Alle inzendingen over Stiltes

Ik vul de dagen Sinds jij weg bent Met vals toneel Overal en vaak Gebruik de stiltes Als ze vallen Voor een grap En wat vermaak Doe de dingen Die ik doe Met ogenschijnlijk Speels gemak Acteer in drijfzand Speel het spel Camoufleer Dat ik diep zak Breng hommages Aan het geluk Terwijl ik zelf Vereenzaam thuis Doe geloven Dat ik…

De reigers vasten, maraboes mijn stiltes trouw gebleven in menselijk teveel. Tellen houdt op. Roestende emmer, halfbedoelven steekt schuins zijn hengsel uit naar het gewapend riet. Houwdegens posten in de leegte het liefste bij verdriet. ------------------------------ uit: 'Tirade' 300, 1985.…

Als stiltes vallen door zwijgen het donker en kil is in je ziel de zon voor jou wil schijnen je ogen het licht niet willen zien. Je op een splitsing staat even de weg bent kwijt geraakt niet meer weten welke kant je moet kiezen of zal verder gaan met een hart vol van twijfel, of geluk nog voor jou bestaat.…

Buiten lijkt het zo vredig Van binnen is haat Stiltes lijken donker Terwijl de zon hoog boven de hemel staat De wind vind zijn weg door de takken Hoog hoort hij zacht gekraak Het lijkt hem niet te deren, als hij langs het beekje gaat Vogels zingen hun lievelingslied, maar voor hem klinkt het raar Zijn gevoel lijkt verdwenen in zijn ochtendvaart…

Ik loop niet meer door het park of over straat op blote voeten kortzichtig lang haar werd minder en grijs er is niet zoveel meer om te moeten levende voort is er wel wat uitgewist en ook toegevoegd vaak zo ongevraagd werden stiltes soms dieper dan gedacht lijsten van vergeten namen dwalen ergens doelloos scherpe randen verzachten langzaam…

Ik zal het gesprek sturen, want halverwege een zin die lastig op mij toeliep stokt iemand, ik ben het waar jullie overheen praten wat je niet zegt doet ook mee het glipt in de stiltes die vallen en die jullie met zijn allen haastig zullen vullen.…

waar is de vriendschap op geheel eigen wijze tot maat verheven de vergeten cynische stiltes, zij dienden als veelzeggende getuigen..…

Vanuit diepste van jouw stiltes, hoor ik nog steeds je breekbare-en-kwetsbare kloppen Ik ken het geluid van haar cadans, zij is opgegroeid in mijn buik. Het is ook al een hele lange tijd dat jij haar draagt maar op een dag vliegt zij weg zodat ik achter de deur wacht op haar terugkeer zonder enige vorm van spijt.…

eenzaamheid Rusland, een vrouw in barensnood Rusland, om haar heen de verwoesting door geweld Rusland, wij moeders huilen in eenzame stilte Rusland, uw leider regeert de leugen Rusland, verborgen voor uw moeders en haar kinderen leeft uw president in ongekende luxe Rusland, uw kostbare schatten worden geroofd Rusland, uw moeders huilen in eenzame stiltes…

Vanuit diepste van jouw stiltes, hoor ik nog steeds je breekbare-en-kwetsbare kloppen Ik ken het geluid van haar cadans, zij is opgegroeid in mijn buik. Het is ook al een hele lange tijd dat jij haar draagt maar op een dag vliegt zij weg zodat ik achter de deur wacht op haar terugkeer zonder enige vorm van spijt.…

de agenda’s zijn leeg met een donkere veeg op de lijn waarop onze afspraak zou zijn niet weggepoetst met zomaar een smoes maar echt even uitgebreid tijd voor jezelf genomen om je dromen te laten komen te kijken en het niemandsland betreden zonder zware bagage en herinnering hier spookt de tijd met stiltes en drukke momenten…

Van het wachten zo moe dringt het sterven door in mijn smalle handen, waar een witte kaars mijn zuurstof doet opbranden. Zonder te weten wat ik doe grijp ik naar mijn adem in mijn laatste zwerven, waar ik een tere traan op mijn wangen zal kerven. In mijn onleesbare geest beweegt nog een verloren woord. Mager worden mijn vingers wanneer…

oordeel niet in herkenning, maar in onbegrip probeer niet te begrijpen in te leven, of het leven in mijn gedicht te plaatsen... het is geluidsstil, staakt in kennis en spreekt in chaos) -------------------------------------------------------- loop gevloerd over plafonds en sta niet op, stel niets voor enkel tegen en zeg niets in stiltes…

Langzaam gesponnen, de route naar de kern Korter werden de paden strakker het patroon Abstracter de vormen en groter de leegtes Haar pad werd bepaald door beklemmende stiltes en daverend onweer Zijn ego manipuleerde, manoeuvreerde kronkelend tussen waarheid en leugens Een indringend spel roulette van macht en onmacht De benauwdheid sloeg…

Ik ben voor niets angstig geweest niet voor donker of het schelle licht, niet voor een optreden op een duister feest niet voor oorverdovende stiltes, of het verkeer, aanstormend in vage dromen waarin ik bivakkeer, waarin het uitzicht mij niet gunstig lijkt, ook daarin heb ik een afgewogen verweer.…

wachtte ‘t eenzaam mij reeds op Al gauw kreeg pijn de overhand in mijn keel kiemde al een prop ik was in niemandsland gestrand Over de rand van niemandsland leefden het eenzaam en ’t alleen In het trieste huilden zij constant sinds bij hen het licht verdween droegen zij alleen een rouwrand In ‘t centrum van niemandsland hingen duizend stiltes…

voor je verjaardag koop ik 42 rozen ik zet ze op mijn altaar neer ik geef ze water en dan laat ik ze drinken en verwelken later nog wacht ik tot de cirkel van verdorde loze blaadjes bruin en knisperend is ik tel hun broze stiltes dat weet je niet je viert het niet je gaat er- van uit dat ik er niet meer ben de waarheid staat er te lezen blad…

.' Gij wist: - wij zwerven door dit vreemde leven Bij vreugdes dag, bij droefheids duistre nacht, Zoekend het woud waar liefdes klanken beven; Maar eens vermoeid van aller dingen pracht Vinden wij wat ons streven is gebléven: Stiltes vallei daar 't vredig is en zacht.…

er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt in een schaduw velt zich rekt zich over alledaagse zaken het zal mij niet meer raken langzaam sluit ik alles af mijn hopen, dromen, vergezochte idealen mijn angsten, stiltes…

jou armen zijn waar ze liggen, hoe je gezicht in puin is veranderd, in een breekbaar uitzicht op het zilte land, kermend tussen de sabelheften en de meeuw die strandde tegen de wind in, zijn kaalgevreten karkas in de coulissen van de golven smeulend verstijfd de dagen komen steeds dichterbij de dichter, bij het vergelen van je groen stiltes…

Op dromen rijdt mijn wolkentrein door strobolicht langs oosterlijn met speelgoedvogels voor het raam waar noorderlicht mijn gids zal zijn op hemelsporen buitengaats door stiltes die ik achterlaat stationnetjes van Nooitgedacht gebouwd op slechts één spinnendraad Ik laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer…

Om stiltes te aanvaarden, en rust te laten dalen, om te bezinnen dat een gezond leven een zegen is. Bij jou zijn, is een einde aan nutteloze dagen, geeft inhoud aan mijn leven, en brengt zonneschijn. En om in de vroege morgen, in elkaars armen, uit een zoete droom te ontwaken, en kussend de nieuwe dag te begroeten.…

tot vlinder ontpopt en breekbaar trillend je tederzacht reflecteert Een roze wolk probeert in mijn hoofd te komen een strijkstok zoekt in mijn hart naar snaren lichtvoetige woorden dansen zonder te bedaren Op een plankier van flamberend gekleurd fluwelen zwelt mijn borst haar eerste aarzelende strelen toont satijnen klanken die de stiltes…

niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, in het vijandige verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, als ik mij in dat gevoel verslik ontrafeld wordt door de ontnuchterende rede, zijn de angsten van ervaring, gegrond…

onheilspellend stil lag in ‘t land angstig kropen dieren in ‘t veilig hol ‘t Vagevuur bleek echter niet coulant alle aardbewoners betaalden hun tol Toen brak het grauwe gedonder los bliksemschichten leidden hun hel in Heel de wereld naderde ‘t total loss almaar meer bleek ‘t het eind begin Grauw gele lucht verlamde ‘t land sinistere stiltes…

een wijnstok zonder ranken of een rotonde zonder bochten o zeker, ook ik heb weet van het ongerijmde waarin de wortel des levens wordt geraakt en schoonheid ongekunsteld opdroogt in de inkt waar liefde opbloeit in teder verlangen of de dood voortschrijdt tussen nu en dan och, laat ons de taal omarmen al dan niet verzwegen of uit stiltes…

niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, of het jengelend verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, daarop is geen afgewogen verweer.…

Ik beschrijf je omdat je een beeld bent in een park van tegenstrijdigheden, in een plantsoen vol onkruid en vergeten stiltes. Omdat je voor mij een monument bent tussen het afval, de zuurstokken, de stukken steen, en oneindig veel braak gelegen bankjes aan de waterkant.…

Binnenin zit een pit puur en blank nog nooit aangeraakt Tot de betovering van de stiltes rond het beeld wordt doorbroken en als schaduwen voorbij flitsen de zoveelste slapeloze nacht haar opslorpt. Droombeelden zijn verboden....…

tederheid Wees niet boos mijn lief Omdraaien en zwaaien Zal ik niet Als ik straks van je ga, beetje voor Beetje tuimel je weg uit mij Woorden zijn dan dood Mijn stem in een mist vergruist Er zijn nog Gedachten aan onze stiltes…