De laatste sneeuw
Gelijk een dode ligt ze daar
De handen saam gevouwen op haar borst
En op het kussen ligt het grijze haar
Wat slordig om haar lieve hoofd gemorst
Ze slaat haar ogen op en kijkt ons aan
Met moeite vouwt een glimlach om haar mond
Lijkt meer met ons dan met zichzelf begaan
Want in en om dit huis stormt wanhoop rond
Ze had het graag een laatste keer zien sneeuwen
Maar elke dag steelt wat van haar gewicht
En elke nacht hoort haar in stilte schreeuwen
Zo doofde heel gestaag haar levenslicht
Nu haar gezicht de schaduw draagt der eeuwen
Sneeuwen de vensterruiten langzaam dicht
Geplaatst in de categorie: verdriet