Alle inzendingen over Omlijsting

Een ansichtkaart met sneeuwlandschap ingekaderd en omlijst door zuiver goud Dat dacht ik toen als kind een kind denkt als een kind kijkt als een kind Een poesie-album vol met lang-vergeten namen Maar daar staat uw gedicht, uw handschrift..…

Op het zwarte schoolbord krast de griffel van verwijt blouse op onkreukbaar schort omlijst gezicht als krijt de mond zich opent en woorden gedoopt in bitterheid de kleurloosheid ten top somberheid bleekt witter beperkt zich niet tot de vingertop een schoolse jufferfrik, saai, sober en formeel, maakt de eerste jaren top of strop aangesteld…

oever en zie de sagen één voor één een onuitputtelijke bron voor mijn zusters, broeders en mij ik schep graag mijn eigen mythe dat staat een denker vrij, hoe een Venus herrijst en sterft door de hand van Midas dodelijk zijn gouden aanraking zelfs voor goden op haar sterfbed ontspringt uit één haar tranen Terpsichore, mijn moeder goud omlijst…

Dat gevoel Alsof je stuurloos Rond dobbert In je zonnige zitkamer met Open haard omlijst door een witte schouw Met sierlijke krullen Het vuur in de ogen kijken Schuifelende voeten over de houten vloer Rood gekleurd Zij staat stil bij haar rijglaarzen Haar vingertoppen beroeren het zachte leder De verkleurde veters bijna versleten…

Ik heb rondgereden en kom zo onbedoeld terecht in Zeist: nog steeds een dorp door dartel loof omlijst, net zoals drieëntwintig jaar geleden. Wanneer zij lachend opendoet herrijst mijn jeugd in mij en wat wij samen deden. Er is, terwijl wij wederwaardigheden bespreken, niets dat op vervreemding wijst.…

Het maakt verschil, als je aandachtig luistert, omlijsting in een intiem gedicht, vaak onvoltooid hoor hoe de donderwolken breken op het aanbeeld van de zon, haar gouden haren om een bevestiging smeken de oorsprong dwingt je de details niet te vergeten om die steeds opnieuw te baren maar dan wel zonder pijn.…

Met haastig weggedraaid gelaat schuilen de zonnebloemen voor het poollicht Het geluid van hoog afgestemde harpen sterft weg over de juichende steppen van weleer een schrale wind, een jammerlijk knarpen omlijst de schepping van de vroegste Ambachtsheer De engelen, ze zijn wat verlaat zo dachten de grijzen onder het oostenlicht Voor een…

Volg me niet want waar ik ga en waar ik loop god is per ongeluk bevrucht en geboren als oneindige fuga van Bach alleen een mogelijkheid in de chaos stanza vers wiskundige breuk als dualiteit van de mens volg me niet waar ik loop er is geen dood en angsten die de cirkels van het leven sluiten of belevenissen van realiteit omlijsten…

mijn hart brak reeds de lente aan toen ik haar stralende gezichtje zag Van benen, te mooi om op te staan maak ik thans ook nog even gewag In mijn hart laaide een enorm vuur uit een minuscuul vonkje ontstaan Van haar lichaam, haar rank figuur kon mij het prachtige niet ontgaan In mijn hart klonk de zachte klank met zeker honderd belletjes omlijst…

aanbid ruimer dan de leegte kan mijn kamer niet zijn, het meubilair misstaat wanneer de zon als een nimf haar schaduw werpt tegen het fors beslagen plafond ook de vloer die los van vast mij laat bewegen in de koers die 'k volg want geen vaste hand is me meester in het onderwijs van een mensenleven lang zelfs het etiquette dat de leegte omlijst…

mensenhanden een kist in de vorm van een boot sterke mensenhanden borgen zacht een lichaam in het zandduin te ruste duizenden jaren later scrollen gladde mensenhanden door de digitale krant bebrilde mensenogen kijken nu naar half geloken dode ogen de lippen iets uit elkaar alsof ze nog iets zeggen wilde lange zwarte haren omlijsten…

Zelfs de rook boven het vuur verspreidt zicht slaperig over het veld een gesluierde nachtkoelte omknelt de stilte en verhult het naderend uur van lichtfonteinen van nieuwe wijnen Een enkel woord drijft langzaam heen over de schrale en kale landerijen wolken omlijsten de schilderijen scheef hangend aan verweerde steen aan gebroken naaldhakken…

zacht satijn als ‘t lichtblauwe van een lentelucht Om haar zweefde het requiemrefrein en erdoor soms een wanhoop zucht Haar gelaat bestond uit dodenbleek gelijk het winters witte sneeuwtapijt Niemand had behoefte aan een preek aan ‘t einde van haar zwaarste strijd Haar haar bestond uit zacht schoon als van de prachtigste droomprinses En omlijstte…

Prachtgroen lichtloensende ogenblikken aan de andere kant van de bar Omlijstend de warrige haren een gezicht Mona Lisa gelijk, mysterieus Knieknikkend wankelde ik op je toe woordeloos nam ik je in mijn armen ‘k streek een pluk uit je warme snoet opkijkend naar me, toegevend, lachend Heftige zoenen, hevig omstrengeld, warmte mijn hart ging…

Ik kijk naar het omlijst gezicht, de stroeve blik langs mij gericht. Wat, als binnenste zich buiten keert, harde kernen fijn dooraderd blijken, nerven teer glanzend blootliggen, ik op sporen van liefde stuit? Weet dat je ver bent, vader, in een ander land bent.…

Wie belicht nú simpelweg de lelie, lis en roos de boterbloem, de bosframboos de heide, groen en gras de vlinderstruik, het struikgewas Wie bezingt nú simpelweg de vlinder, vlieg en mier de watervlo, de regenpier de lijster, spreeuw en kraai de roepie-roepie, vlaamse gaai Wie omlijst nú simpelweg het wonder, land…

Je zult zien, er is heel weinig veranderd, omlijst als het blijft door die ene altijddurende tel. Bijna niets. Onweer verstopt in de lucht. Blad slap en donker. Geen wiekslag. Geen klokslag. Ongemerkt vertakt zich de tijd tot vandaag.…

Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek, en in de vuile ruit die zich verspreekt zie ik nog één keer mijn verloren blik, omlijst door angst en rook en zelfverwijt. Te laat. Geen hartstocht dreef mij naar de grens, geen Gorter of Lodeizen greep mijn pen. Te laat.…

Maar als de goudgele korenvelden verdorren door een verschroeiende hitte en ik loom en bezweet verkoeling zoek op een bankje onder een naar water snakkende eik, dan dagdroom ik over stille vergezichten, waarboven een milde februarizon in een strakblauwe omlijsting flonkerende diamantjes tovert op een maagdelijk, wit sneeuwtapijt.…

Als lood hangt broeierigheid tussen de bomen lome zang hoort men gedempt nader komen van een jonge schone en door kleurige veer omlijst in portret van ree en hert zo teer.…

De baard had snel lijfjes gesjouwd, en snoerde voetjes op pedalen, toen opeens de zwart omlijste glinsterkralen lachten, het beeld mij toevertrouwd. Ik dacht aan de matrasdeuk die hij snurkend vult en niemand anders vorm zou vatten, aan stomme puzzelstukjes die om aandacht katten met dik en log fondant omhuld.…

ik zag 't vandaag opnieuw de grauwe onzekerheid van 't bestaan omlijst door storm en regen door oorlogen van huis verdreven in een tentenkamp gepropt waar uitzicht op een nieuwe toekomst aanwezigen wat hoop doet geven hopelijk is 't verblijf hier voor hen maar voor een korte tijd al lijkt hun eigen tijdsbegrip door de oorlogsellende…

De haan, de potsenmaker, vergulde vogel met zichzelf begaan, leunend op een been van z’n draaiende imago, litanie in het eerste licht met krasse stem, geen poot meer heeft om op te staan waarmee hij mijn droom in de ochtendstond betreurt, omlijst de zon zijn narrenkap door spiedend hanenoog belicht, bedrijft de spot in de winden van…

Ze kneedt de klei, in de ogen van liefde en verwondering, omlijst door schoonheid, gepolijst in kleine handen geroerde lijnen uit het brein het aanzicht gestileerd tussen de imperfectie van creativiteit in de verwachting waarvan de uitkomst in de tijd wordt geregisseerd door haar zijn.…

gedachten om geen haattaal te zaaien in de lege hoofden van hen die ten aller tijde de gevonden spijkers bij laag water gebruikten om het bloed te vergiftigen van hen die allen al eens de maan hebben begroet, nochtans weerspreekt er iets in mij dat deze aarde enkel draait om het kwaad te zalven en liefde als een doorn van afgunst te omlijsten…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons die alles omlijsten.…

zoemt rond een verlicht peertje verbod ontdaan van stug verpakkingsmateriaal uitgespeld, bedrukt, omlijst en opgehangen binnenskamers Geruchten gonzen als dat buiten de woordenvangers achter glibber en boom geduldig zouden wachten. de verklikker verraden door rook en hond “Geef me je verrekijker.”…

De haan, de potsenmaker, vergulde vogel met zichzelf begaan, leunend op een been van z’n draaiende imago, litanie in het eerste licht met luide stem, geen poot meer heeft om op te staan waarmee hij mijn droom in de ochtendstond betreurt, omlijst de zon zijn narrenkap door spiedend hanenoog belicht, omarmt de spot in de winden van zijn…

Mijn madelief was made in Germany een stevig wijf met tepels als bonbons ze wist beslist van wanten en van wollen en gaf zichzelf vol passie en geheel umsonst Mijn madelief had ogen als de Oostzee staalblauw en in een blond omlijst gezicht haar glimlach warmde zelfs de koudste harten en lippendienst werd graag door haar verricht haar benen…

Nu we kozijnen zijn in deze keuken, kijken ze wel naar de leuke overbuurvrouw op haar balkon of een bescheiden lijnvlucht die over komt, maar niet naar ons, die alles omlijsten.…