Alle inzendingen over LOVER

Eeuwige frisheid waait uit gras en dauw en lover. Elke vogel slaat een eigen toon door 't zwellend ruim. De leeuwerik spant de kroon. Aarde is zo schoon, zo schoon. De hemel ziet haar aan en buigt met wolken er over. Van vreugde alle harten slaan een juichgeluid. De dichter spant de kroon.…

( voor Hans Lodeizen ) dit gedicht gaat over de buigzaamheid van ene Hans Lodeizen ( wie kent hem nog ) hij schreef over het schuilen onder het lover en wist mij daarmee steevast te ontroeren ( kom daar nog maar eens om ) in zijn te korte bestaan speelde eenzaam zijn en buigzaamheid van het verdragen een uiterst belangrijke rol zó mooi…

In het lover zingt de eerste vogel En een bries vertelt me een vreemd verhaal Over stilte en over vriendschap en Over ijs dat kraakt. Je bent mooi Zo mooi dat ik je niet raken kan Maar dat hoeft ook niet Want door jou wordt telkens weer Een dag gemaakt.…

Haar hoge C verweeft orkest en viool golft mee op de wind over bergen, door de dalen, streelt ze kussend het ruisende lover in de wolken onder de zon stralend zuiver, geeft ze de lucht een hemels gehoor, zo harmonieus het is alsof ze betovert. Haar hoge C streelt zacht het diepst van de ziel van oor tot oor.…

Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes. De citroenvlinder stijgt op, geeft aan warm voorjaar een vluchtig koeltje.…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

'schuilend onder het droppelend lover' met deze fraaie volzin van de jonge dichter Hans Lodeizen begon het destijds de weemoed van weleer die nooit verdween maar altijd hangen bleef in mijn persoonlijke dampkring de vasthoudendheid van melancholie die rondwaart als een onontdekte planeet in de ruimte die mijn wereld heet...…

Een vroege herfst blaast door het dunne lover, alweer een jaar is bijna zinloos over. De schemer valt, ’t al om ons heen vervalt, wij werden zwakker, suffer, blinder, dover... Wij sterven, en ons Land sterft om ons henen...…

In 't lover van der dode rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgezuis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis.…

In de pinksterzondagzon de tuinstoel in stand vijf zie ik twee tortelduiven in de linde geritsel van het bladerdak ze vliegen eensgezind van boom tot boom vanuit het lover verderop klinkt zacht de roep van nog een vredesbrenger een hemels koor mengt zich in hun gesprek ik hoor de merels en een specht de dame met de harp speelt onverstoord…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

Drapeer jouw lover als een schijn op beide slapen waartussen ik mij heb verliefd Geef mij de tijd om te ontwaken Heeft jouw beeld mij nu verlaten? Dan -lieverd- wees één met mij en wordt opnieuw mijn hartendief... Kunstwerk: ' Droomgestalte ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

In 't lover van der doden rustplaats, bij 't zerkje van het arme wicht, heeft zich een eenzaam vogelijn het donzig liefdenest gesticht. De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgeruis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis.…

De geur van weiden vol sappig gras en bloemen vliegt op en zweeft door teer lover dat voorzichtig ontwaakt is streelt de bodem van boerenland en in 't woelige Drachten daalt ontdekkend neer beurt nijvere fabrieken op speurt langs winkelrijen drentelt heen en weer tussen een banketbakkerij en een hoog huis met witte raamranden en daklijsten…

Waarom vertel je al die oude verhalen Niemand is daarin geïnteresseerd Zo stelden de oude vergrijsde bomen Fluisterend gras je hebt het nooit verleerd Wat moeten wij met al die oude verhalen Gedragen door onze toppen in de wind Geheimen ontrukt van onder de sneeuw In een eindeloze zeurende schreeuw En steeds weer bedekken wij het met lover…

een onstuimige godin lonkt ze mij ras naar buiten laat de aarde weer ontluiken tot een wonderlijk gezicht in haar zacht en fleurig licht laat ze vogels vurig fluiten jonge twijgen welig bruisen in geel en rood en hagelwit zo wekt ze met een blije lach mijn ooit verwaaide dromen van zomaar luieren in ‘t gras waar onder het ruisend lover…

De loveren lispelen, het windje smacht, en donkere wegelen lokken door 't dal. O kom met mij in de lentenacht! De heuvel glimt in de maneschijn, - daar hellen ons hoofden te saam, zo zacht en gans de natuur zal ons eigen zijn.…

En de stroom der rivier stokt en kleurt zich rood De duikelaar duikelt vleugellam in het water Aan de oever getuigt een verdroogde bever Bomen vergrijzen, zwart is het lover wat bleef Geen nieuwgeborenen die diamanten oogsten Schril klinkt de panfluit als de merel sterft Het geschonken virus tiert vraatzuchtig rondom Een vrieskou meldt zich…

Het glimlacht naar 't vergulde raam, Het vouwt zijn helder lijfgoed saam En zoekt zijn sponde, slaap-gereed, Zo is mijn dichter, ook hij legt De last of van den langen dag, Tot hij, getooid slechts met zijn lach, Stil luistert naar wat sluimer zegt, De sluimer, een bewogen boom, Die tot een schoner waken wekt, Onder wiens lover…

grasveld onder groen en donkerblauw diagonaal bestaan wij tussen de kantines waarom ik toch niet met je trouw omdat hier overdag de jongens korfbal spelen die taal en dood in tijd verdelen -------------------------------------------------- Naar Clyde McPhatter, uit: 'De taal als blauw', 1977.…

zwoele bos wat zij doen met hun vrijelijk toebedeelde rondingen gestifte lippen lila nagels onbebrild niet waarneembare strings is een groot raadsel voor d’argeloze dwaalgast die zich haast-je-rep-je uitkleedt al zijn organen te water laat om zijn visioen te bezweren zijn appetijt onvervuld te parkeren in de schaduw van het groene lover…

In diepe nis van donker lover staat bloedige zomer met zijn licht gelaat, gelijk in diepe zieleduisternis een brandend leed lichtend geborgen is. Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw.…

heb met bomen gefluisterd naar het ruisen van bladeren geluisterd in tientallen jaren van groei maar de vitale vibraties zijn over in het geluid van het lover hoor ik niet meer je bloei in het tasten naar warmte voel ik rust en gelatenheid in de groen bemoste basten nog staan ze fier torenen hoog boven mij uit in het samen beleven…

‘t Gebladert’ staat verdiept; de dag verzaadt het lover; de zomer rijpt de stilt’ tot een voldragen vrucht. En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat.…

Maar hier bouwt pijn haar nest in ’t lover, Waar tortels klappen in de vleugels Met de verborgen honger van de leugen. Geluk, geloof, alleen de droom blijft over. Geen antwoord op dit troosteloos verwijt Verzacht wellicht een helderziende zomer. Want God, waar vinden wij nog onderkomen, Een deur naar de Rechtvaardigheid?…

In het lome lover minnemeen ik mijne zoele Poezel; hij is wobbe, hij is leen, wuftig kozer en te koezel.…

Het was in de tijd van de kersen dat we onze fietsen in het dichte lover slingerden en schuchter als bosmerels van onze liefde kwinkeleerden. Later ging onze liefde manken en nog voor de kauw zijn grauwe borst kon laten zien verdween de glans uit je lieve ogen en fietste je in dwingend trapritme mijn leven uit..…

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

Kom lieve lente, tover de bomen weder groen, dan kan ik, onder 't lover, een wandelingske doen. Laat weer aan 't beekje groeien de kleine violet, ik zie zo geerne bloeien wat zedig is en net. 't Is waar, de winterdagen verschaffen ook plezier, men kan door 't ijs dan jagen in tomeloze zwier.…

o droom, zelfs jij sprak mij ervan onstuimig in nacht en ontij woelde ik de droom, jij brenger van beelden van heden en verleden want was er geen pad in het duister tussen bomen in stilte slechts mijn angstig gefluister en twijfelende gang dwaalde er geen waanzin tussen het lover op zoek naar mijn adem in een krankzinnige dwang o droom…