Alle inzendingen over Gil

perspectief wenkt naar Eenoog die taalt naar gebaren in golvend landschap de verte licht trillend op door vuurtje dat loopt naar boog die spant als vers gebakken lucht de vulkaan werkt als een paard ruzie slaat uitdrukking die staat voor het vrije woord op de vlucht sluit het alibi terwijl de schrille gil doordringt in het land van niemand…

En als een pauw plots schrikt slaakt hij dan een gil? Als een meeuw gaat slapen droomt hij dan wel eens? En kan een reiger gapen? We weten het geeneens. Kan een zwaan wegkwijnen aan een gebroken hart? Een vogel zijn lijkt soms zo mooi maar ook voor hen is het leven hard!…

Ze staat daar door verdriet overmand ze is een onbekende bij haar graf haar ogen zijn leeg en onpeilbaar een eenzame traan glijdt langzaam weg Ze vindt hier de rust van haar verleden auto, gil, ziekenhuis naar de achtergrond geen pijnlijke herinnering in haar hoofd ze staat stil in het heden Ze is in het zwart gekleed rouwend om haar verlies…

Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat.…

een klein slaafje, ongelijkheid Een blijde luide gil. een om de hals vliegend meisje, ongelijkheid. Twee starende ogen, doodstil. een afscheidnemende jongen, ongelijkheid. Wapperende blonde haren. een snelle cabrio, ongelijkheid. Twee sloffende schoen paren. een eenzame zwerver, ongelijkheid.…

En ik huil ik huil hard, ik huil zacht maar ik huil en ik stop niet En ik schreeuw ik schreeuw schel, ik schreeuw snel dus ik gil ik weet niets, het doet me niets en ik stop niet Zo warm is de zon verstikkend zo warm zo koud ben ik maar ik beweeg niet Zo groot is de wereld reusachtig zo groot zo klein ben ik minuscuul als een…

rondspringende padden En een vale zon die mijn dag verlicht Zit ik nu op dit bankje… Mijn trillende hand bleef in de lucht hangen Toen hij zijn gezicht doelbewust omdraaide Erkenning was slechts mijn enige verlangen Totdat al het beleefde met de wind wegwaaide We zaten toen op dit bankje… Met mijn lippen op elkaar geklemd En een schelle gil…

Eerst was het nogal donk, toen werd het nog veel donker, de stilte was te snijden, maar plotseling toen klonk er een gil, we schrokken wak, en daarna nog wat wakker, wat was dat voor geluid ? Het werd allengs wat zwakker, verstomde tot een haast onhoorbaar zacht gefluister. Intussen bleef het duist, inktzwart, maar dan nóg duister.…

Heb je gevonden wat ik wil Geef dan een gil Dan zal ik laten weten of ik met je verder wil…

Er klinkt een gil. Wel gaat door heel de koepel het gesuis Van bloed dat lekt en ritselt uit de zij Van de flamingo, die nu grauw als gruis Is, sterft met zacht, ontwapenend geschrei.…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

aambeeld of ik hoor iemand uit die is mijn evenbeeld vaak lig ik dan op mijn Hästens midden in een woestijn geen dekbed of deken een waterbed zou hier beter zijn er is niemand waar ik op reken sta te gillen op het "Plein" met mijn hoofd omlaag hang ik dan uit het raam de wolk is weer weg er schoot een pijl doorheen wie hoort mij als ik gil…

De gil die je giechelend slaakt, ja ook jij Daniëlle. Je bloesembokaal bulkt vol leven en je lijf laait een donkere jeugd. Als een klaproos spring je open. Je geurt naar de roes van papavergekte. Als een peul springen je doperwten uit je onmetelijke wezenloosheid. Je gonst gutsend de onvervalst voldragen stoot van Zeus.…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach heel onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels giftig in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

Een huil, En soms een harde gil, Af en toe diep zuchten, Als je weer niet niet slapen wil. Een mooi nieuw mensje, Die over de grote wereld reist, Die nog veel moet leren, Dat een heel leven vereist. De tijd gaat oh zo snel, En voor je het weet, Dan vliegt ze uit, is het zover, Ik hoop dat ze me dan niet vergeet!…

Misschien als de vlam gedoofd is kan ik lachen zonder eind genietend van het geld en het leven wat ik heb bereikt Nee, mijn oren mogen niet doof worden voor een gil van pijn Mijn ogen mogen zich niet sluiten voor geweld en strijd Mijn mond moet droog worden bij het voelen van begerigheid Mijn lach moet er één zijn van hoop zonder eind…

Ik spreid mijn armen als vleugels en schreeuw een gil in de nacht ik wacht tot het bevrijding zal brengen bevrijding van zorgen en onmacht. Mijn hoofd achterover gegooid kijk ik strak naar de lucht mijn echo weerklinkt in de ruimte 'k zie alleen de vogels in hun vlucht.…

zwemaccesoires zonneschermen, picknickmanden en huilende kinderen jagen ze het ruisende zeegezang naar de achtergrond Des avonds hangt de geur van aangekoekt frituurvet baby- en hondeplas als een oorlogslucht boven het verachtte zandlichaam De zee ontfermt zich over haar spoelt haar vloed vol zout in de open wonden Er klinkt geen gil…

Geen maaksel was 't van sterfelijke hand: Wetenschap zelf, metalen integraal, Met vlammenkrans en gil van zegepraal, Stormde de trein door avondheideland: Eerst verre wolk van vuur en rook en zand, Afstekend tegen westelijk opaal - Voorbijgedonderd is de orkaan van staal, En steekt in 't oost de horizon in brand.…

iets van de man elke ingekorte nagel afgebeten zin noch ooggeknipper er staat een verhaal dat niemand kan ontwijken net zo min een pas gedoopte het water kan vergeten nog blinkend op het hoofd hij zet een ontzette pas achteruit, geen afwerend gebaar behoedt hem voor de kracht die zo humorloos naar hem lacht noch dempt de geluidloze gil…

ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter, puisten schimmels, korsten ontlasting geluiden als zingen lachen, wenen, kuchen hikken en boeren hoesten, braken snurken en praten van fluister tot gil…

‘Ik gil als ik niet snel een candybar zie!’ Je zult maar net een potje tennis spelen met naast je van die prinsen en prinsesjes, dan wens je een geweer of therapeut ‘K#tkínderen,’ wijst Ki, ‘ga dáár vervelen!’ Maar ’t helpt niks, koters slijpen weer hun mesjes, je hoort: ‘De bal is in! De bal is uit!’…

De late eenvoud van de meester, met vrees Begraaf ik eens het nooit meer spreken En gil of zieltoog, de geheimste stem Uit niets bewogen voor tijd De dadelijke horizon der schepping.…

Geef maar een gil.. Ik doe wat je wil, maar geef me het gevoel alsof ik er bij hoor voor een keer Anders weet ik zeker dat ik verhuis en nooit meer terug keer. Een beetje liefde een beetje trouw, geef het me dan ik weet dat je het wilt. Sta daar niet te staan en geef me je trouw.…

zo gij dit beseft het dorp en de mensen nacht'lik huis aan huis één licht - wellicht bij de pastoor - en langs uw weg een late koe In de wig van weg en stroom is van de leegte zo het dorp alsof 't een boot was die maar voor korte tijd op anker ligt Om het staketsel kletst het donkere water gemeten en vreemder dan een moorden zonder gil…

wrikt en wroet je strak door je cocon een strijd die je ter nauwe* winnen kon met spinrag van je voet tot aan je beide oren ‘k strek me uit, vleugels drogen in de zon in een kil landschap dat me amper kan bekoren schreeuw ik het uit en bazuin het van de toren in ‘n koel en onverstaanbaar vakjargon soms haal ik uit en slaak een luide gil…

Zoonlief begrijpt mijn gil nog net op tijd want het is mijn andere been, wat door de gladheid wegglijdt. Hij komt zijn moeder te hulp gelukkig maar, anders had ik mooi gelegen daar!…

Hij plukt wat bonte, tere kroontjes vol geur, hoort niet Tom Poes' verre verschrikte gil; een ongenode bok nadert, eerst stil. Plotseling springt dat dier met woeste wil naar het beoogde doel, toont sterke voorkeur voor Ollies achteruitstekende bil.…

De maan beschijnt ons geel en schril, Een aap slaakt nu en dan een gil; Wij blijven na de dood soldaat, Op ’t slagveld in ’t gelid. ------------------------------------- uit: Yoeng Poe Tsjoeng (1930)…