Alle inzendingen over Fontein

Naast huizen Van gebakken steen, Naast hofjes Met drempels En hinderpalen Steek ik dit Ene brugje over En kom langs Opspringende Fonteinen die Het leven, mijn Leven en dat van Jou bezingen, Terecht in een Onvermoede hof Van Eden - wuivend Riet, kwinkelerende Vogels van allerlei Soort en pluimage Die de vrijheid…

De fontein zichtbaar alleen. Herfst op het Stationsplein. De Onze-Lieve-Vrouwe-Kerk, dichtbij, maar ver weg. Geel-blauwe treinen kruisen tussen ons door. Auto’s passeren in gepaste draf. Af en toe een voetganger, met muts of tas of buggy. De rotonde van Venlo leeft.…

Nat groen gras En water van een spuitend fontein In zijn wereld brengen. Of nu vandaag bijvoorbeeld De draaiorgelmuziek Van ’s Zaterdagsmiddags In de winkelstraat.…

De morgendauw nevelt tijdloos als een pareldeken over het landschap Een stilte kleurt het morgenlicht langzaam in wolken van sereen In al haar schoonheid weeft de aarde parels van dauw aan het gebladerte De zon laat het landschap ontspringen in een fontein van geweven waterdamp Het is alsof de tijd niet meer bestaat alleen de schoonheid…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

Ik symboliseer, spiegel onze liefde aan een tuin vol wilde rozen, rode, witte en gele rozen, met op elke hoek een fontein en in het midden een bassin. In de vroege ochtendzon tot het laatste avondrood zullen in jouw aanblik, mijn wangen hevig blozen en alles zal volledig zijn, vervuld en verzadigd.…

Veurne sproeit het ambrozijn Van de schaarse nes Tot Koning Boudewijn; Mee eert het orkest, Filharmonische fontein, Podia op hun best... Waar zijn stem vangt de cesuur Op muzische vest Tot gister regend glazuur.…

mijn gedachten hij vloeit leven in dode gronden zingt liefde door beken van roeste zonden klotst stromen door ruige ravijnen, schachten vol kolkend geklater, watert grachten blaast zalvend adem door oude wonden gorgelt tonen op uit droge monden ontmantelt met zwier de weeë klachten Geest buitelt kaskades van krachtwoorden spettert fraaie fonteinen…

Ik ontmoette je voor de tweede maal nu bij de fontein voor het theater in mijn geheugen was geen plaats voor al je schoonheid en ik verloor mijn gezicht ik volgde je onder kroonluchters en ornamenten die mijn interesse moest vastklampen om te kunnen lopen tot aan de geheimen van het pluche ik hoopte dat je me zou herkennen dat mijn hand…

ik veeg mijn reet af met mijn handen smeer de stront op alle wanden laaf mijn dorst in een fontein ver weg klinkt bel en tamboerijn.…

En uit de top daarvan ontsprong vervolgens een fontein, een zwerm voorheen verscholen, luid kwetterende mussen. Ze leken meer te twisten dan te zingen. Toch hoorde ik in al dat leven de leeuwerikjes van de winter. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 2012.…

de avond is kalmte een fontein van rust zij kust haar kind dat vindt dat de dag goed is geweest zich gewillig in de armen begeeft van Morpheus en de zijnen onder het bed de schoenen van echt leder, iets anders verdragen zijn voeten niet en een lijfje zonder naam nu het van het kind werd ontdaan buiten is het al donker sterrenlicht zonder…

uit schrale handen spuiten geen fonteinen zij koesteren het vloeibaar goud voor zinderende woestijnen irrigeren in het stille ochtenduur de diamanten dauw die door kou tot koele druppels condenseert zij zijn watergeesten die nog wat nevelen in de vruchtbaarste seconden van iedere eindeloze zonnedag witte flarden zweven al oplossend…

ik zal stranden met de zeemeermin en het water verdelen in vier fonteinen zodat de lucht bewegen kan in rivieren en bomen van hout de vlinders verbrand ik in het vuur, zonder zomer op te wekken en uit de kleine druppels regen buig ik licht, net zolang tot schaduwen vallen over oud geworden dromen ik zal slapen in haar armen…

Bitterzoet branden de lippen, de zoutige smaak van de zee het branderig gevoel, de vrijmoedige geest ...laat ons juichen vrolijk en verblijd laat ons water scheppen met vreugde uit de fonteinen der ziel de bronnen der verzoening, laat de liefhebbers gerechtigheid proeven in het achterste gedeelte boven in de mond...…

ijskoud stampte de wind door jouw witte straatjes in het nauw gedreven hield hij zo het leven achter de gesloten luiken de sinaasappelbomen rond jouw plein het bronzen kind in jouw fontein verkleumd verlaten de wind vond rust op een bankje bij de kerk de hemel brak het licht bracht leven in jouw wit de zon deed weer zijn werk…

Alles komt uit mijn eigen brein een waterval van woorden, net een fontein of ik nu loop of zit op de fiets het komt naar boven zo uit het niets ik noem het zelf de dichter-itis nee, het is geen ziekte of bronchitis maar verslavend is het wel woorden en letters op een vel zo wordt een gedicht geboren en iedereen mag dat ook horen of kan het…

Er zijn ook fonteinen. Kerken zijn open, bedelaars beenloos. Langs lanen met schilferige platanen flaneert men heel mooi. Hotels ruiken naar boenwas; je krijgt er badschuim en shampoo en in je nachtkastje het evangelie.…

magische spiegel lonkt en blikt geheimzinnig verzacht hartepijnen met diamanten stralen haar wereld in ziel verzonken droombeelden verkennen vrij door betoverende landschappen zomerbruisende geuren verwekken opbloeiende hartstocht in sneller galopperend hart stroomt nieuwe energie door fonteinen omringt gelaat glanst van schitterend…

In het heetst van mijn zinnen brand ik er vurig op los Zonder mezelf te verliezen stijg ik naar de hemel Wolken wijken uiteen de bliksem raakt mijn verhitte brein innerlijke fonteinen bloeien op De mist vervaagt heldere blikken vangen ieder detail schrijven de kern In kleurige regenbogen ontvouwt de droom en spreekt…

In het heetst van mijn zinnen brand ik er vurig op los Zonder mezelf te verliezen stijg ik naar de hemel Wolken wijken uiteen de bliksem raakt mijn verhitte brein innerlijke fonteinen bloeien op De mist vervaagt heldere blikken vangen ieder detail schrijven de kern In kleurige regenbogen ontvouwt de droom en spreekt…

door de wolken trokken wij op zoek naar wat wij misten witte dorpen zagen wij in een helder en klaar licht de koelte van het groen voelden wij in patio's de vreugde van het water hoorden wij in de fonteinen in kathedralen roken wij het geloof in heiligen met luide stemmen proefden wij het noodlot en het leven en alles wat wij vonden…

niet op een hoog voetstuk staan geen licht dat speciaal op mij is gericht ik hoef geen kern te zijn van jouw verhaal Ik verwacht geen halsbrekende toeren geen zee van bloemen voor mijn deur geen serenades vlak onder mijn raam je hoeft geen toneelstuk op te voeren Ik wil niets horen over de toekomstdromen geen beloofd paleis met rode wijn fonteinen…

ik tracht met mijn scherven, op de Plaza della Pietà, sprakeloos, weer heelheid te verwerven wanneer ik oog in oog sta met de fontein waarvan de stralen huilend de leegte erven, van de val verhalen en druppels uiteenspatten op reeds uitgesleten groeven van de marmeren Moeder, zodat ze verpletterend een verlies vertalen ik zoek…

Dichtbij een fontein, een waterval in steen en brons. Jouw schaduw, over monument van glas. Geschiedenis bewaard, in grond waarin jij staat. Strijd en storm heb je geweerd. Nog eeuwen te gaan.…

Het is mijn lot een riddervrouw te zijn ontwaakt in een duistere tombe trekt mijn ziel druppels diepzee omhoog uit de aarde tot een fontein van liefde die mij optilt en laat zweven naar het licht Het is mijn lot een riddervrouw te zijn, jong zonder smetten op mijn ziel die in mij hangt te wachten op berichten van nood die te erg is…

Ik heb ze reeds jong geschreven, mijn verzen, Voordat ik wist een dichter te zijn, Als vuurwerk spattend, vonkend en vol leven, Bruisend als een fontein, En die als kleine duivels binnendrongen In 't rijk dat vol van droom en wierook was, Mijn verzen, die de dood, de jeugd bezongen, - En niemand die ze las!…

Ik verken je lijf, met zachte handen, weet, wat je grenzen zijn, voel je lichaam hevig branden, bruist mijn hart als een fontein... Het is een spel, van jou en mij, en voelen mijn handen als verdoofd, ook al liggen wij hier zij aan zij, zou niets doen, had ik beloofd...…

Waar de zon niets vergeet in de schaduw van de fontein van dromen weet ik dat je vraagt met jouw vloeiend woorden of ik de lente aan je wil schenken en onze liefde wil kleuren met jouw laatste wens en gedachten van spiegels maak wanneer je wilt blijven lachen, en jouw ogen niet meer vragen waar je mag verdwalen als de maan onze zoektocht…

Gelovigen geven aan God een deel van Zijn overvloed niet als offer, maar als mens die buren en dorpsgenoten helpt lastdieren ontziet en vlinders laat fladderen en niet alleen lief is voor knuffeldieren maar fonteinen bouwt om de edele paarden te drenken Ongelovigen beslissen zelf of ze hun opbrengst verkopen wat ze opeten en wat ze…