Alle inzendingen over Sneeuw OR Winter OR Seizoen

ik sta voor het raam en ben alleen mijn adem wasemt op de ruiten geen vogel die ik al hoor fluiten het is zo vredig om me heen alles slaapt, het is nog vroeg stil dwarrelen vlokjes naar beneden vormen een sneeuwwitwollen laag nog door geen mens of dier betreden maar niet voor lang, de klok slaat zes de mensen zullen gaan ontwaken de dieren…

de bol bewogen opnieuw sneeuwt het plaatselijk de Bilt weet van niets…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

dansend sneeuwvlokje zoekt zijn weg naar beneden gejaagd door de wind…

weer daalt de sneeuw als regen neer op wat geen mens meer kent het langgerekte pannendak de boom in kleine tuin een fiets beslaat de achterruit het kan me wat ik ga naar bed de sneeuw is weer gaan liggen…

wijd spreiden vlokken witter de wintervelden wintervogel vlucht…

in alles huist vandaag het wonderlijk zicht van lang gelee zoals de straat in de magische dans van onstuimige vlokken onder een maagdelijk wit tapijt verdwijnt terwijl ik met een verbaasde blik de gordijnen openschuif naar buiten ga in de nog onbetreden sneeuw m'n dartele stappen achterlaat van lang, heel lang gelee…

't Is de winter die aan zijn reis begon!…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

zoals zij ongerept haar eigen schoonheid schept waarom mijn ogen aan haar vlokken kleven en ik wat langer door het venster staar de roerloze wereld nog even onbetreden laat nog ongeschonden stil verzonken…

winters wit hangt ons ongelooflijk de keel uit op naar lentegroen…

Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar zomerse dauw.…

Glibberend over de besneeuwde fietspadensmurrie in Amsterdam met zeker -20 zoals wij dat hier voelen zijn we nog niet op weg naar de Noordpool maar veel scheelt het niet.…

Daar waar ik van de wereld af zou kunnen kijken heerst het grijs ijzig waait de wind de middag tegemoet neerslag wordt verwacht wanneer het licht zich terugtrekt in de nacht die zich met poedersneeuw zal laten overstuiven zo wordt gezegd zo wordt gedacht aan duinen alom hinder morgen in ’t verkeer met nog meer sneeuw Siberisch…

Nog voor ik afscheid heb kunnen nemen voel ik al het gemis van een winter die niet komen wou.…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

De eerste vlokjes komen naar beneden, ‘t Wordt menens, zegt de meteoroloog, Nog even en de sneeuw ligt metershoog, Straks ben ik van de wereld afgesneden. Vaarwel, dit is het laatste dat ik schrijf, En hopelijk redt u het vege lijf!…

de kat en ik voor het raam, gesetteld in onze luie divan met de haard die knettert. het komt en komt het dwarrelt en valt het vlokt en kalkt het schittert in het licht. zo mooi, spiegelglad 'k vertel het mijn kat ze kijkt op en ze geeuwt, bah, ze miauwt "het sneeuwt"…

Amper kleurverschil tussen hemel en aarde, enkel gescheiden door de zwarte weipalen en het rag der boomkruinen.…

roodglazuren rozen groeien in koude nachten geliefd in haar seizoen haar lippen bleek en wangen koud zo rook ik haar winter als een geurmelodie en haar geruis van bladeren als een zacht geraas…

Koud kil stil zit het meisje, starend naar de sneeuw. En wat er onder ligt. Haar vlechten op het venster zeggen dat ze rustig is. En zwijgend tuurt ze voort dieper dan de sneeuw en verder dan de horizon die niet bestaat. Voor haar is de winter een zicht op de wereld in haar fantasie.…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…

ik zou honderd dagen willen slapen gevoel is weg, lijf koud, geen gevoel ik staar in de winter ik staar naar de winter alles vertraagt, sneeuw in het wiel vlottend ijs snijdt door alles opent alle de wonden laat de winter binnen herinnering en hoop is al wat ik heb maar heb ik meer niet nodig?…

seizoenen zijn als stations die niet kunnen blijven met altijd maar het komen en gaan van doorgaande reizigers zo heeft elk seizoen zijn uitzicht op momenten van verwondering de winter staat dikwijls borg voor het maagdelijk wit de lente voor kwetsbaar groen en een gevoel van groei de zomer echter geeft ons warmte en soms iets van geluk…

als een rots bood ik weerstand tegen de zuigende branding op de rand van de leegte die je in me liet tot ik kantelde en in dit dieptepunt roerloos als een rolkei in een kuil traagzaam gepolijst wordt door de tijdloze rivier verweerd door winterse vrieskou geblakerd door zomerzon seizoen na seizoen na seizoen tot ooit misschien een spelend…

De winter is de zachtste ooit gemeten De broeikas brandt en gloeit onder de korst Eén dag met sneeuw en 15 dagen vorst Maar toch hoorden wij veel van weerprofeten Die gaven met hun wijze sterke arm Voor ieder vlokje sneeuw een weeralarm…

Najaarsblad dat Zich uitvouwt Op de stenen Van mijn stoep Om mij hart'lijk Te ontvangen als Ik in de winter Zonder sneeuw en ijs Naar buiten stap, Nerven in schoonheid Gestorven die het Brughoofd naar Mijn lente zijn, Herfst die moeiteloos Zo op het oog het Voorjaar bereikt En de winter overslaat…

dwarrelend,gedragen kom je naar beneden begeleid door zachte wind beland je in mijn hand ik sluit mijn hand maar ook mijn ogen ik maak een wens en prevel mooie woorden maar je was weg... toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

De winter draagt wit, oud en koud, een nasleep van een uitgebloeid seizoen dat donker uitschaatst over witte vaarten. Wellicht is er gezaaid intussen, - want tussen jaargetijden trekt geen god een streep - en wordt er al verwacht: een warmer kind, een moederbuik, zoals vanouds.…