Alle inzendingen over Inkt

Letters die ik schrijf met zwarte inkt in vele kleuren als bloemen groeiend uit kleurloze aarde zal eens ’t papier waar de woorden staan geuren als rozen in stil vertrek zelfs doden doen glimlachen.…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

als de dichter om woorden verlegen zit is het verdriet nabij melancholie is de donkere inkt waarin hij zijn pen doopt natuurlijk komen er na worsteling de woorden maar weinigzeggende woorden zonder warmte die niet het ware verhaal vertellen…

Soms slaat het weerlicht in mijn pen, en wordt de inkt bloedlink en heet. Dan moet ik schrijven wie ik ben en wat ik van het leven weet. Dus schrijf ik met een kwaaie kop: Dit is de mens: hij laat zijn adem gaan van in naar uit van grens tot grens. En die zeventien woorden luchten fantastisch op.…

De inkt stribbelt tegen, wordt beetgenomen en gedwongen, om de letters te laten komen. Pijnlijk, maar er is geen ontkomen aan.…

Als ik denk ik houd van jou dan bruist het in mijn hart zoveel gezichten namen lieve momenten al ging het mis elk een plaatsje apart maar waar juist die ene zijn naam schreef in onuitwisbare inkt is mijn gebleven…

Een nieuwe liefde Oude haat Trouw aan een vrouw Die je weer verlaat Vriendschap en extase Veel geluk In de laatste fase Relatie stuk Dichter bij jou In zwarte inkt Een leefbaar recept Met een beetje instinct…

Inkt-nat je handen ‘n blauwdruk op je gelaat soms sla je over de bladzijde heen mij gade belezen ben je nooit alleen ga ik verder dan waar jij gebleven bent morgen lees je het wellicht…

kom ik inkt te kort om al degenen aan te schrijven die er werkelijk toe doen zij maken dat dagen mooier blozen nu de wind hen uitdaagt nog voordat één letter op papier staat krijg ik bijval van haar onze dagvorstin…

de hemel is een stempelkussen een blauw papier met witte inkt ik blaas bellen kijk, ze drijven op de wind je spande spinnenwebben om de deurklink liet stenen kralen vallen uit het raam en alle bomen huilden toen ik vandaag verloor…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

Tastbaar het boek, Gevoel dat wakker wordt Door het papier Dat ik vasthoud, Geur die uit Bladzijden opstijgt Als het lekkerste Aroma ooit, Tijd die is verstild En voor eeuwig is Vastgelegd - Hoe het ook leest, En hoe het ook klinkt, Emotie en pijn Zijn tastbaar vervat In geurige inkt…

Men heeft de kelen reeds gesmeerd met inkt van verwilderde pennen. In schreeuw beleefd het weeskind weer de kilte belerend in kwesties. Men spant de mondhoeken strak - en sart, de rillende wervelkolommen. En Herman Gorter's boekenkast slacht de stilte met ezelsoren.…

Het pennenlikken echter heb ik afgeleerd de inkt bleef lekken dus dat werd een vieze boel maar word tot dichttalent en stijl bekeerd al weet geen mens helaas wat ik daarmee bedoel.…

, dat ze in zijn ogen kijkend de pen aannam die hij aanreikte zijn pen, haar inkt, hun boek ze sloeg het open eerst aarzelend haar hand gisteren schreef ze voorzichtig de eerste woorden hij voegde toe vanaf vandaag schrijven ze weer samen beiden wat ouder wat wijzer maar de geur van old Spice blijft bekoren…

Op de rug van de geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op mijn verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig leven had, nimmer bleef het een onbeschreven blad waarmee de wereld wordt volgeklad, onverschillig voor het einde en voor het “zijn”…

de tafel het raam terug in de tijd toen stilte nog bestond de punt van de pen in inkt gedoopt het wit dat wachtte vond de tafel en stoel van eikenhout waren nog één geheel ik telde de kralen hoe roetste het raam met rood en groen en geel…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

jouw woorden vinden onderdak binnen kader van het vlak treffend in zwart en wit vindt inkt zijn weg jouw dromen in goed en kwaad verticaal in goddelijk gedrag de plek die je invult in lijn geworden taal…

Is het een uitgelopen vlek, een godvergeten blad, van inkt de opvlucht in een pennentrek, een vlezig prevelen dat geen betekenis ontbloot zijn woorden plots weer struikelblokken in de stem, strompelt de taal waar zij van vliegen droomt ----------------------------------- uit: tijdschrift Yang, 2002-2003.…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

daar blaast de wind over het water creëert een wirwar aan golfjes hier bijten woorden zich vast aan het papier vermengt inkt zich met zilte tranen eens barst de poëzie los als een bevrijdende regen om te verstillen in stille woorden ingetogen, bijna wit…

duizend mijl in zee leeft een man zichzelf breedspreken kan hij niet noch op grote voet zon is in zijn hoofd warm en lange tenen mijmert wat niet is geen boek te lezen schrijft hij lucht woord op woord reeds vele delen zijn inkt droogt niet…

duizend mijl in zee leeft een man zichzelf breedspreken kan hij niet noch op grote voet zon is in zijn hoofd warm en lange tenen mijmert wat niet is geen boek te lezen schrijft hij lucht woord op woord reeds vele delen zijn inkt droogt niet…

blad verdwijnt in woorden letters druppelen de inkt blauw op de vlonder in een hoek op een pruimenpit liggen spatten als zinnen verfrommeld in te drenken ze zinderen na in een hoofd deinend in de strandstoel met een pen die uitliep door de zwoelte en de golven die zee schrijven om te vergeten…

uit die gewoonte groeien woorden tot een acceptabel vers zo vers als het brood van morgen morgen wanneer de inkt is opgedroogd zal de dichter wellicht zijn vers willen vertolken…

Eeuwige zoete liefde Verloren zal ik voor je zijn Hier in dit heilige oord Verbind ik me In diep droevige inkt…

Praten lukt niet, Zeggen evenmin Grootse daden verloren Mijn gedachten alleen, Hier in deze stugge wereld Pen en woord Voor leven of dood Met hart en hoofd Vloeit inkt in wondermooie woorden Gezegend zijn die regels Zoals de lach en traan…

zag je nagels langer worden voelde vingertoppenpijn tastte naar de toetsen in een laatst moment van bij je zijn je woorden waren luchtig vluchtig op het wit papier ik heb ze uitgeprint bewaar ze met mijn tranen hier ze krullen nu de kanten van mijn enige houvast de inkt vlekt aan mijn handen ik kende je nog pas…