Alle inzendingen over Speuren

Je bent hier, zag mijn blik maar met mijn duister oog van pijn en nog meer staar tuurde ik langs een eindeloos lang zandstrand van speuren om alleen een branding waar te nemen: ok, ik had hoop, voor niets.…

Vergeefs speuren... Bestaat dit schone oord? Ach, verdwaalde vlekken avondrood kleven troostend, met nieuwe hoop, aan de bomen. Verstooide, stervende gloed, een vluchtig woord uit het oeroude, ontastbare Leven, dat steeds éven tijdloze jeugd laat komen.…

Misschien zo droomde ik speuren wij af naar namaals land. Toen kwam gevaren van de overkant ons tegemoet een boot, een oude man, met ogen strakgespannen op het lood, hij vierde touw, mat diepte, wuifde toen naar ons: het was de dood.…

stuurbeweging fout Het knotsen tegen hout Een buil voorop het hoofd En daarbij compleet verdoofd De jager is gevangen Wordt gefolterd in het hol Verblind door het duister En de maag meer leeg dan vol Vier verkenners op het pad Vonden hem ternauwernood Maar op de lange terugreis Vroor de jager dood Zo was volkomen zinloos Deze lange tocht van speuren…

als geest dool ik halsoverkop op zoek, op zoek naar jou zwevend door lange gangen prachtige trappenhuizen ongeduldig naar omhoog naarstig wil ik je voelen nog één keer zien zweef ik over zolderkamers speur ik door schoenendozen maar al ik zie, geen foto's je lijkt verdwenen vlieg door het dakraam naar buiten in de volgspot van…

waterbewoners beschutten daarbinnen Lopende richting dit lieflijk geheel hoor ik helder gekwaak uit menige keel, en gelokt door dit monter orkestgeluid wil ik meteen op onderzoek uit Maar dichtbij het poeltje aangeland, voorzichtig hurkend aan de waterkant, verstomt het geluid tot het stilste stil en geen orkestlid dat zich tonen wil Hoezeer ik ook speur…

contouren weg te duiken, gedachtenvleugels , achter gespiegelde horizonnen van twijfels zichzelf te moeten onderscheiden, pijn in de wiekslag van hoop te verdwijnen, groen in een malse ademteug laten ontluiken, mens te worden in alles wat wel of niet gebeurt die de tijd wil ruiken zonder loos gebaar gekend of naar een volmaaktheid te speuren…

kussens in de geurigste contouren weg te duiken, gedachten-vleugels, horizon van twijfels zichzelf te moeten onderscheiden, pijn in de wiekslag van hoop te verdwijnen, groen in een malse ademteug laten ontluiken, mens te worden in alles wat wel of niet gebeurt die tijd wil ruiken zonder loos gebaar gekend of naar een volmaaktheid te speuren…

met uitdagende vragen afschrikwekkend én aantrekkelijk dit sterke rijk van vergaan leven herbergt allerlei broednesten waar geheime vissen der diepte hun komend bestaan verwachten het reeds lang rustende schip bewaart goud en juwelen wellicht kunstwerken ontsproten uit meesterlijk brein en ambachtelijke handen daar wil men graag naar speuren…

Een kind vindt zijn vermaak in huis schijven vol verhaal en toonkunst het alwetende scherm dat welke verklaring ook geeft de woelige woonkamer van tweehonderd jaren terug galmt vol opgewonden kreten verliest zich soms in geheimzinnige stilte langs wanden onder tafels speuren kinders naar rovers maken zacht rondkruipend grote ontdekkingsreizen…

En wij, met onze rimpels, leugentjes, gebreken en oneffenheden, stuk voor stuk tot onze nek vol eigen bloed, gebeten op geluk en overvloed, wij rijden door de domme avond, dromen muren om ons heen, dag in, dag uit, en komen thuis, speuren zenders af en gaan naar bed. Het mysterie van het laatste onrecht! Algehele roofzucht! Perfectie!…

Sneeuw Witte vlokken over Veluws land Menig vlokje op de woeste gronden beland Kou en mistroostige sferen Siberië zullen we leren Sneeuwvlokken door ijzige wind voortgedreven Rode wangen tijdens het landschap beleven Snijdende wind voelt aan als striemen Wildsporen die in de sneeuw ontkiemen Sporen volgen van een vos Z’n pootafdrukken…

‘k Roep tot morgen Vaarwel aan mijn zorgen, Als ik druiven-zonlicht speur! Hoe lokt het uit mijn vedel, - Veel bloempjes draagt in Mei De wei, - Die liedekens zo edel, Dat allerzoetst gevlei: - “Vlugge lansje, Kom een dansje~!” “Aardig zusje! “Geef mij een kusje!"…

Toen je wist van de hoed en de rand nam je je lot in eigen hand en ging een weekje tevoren al speuren en zo kon het gebeuren dat je al wist of tenminste had gegist wat je kon verwachten; het boek dat zijn heerlijke geur nog niet afgaf, maar je voelde al wel zijn harde kaft.…

begroet me blij na kille nacht De heldre lucht zo schoon en klaar die maakt me blijde ja heus waar De droefenis die andren treft maakt dat mijn geest zich in mij heft tot steun en troost en andre gaven waaraan de droeve zich mag laven O inspiratiebron ga door en droog niet op maar leg uw oor te luistren daar waar diepte is Ja laat uw ogen speuren…

de tuin heen en weer kan laten gaan heeft zijn dubbelganger niet lastig vuilnisbakken en fietsen langs het tuinpad sjouwen over de schone keukenvloer tussen koelkast en fornuis om tenslotte door de gang naar buiten te brengen vieze sporen achter laten op tegels en kleden die ring met rinkeldingetjes moet onmiddellijk terug blijven speuren…

Terwijl Adriaan van Dis alvast een plekje schuin naast jou heeft besteld zit jij nu ergens rustig te schrijven en herken jij de geheime deuren in jouw vroegere droomgebouw en speur je als vanouds in de diepste krochten van de menselijke ziel en nog steeds als zwaaiende heremiet maar op jouw herrezen schouders ontbreekt de loden last zoals je…

Op zoek naar iets puurs, iets van zuivere onschuld werp ik mijn dwaallicht over het rotsige landschap van de schaamte in de verste uithoeken en de donkerste spelonken van mijn verscheurde ziel speur ik naar de schone maagd wiens naam ik niet noemen mag omdat, wanneer ik toegeef aan deze diepgewortelde behoefte het te benoemen ik niet alleen mijzelf…

'k Roep tot morgen Vaarwel aan mijn zorgen, Als ik druiven-zonlicht speur! Hoe lokt het uit mijn vedel,- Veel bloempjes draagt in Mei De wei,- Die liedenkens zoo edel, Dat allerzoetst gevlei:- "Vlugge lansje" "Kom een dansje!" "Aardig zusje! "Geef mij een kusje!…

Iedere nacht speuren haar blikken onrustig de grenzeloze diepten van de hemel af, haar donkere ogen weerkaatsen een mozaïek van blauwzilveren sterrenbeelden, die gepassioneerde hemellichamen vervat in hun wonderlijke mythologie.…

Grijsgrauw gecamoufleerde bunkers, diep verborgen in het gouden zand speuren met hun zwarte, holle ogen, naar een vermeende vijand. Het helmgras wuift in de wind en kinderen spelen op het strand, zoeken naar roodgelipte schelpen, geen rotmof te bekennen.…

Ik speur je schilderijen af, op zoek naar aanwijzingen en blijvende kwaststreken van verbondenheid.…

- 't Zijn andre dagen thans, bij 't rondzien speuren wij Slechts kromme slingerpaân en, ach, wat nood, wat lijden!-------…

blikkeren zij mond en tanden En knarsen op hun worrelhanden Tot slot zingen zij hemelsluid En knuffelen hun hartenbruid Als moeder ’s avonds huiswaarts keert Lijkt al het worrelwerk verleerd Dan stoepen zij de klarinuil En krimpen zij het oude vuil Zij dekken zacht hun krieltjes toe En smekkelen hun petemoe En als de dag zijn einde zwicht Speuren…

De zware buitendeur nog in mijn handen speur ik op de kale trap naar de gewiste sporen van wisselende organisten. In de Abdijstraat klinkt later mijn gedempte stap.…

En eindelijk het nauw te speuren zweven van de twee wimpers, van de wonderlicht bewerktuigde, die werden slank gezwicht en dan oneindig slepende geheven; waaraan wij in het donker open wisten de andere ogen, die het nu behaald geluk bewaakten en die onverdwaald op oog en mond, al het dierbare rustten.…

Resultaat nul dacht je Maar je vond de tocht zelf, het speuren Spint uit eigen beweging een labyrint Ik vind een draad die me vooruit gaat Naar de grond waaruit alles ontstond Het DNA van het wereldgebeuren Dichten is een poging te spreken over de oorsprong die je vergeten had…

Ze konden je speuren, ze konden je zoeken het had altijd profijt, want verstoppen in hoeken was zinloos, ook nu, in deze tijd, de nummers werden talrijker en meer en meer je was geen mens, geen individu, geen mevrouw of geen meneer!…

't Is de wens: dat zij 't mocht speuren Waar de kleuren Kiemden in de kleurloze aard. En ze rekt de kleine vingeren, In 't zich slingeren Om de tengre rozentak, Niet de spits der dorens achtend, Ginds haar wachtend Onder 't kleurrijk bloemendak. 't Struikje woelt ze los uit de aarde.…

bemoeienis Wat schijnt bedoeld Speelt altijd hier En wordt meer gevoeld Als een soort ernstig plezier Soms dwingt de dans subtiel Als ondoorgrondelijk schrift De stemming volatiel De emoties gezond geschift Passerende opponenten Vormen een volgende bemanning Geen verhaal immers zonder prenten Herkenbaar door omfloerste spanning Ik speur…