Alle inzendingen over Leed OR Overlijden OR Verdriet

In de grote, drukke buitenwereld: een mooi lachend gezicht. In een klein, verlaten kamertje: een gezicht met vele littekens. Littekens van een nog kort, maar reeds vervloekt leven. Het wordt weer eens tijd mijn masker af te nemen. Het wordt weer eens tijd nieuwe littekens te kerven.…

Niemand heeft het in de gaten niemand wil het ook maar zien niemand heeft een schouder over en wil me helpen bovendien Troost is ver te zoeken verdriet hoopt zich op het verscheurt mij van binnen heeft zich genesteld in mijn kop Voorbijgaand leed?…

langer kunnen wij het niet uitstellen dat is wat de dokter zei op deze vroege morgen hoe ga ik dit mijn familie vertellen.. ongerust en kwaad zoveel zorgen hoe zullen mijn naasten hierop reageren kan ik dit nog overleven zal deze vreselijke ziekte nog omkeren ik probeer nog steeds alles te geven ze zeiden dat het over was geen kans…

waar het leed leidt lijdt het leven het leed…

Je ogen glinsteren van het vocht Een traan rolt teder langs je wangen Langzaam volgt hij het spoor van je gelaat Eigenlijk wou ik dat ik hem steels kon vangen Als dat van jou toch alleen maar mocht Je mond voedt zich met je tranen Die jouw lippen zachtjes doen trillen Ik wilde dat ik jouw verdriet kon stillen Dan alleen al zou ik mij in de…

Het is zoals de pijnen die in de zomerse sterfte op zoek gaan naar de streling van de herfstse smart verdrietend en wegkwijnend de zonnestralen achter de wolken van een gebroken hart.…

Toen kwam het leed, waar gij vruchtloos naar vraagt; Gij zijt niet rijker aan heil dan te voren, Maar zo geducht is het wee mij beschoren, Dat ik benijd, die ik eerst heb beklaagd.…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

voor Tim R. e.v.a. plotseling was er de beroering als bij die steen in de vijver maar toen de onrust van rimpelingen was weggeëbt en het wateroppervlak weer als vanouds gelijk een spiegel was geworden leek de rust weergekeerd maar wij weten beter juist onder het ogenschijnlijk vlakke van een verraderlijke waterspiegel huist het…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

gevallen in mijn binnentuin gevangen tussen ruiten gravend en vechtend naar vrijheid daar buiten vretend aan houtwerk springend tegen wanden zoekend naar een uitweg sissend met scherpe tanden opgerold slapen overdag wat een nachtdier mag de gemeente gebeld de marter lag uitgeteld opdracht luidde doodslaan dat heb ik helaas gedaan…

Als bloemen konden huilen Dan zijn mijn bloemen blauw Dan ruik ik niet de fijne geuren Dan voel ik slechts de kou Gegrepen door vertwijfeling Lijken zij van steen Mijn bloemen zijn bevroren Mij gaat verdriet door merg en been Mijn lief die ik moet missen Mijn dierbaarheid Mijn steun Van wie ik hou De kleuren zijn verloren mijn bloemen…

De dood nam je plotseling mee En ik bleef achter in onvree Ik moet nog even wachten Tollen mijn gedachten Ben ik dan weer bij jou Ben ik weer je vrouw En dan vergeten de pijn Van het niet meer samen zijn Ben je nu een gelukkig mens Is de pijn niet meer zo intens Ik zal het pas weten als ik er ook ben Als ik je terug zie waar je nu…

Het harde van het leven dromen in een grote glazen bol altijd moet je blijven geven van verdriet je hart zo vol mooie momenten blijven vergeten om voor anderen door te gaan blijf je het goede met het slechte meten terwijl je op hetzelfde punt blijft staan Altijd fietsend langs de heggen kijkend naar de bloem in de zon wat zou ik ze graag…

Gelijk een dode ligt ze daar De handen saam gevouwen op haar borst En op het kussen ligt het grijze haar Wat slordig om haar lieve hoofd gemorst Ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan Met moeite vouwt een glimlach om haar mond Lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan Want in en om dit huis stormt wanhoop rond Ze had het graag een laatste…

Diep bedroefd, in volledigheid ontdaan. Ik kan het maar niet bevatten, waarom moest je zo vroeg gaan? De waarheid dringt langzaam door, doet verschrikkelijk pijn. Om met de wetenschap te leven, dat je niet meer in mijn midden zult zijn. Bedankt voor alles wat je voor me was, voor alles wat je voor me deed. Je was voor mij een vriend,…

Broer, je bent gestorven, voor je tijd gegaan. Je bent niet geworden wat je gloedvol nastreefde en met al je krachten naar hoger sferen tilde. Vergeefs torste je grootse idealen met je mee, maar alles viel terug verpletterde je met een gewicht dat niet menselijk meer was. Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat…

er werd mij in één der kamers van mijn hart op een vergeten dag of uur een zachtaardig kind gebaard daar gooide het zijn anker uit en sloot de ingang af met elf stoere sloten wij wisten niets van een grimmig lot dat het plots zijn lijftijd zou ontnemen noch van onzegbaar verdriet dat condenseert in alle kamers op gezette tijden klop…

betekenisvol Woorden die vragen vormen Vragen als hoe en waarom Waarom moest jij heengaan Jij lief klein wezentje Zo jong en onbezorgd Genietend van het leven Het leven dat zo kort was Het moordende gevaar Maakte een abrupt einde aan het leven Het leven waar jij zo van genoot Je hebt niet in de gaten Welk gemis je teweeg bracht Het verdriet…

Maar niemand die het aan me ziet Veel huilen zonder tranen Mijn stille intens verdriet Lieve vader in de hemel, ik mis je Ik mis je elke dag Je goede zorgen, je warme handen, je steun en je lach Ooit zullen wij weer samen zijn, dan wordt het echt groot feest Tot die tijd doe ik m'n best en zorg dat jij trots zou zijn geweest!…

Je lieve lach, Je stralende ogen, elke nieuwe dag. 5 jaar voorbij gevlogen. Ik hield van jou als van mijn eigen zusje. We speelden trouw, als je ging kreeg ik nog een kusje. Nu zijn we je kwijt. Wat had je gedaan? Waarom op zo'n jonge leeftijd? Waarom moest het zo gaan? Ik zoek jouw ster in de lucht, laat een diepe zucht. Ooit zullen…

ik was zo verdrietig vandaag en eerst wist ik niet waarom maar opeens was het weer duidelijk mijn vriend, een goede vriend van mij is dood gegaan een tijdje geleden en niet eens speciaal op deze datum maar evengoed was ik verdrietig vandaag eerst kwam het verdriet en toen dacht ik aan hem…

de dag verdwijnt avondwolken schuiven over de schemer ontneemt het licht de bomen hullen zich in zwijgzaamheid hij kan de dag niet langer vasthouden op kousenvoeten sluipt het gevaar naar binnen zij kent de weg naar zijn vele kamers hij slaapt op de rand van zijn en niet- zijn scheidingswanden storten in als hij haar hoort hij hoort…

Ik weet het nog als de dag van vandaag, Dat u, mama naast mij zat, ook al lag mijn moed zo laag, toen u voor mij bad. Toen op een dag ging het heel slecht, ik dacht dit is het einde, maar haar ogen gingen open, en keken in de mijne. Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost…

Een klootschietersvrouw nabij Sloten Vertelde onlangs onverdroten: Ik zeg hem altijd Als ik overlijd Dan gaat al ons geld naar de kloten…

Er was rouwe op het huis, Er was rouwe in de kluis, Toen de Heer ons gebed had verworpen; Want zo lang als hij leed, Ging een biddende kreet Als een offerand op uit de dorpen. Toen de doodsmare kwam, Zie, mijn wangen zijn stram, Maar ik schreide als het kind van mijn kindren!…

In Egypte ageren de vrouwen tegen een nieuwe wet die het toestaat om na het overlijden van een partner als afscheid seks met hem of haar te hebben. Dat moet dan wel binnen zes uur na het overlijden gebeuren.…

Speelman speel Voor ons het Lied van wat Je leven met Je deed - deel Met ons je vreugde, Maar ook je leed En leer ons ook Ons leven te bezingen In ons eigen lied Om zo een plaats Te geven aan wat Ons dwars zit, ons verdriet…

huilt hij harder dan zijn tranen stromen want op de vragen die er in hem komen vindt hij geen antwoord meer misschien En in zijn onmacht sluit hij dan zijn ogen voor al hetgeen waar hij geen grip op heeft zodat hij schijnbaar rustig verder leeft met voor zichzelf geen mededogen En zo gevangen in dat hulpeloze zwijgen draagt hij zijn leed…

De tranen stromen langs de verweerde groeven tijdloos is verdriet.…