigheden afwijzing verheugt weerde lang herinnering maakt verleden…