Alle inzendingen over Haalt de tijd mij in

Zij haalt haar wijsheid uit de nacht, zo stil, zij haalt haar woorden uit het leven die haar zoveel leerstof geven. Vervolgens, het denken weer moe wandelt zij naar haar slaapplaats toe vlijt zich neer zo gaat het telkens weer, in een ronde cirkel rond met altijd wel;..haar ene voet nog aan de grond.…

een goede vriend geeft presentjes een goede vriend gaat mee op vacantie een goede vriend blijkt niet zo'n goede vriend een goede vriend houdt het stilletjes een goede vriend komt weer thuis een goede vriend haalt zijn presentjes weer op een goede vriend weet dat zij nog op vacantie is een goede vriend haalt toch de spulletjes op bij haar huis…

Oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen vrijer? Zinloos geweld perst verwachting en schrale hoop tot bittere sappen. Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt. Religie wentelt zich in ethiek, haalt haar vangst op, oogst is ondermaats.…

Ze deelt uit, plagende tikken, mijn benen papier maar de deur op een kier, een vragende blik en, Ik val in haar armen, kapot van de pijn Ze haalt aan, haalt uit en nog voor mijn gezicht bij, de grond is bedenk ik, ik heb niet verloren. Want wat was ik daarnet, al was het maar even, Mijn god wat was ik, dat even dichtbij.…

Voor mij haalt niet iemand anders de kastanjes uit het vuur.…

Als Pierlala je haalt zal je ziel de vlam zijn. Het lichaam wordt geruimd als afgedankte jas.…

Hoop Haalt veel overhoop!…

Coronavirus in onze dagen Vallen aan op hun buit Een brandende pijl door glas en lood Gevecht van leven en dood In Zijn Huis daar voelt het Godsvolk zich thuis Om Hem te loven met betraande ogen En een blij gezind hart naar boven Dat kan in de binnenkamer Maar in zijn huis daar is saamhorigheid Om te drogen elkanders tranen ook in Corona tijd…

‘Oranje’ heeft het zwaar in Midden-Drenthe, ‘Oranje’ restaureert ook heel royaal De koets, de boot, het huis op grote schaal, En doet dat uiteraard van onze centen. ‘Oranje’ ging ook Europees ten onder, We kunnen wat die kleur betreft best zonder.…

als vader uit zijn dak gaat vliegen borden door de lucht kalmte kan je redden kees sust moeder dan nerveus maar een vuurspuwende berg heeft daar geen oren naar zijn bijnaam Vesuvius wordt met regelmaat eer aangedaan als vader uit zijn dak gaat kruipen de kinderen onder tafel moeders handen vegen scherven en tranen bijeen maar drift…

het eerst in tijden Neem ik mijzelf op schoot Troostend maak ik mijn hart bloot Komt er een eind aan lijden?…

Ik ben een kraakvis en ben mijn kraakbeen kwijt, is het mijn constitutie of de onverbiddelijke tijd die thans met scherpe tanden het merg uit mijn botten bijt ? Mijn liefste haalt haar schouders op, zo schamper en beschonken, houdt ze van losse eindjes en haar werk dat steeds blijft lonken.…

de witte voorjaarsbruid staat mij op te wachten ze beloont mijn leed van verlangende gedachten en toont haar witte kleed de sluier is af genomen ze laat me bij haar komen want ze weet zo ondertussen dat ik het niet kan laten haar te omhelzen en te kussen daar is ze ieder jaar weer op uit…

Ik haat het om boodschappen te halen een diepgeworteld probleem, want niet alleen zal daardoor mijn saldo dalen, tevens weet ik dat: wat je ook haalt het uiteindelijk in het riool afdaalt.…

Hermes trekt onzichtbaar en lichtvoetig door de nacht razendsnel haalt hij iemands ziel niemand zag hem komen een schaduw valt over de ochtend…

De grauwe najaarsdag verging in regen en werd, gedreven naar de avond, mat. In 't struikgewas langs het bespoelde pad vielen de droppen bij het nauw bewegen der lucht met zacht geruis van blad op blad. Dan plotseling breekt uit de wolkenvegen een verre lichtval naar omlaag en tegen een gouden kim staat tintelend de stad. Verbijsterd zie ik…

Als alles langs je heengaat dan kom je weinig tegen…

terwijl het zo kort ... ... tot op die dag, die tijd, dat uur het leven stopt ... ... niet eens voor altijd zelfs dat is er dan niet ... .... nooit weer ?…

Een vrouw in barensweeën die schreeuwt van pijn en daarvoor wordt aangeklaagd omdat ze niet het voorbeeld van perfectie voor de wereld kan zijn .…

Grote kille leegtes om me heen Vandaag mijd ik de straat In verloren toestand liggend hier Een lijf tot niets in staat Mijn tijd vertikt in eenzaamheid Het bed kleeft aan de rug Gestolen, weg, voorgoed voorbij Mijn hart wil niet meer terug Besef van pijn wordt deel van mij Niet voor de laatste keer Haalt voor de geest wat is gebeurd…

De uitgeslapen surfer die als een vreemde vogel dan vliegt, dan daalt, dan heel diep adem haalt om met zijn plank als hele grote zwemvlies boven te blijven, de zee van tijd te overleven.…

Plots een geluid, het haalt me in. Een auto passeert en als een licht in de nacht kijk jij me aan met een mond die lacht. Maar je ogen zien niet, je hebt geen tijd. je bent aan het zoeken, je bent iets kwijt. Ik kijk je na onopgemerkt ……… en zacht huil en glimlach ik in de nacht.…

De luie dag is weer gekomen, mijn blik op de tijd is weids, ik peddel fietsend huiswaarts om verder uit te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin en horizon zijn beknopt, de lucht gefopt door wolken bijeen gedreven schapen.…

afgebroken takken Over de witte brug met het rode herfsttapijt In het bos van m'n dromen Vergeet de tijd..…

Het leeft als het zweeft langzaam daalt 't en niets haalt 't bij zo'n wonderlijk schouwspel als dit. Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

De man met de zeis is zeker niet goed wijs, dat hij zonder denken een ieder haalt op zijn wenken. Zonder daarbij stil te staan hoe lang menig mens nog had te gaan.…

zij is open als de zee ze haalt het uit het blauw van mijn ogen zoals het zilt door haar navel stroomt en vissen in haar benen zwemmen ze zal nog moeten leren te zijn zoals ik haar zie…

knabbelt aan haar leden zij wil het niet maar de tranen vloeien zij snikt voelt zich vertwijfelt alleen met haar verdriet de bui waait over en pijn verdwijnt rustig haalt zij adem…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Snuiven, slikken, maar vaker de naald, het doet haar vluchten in vage dromen waar ook zij geen ene troost uit haalt. De troost is haar reeds lang ontnomen. En morgen, bij het krieken van de dag, zal men haar vinden, 'n nog jonge meid. Een meisje zonder hoop en zonder lach, maar die eenzaam stierf, vóór haar tijd.…