Van vrouw, en veld en vrede
Zelfs de rook boven het vuur
verspreidt zicht slaperig over het veld
een gesluierde nachtkoelte omknelt
de stilte en verhult het naderend uur
van lichtfonteinen
van nieuwe wijnen
Een enkel woord drijft langzaam heen
over de schrale en kale landerijen
wolken omlijsten de schilderijen
scheef hangend aan verweerde steen
aan gebroken naaldhakken
aan ongepaste mantelpakken
De aarde, een trage vergane vrouw
droomt in haar dood van een adonis
en ontwaakt dan in een Kerstmis
gewassen in zilverwit en indigoblauw
vol vreugde en gedichten
vol eeuwige vergezichten.
Geplaatst in de categorie: kerstmis
Het rijm stoort niet en leest vlot, past uitstekend. Genoten!