Alle inzendingen over Stilte en de oude dag

in de eeuwige galm van stilte waar woorden verloren raken vind ik ruimte om te luisteren wat ik eerder niet horen wilde voorbij de grens van het geluid vormen mijn gedachten beelden die mij zo weer inzicht geven in het verhaal van mijn leven het schijnbaar onveranderlijke danst zich in nieuw perspectief dat de essentie van gisteren…

in de eeuwige galm van stilte waar woorden verloren raken vind ik ruimte om te luisteren naar het onvergetelijke leven voorbij de grens van het geluid vormen gedachten de beelden van de mensen en de emoties die mij de dagen kleur geven zo bront in mij de herinnering een brug naar de eeuwigheid die wat mij gisteren betekende aan de…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

nooit heb ik de muren geweten alleen stilte, dacht ik eeuwen later…

Golvend meegenomen in de stroming van de zee, stromen mijn gedachten golvend met mij mee En vogels vliegen door mijn hoofd gestoken in de lucht Zij stelen mijn gedachten maar de vissen geven ze terug Zo zal ik blijven zwemmen met gedachten om mij heen Totdat ze weer bezinken en laten mij alleen Als ik duik in de diepte tot de bodem van…

---------------------------------------------- ---------------------------------------------- de vrachtwagen rammelt en remt: vijf werksoldaten starten de machines, hameren in putten, vreten koffie en tabak mager onkruid verlangt stilletjes naar de platonische kus van een kikker voor het eind van de zomer, als het even kan liefst nog een keer…

De spiegel van je leven blijft je confronteren met elke daad met elk ding met elke strijd met elk verlies met elke winst met elke lach met elke snik Zeker met die laatste die laatste snik de meest pure van je eigen ik!…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

Onder zilvergrijze abelen, Toen ik langs de stichting reed, Zaten arme, kranke zielen In hun stijf, éénvormig kleed; Wezenloos, een rij van beelden, Staarden zij het leven aan, 't Leven dat hen eens bezielde, Thans niet meer door hen verstaan. Uit hun midden rees een jonkman, Fors van bouw, gespierd en kloek. Om zijn slapen wond de waanzin…

Gij zijt me als 't zonnetje in de mei, Zo lieflijk, rein en goed: Dat brengt gebloemte in bos en wei, Gij vreugde in mijn gemoed; Hoe licht en zonnig iedre dag, Wanneer mijn oog u ziet, Mijn engel met uw zoete lach, Mijn leven en mijn lied!…

En 's Zondags reeds woei van de molen een vlag En noodde er de gasten met iedere dag; Kwam 's avonds de speelman, de vreugde begon - Maar 't bruidje verviel als sneeuw voor de zon.…

Tijdens de ochtendwandeling staat de groep plotseling stil. Ik vind mij voor een hoopje takken, en staar ernaar. Dan breekt de zon door en voltrekt zich een schouwspel van licht. Over de talloze kriskras gesponnen draden, dansen ontelbare lichtjes. Het nauwelijks voelbare ochtendbriesje, zet de maat voor dit glinsterend festijn. Het hoopje…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

Laat woorden Nooit een stilte kraken die de liefde breken…

Stilte op het strand. En dit bij zonsondergang. Wij bleven nog lang.…

Een stil gebed is vooral een gebed voor jezelf en God.. God voor ons allen!…

Een rustige dag plotse wind raakt het water reflectie rimpelt Tel grijze haren hier en daar een glans of gloed jong van geest, nog steeds…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur.…

Het was pas later dat ik jouw zwijgen leerde vertalen een toegangsdeur wist te ontdekken naar de verborgen kamers waar ik soms voor een te kort moment even mocht vertoeven om antwoord te zoeken op mijn vragen maar er bleven zoveel dagen waarop de verhalen van toen niet verteld mochten worden en weer in stilte kluisterden ik wilde zo…

Ken jij Seneca? vraag ik aan mijn vrouw. Is dat een helende zalf? vraagt zij mij terug. Jazeker, zeg ik stoïcijns. Seneca is ook zalf. Zalf voor onze ziel.…

ik denk aan die deur telkens dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt…

de maan sterft bleek ik noem vandaag gewoon Dag voor mij alleen…

stilte hij overleefde het Jappenkamp…

een ronde, stenen tafel niet zo oud nog toch getekend door geborgen stof het groen in groeven oogt verzachtend en ik proef scherp de stilte in jouw naam…

Als ik oud ben, haal de klok uit de kamer. zet mij in de stoel bij het raam, om na het geluid van de lente, het leven van de zomer, het sterven van de herfst, te wachten op de stilte van de winter.…

Urenlange gesprekken tot diep in de nacht, Oude en nieuwe verhalen over vroeger en nu, Vlugge en trage tranen vloeien vrij in vertrouwen, Uur na uur, dag na dag luisterend in de tijd, Nooit weegt de stilte zwaar in onze verbaasde woorden, Een volledig gevoel in elk onuitgesproken moment, Samen, één in intense gevoelens.…

en lijf het wordt nieuwjaar met het oude ben ik klaar nog even stilte kom dan maar…

uur van oude en nieuwe dagen ik vouw mijn vleugels in het vaarwel en in later, wanneer de sterren sterven in het gelig gras…

kleuren ik ook zou willen tellen misschien mag ik nooit weten wat deze vlakke stilte bedoelt…

misschien wordt de dag langzaam warm vandaag en mag ik in zijn navel wonen wanneer bloemen uit het veld het landschap volladen met bestemming en een open gelaat soms ben ik dichtbij, sluit stilte in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag langs wind en oude vragen tijdloos, zoals het begin vanzelf op huid, met dichte ogen…