Alle inzendingen over TERUGBLIK

Wat bleef mij bij het afgelopen jaar? Is het de smeltende ijskap in ‘t Noorden De zwijgzaamheid van Ella Vogelaar Of toch het ‘Yes, we can’ als mooiste woorden Is ‘t het Wilhelmus en die gouden plak Die razende orkaan, de hongersnood Het hossend lint in fel oranje pak Of de loslippigheid van Van der Sloot Is het Georgië, de Gazastrook…

Ik zat vaak verstijfd van angst in de harde banken van de gereformeerde kerken, waar ik naartoe gesleept werd door mijn ouders, omdat dat nu eenmaal in hun straatje te pas kwam, zeker omdat mijn vader als schreeuwlelijkerd de kansels domineerde. Gij zult niet dit en gij zult niet dat, ik voelde me op den duur een bibberend stakkerdje zonder…

Het was een jaar van veel bezuinigingen Er stierven wederom veel prominenten Er waren hachelijke beursmomenten En meer per jaar inwisselbare dingen Want wie weet werkelijk wanneer wat waar was En of iets nou dit jaar of vorig jaar was?…

jouw verjaardag de link tussen jaren achter en voor jou gelegen is een goed moment voor een welgemeende wens niks minder of meer wens ik jou dan mooie herinneringen de gedroomde toekomst momenten die geluk brengen aan jou en de jouwen omhels ontmoetend de schatten van wat was en komen gaat koester wat het leven vrolijk tint een glimlach…

Wanneer ik op mijn leven terugblik zie ik louter onenigheid, een kille, onbegonnen strijd om des keizers baard, die ik besloten heb maar mee te strijden.…

halsstarrig de blik op de horizon gericht reist de geheimenbewaarder langs bergen en door dalen zijn queeste duurt reeds jaren zijn mond en schoenen gapen zijn kleding vervalt tot draden door het lang en eenzaam gaan niet eenmaal ziet hij om zijn blik blijft naar de horizon zijn schatten en zijn leven kunnen geen terugblik velen drie…

er was een dag dat alles leek te stoppen er was geen weg terug en geen vooruitgang meer jouw hart hield op, het mijne bleef nog kloppen maar vol verdriet, mijn liefste lief was er niet meer ‘k keek niet vooruit dat maakte me te angstig en een terugblik naar ons samen deed me pijn maar naast me kijken voelde veilig, ‘k zag daar vrienden die…

Hoe ouder ik word, hoe meer ik terugblik naar de kinderseries, die ik ooit met veel plezier bekeek, waaronder Pipo de Clown, met Mammaloe, Klukkluk, Petra en de Dikke Deur, die hele slagroomtaarten verorberde, wat ik ook wel graag wilde doen. Qua omvang zou ik die rol nu wel goed kunnen spelen.…

verjaren is in dankbaarheid omziend stilstaan bij voorbije tijd die jou gegeven is verjaren is verlangend kijken naar alles wat na het nu de toekomst brengt verjaren is het verleden in heden ankeren en hoopvol reiken naar het leven morgen dat wat die terugblik aan jou toezingt jou verlangen laten mag naar het vergezicht dat…

Ik zag op internet een reportage Een terugblik op de eerste stakingsdag Ik zag veel profi's maar ook lui op stage De mars was meer dan wat één woord vermag Één spandoek droegen mannen hoog geheven "Wie denkt dat kennis duur is die weet niet wat domheid kost!…

Voor meer bijzonderheden en achtergronden bij het nieuws, details, podcasts, bekentenissen, een terugblik op onthullingen in warrige retrospectieven, verwijs ik u allen naar het, bij wijze van uitzondering, even verrassend als opmerkelijk welluidende snelsonnet van Jan B, aka de Woordenaar, getiteld 'Mieren', (sic, zonder toevoeging)... ________…

In het hoekje van deze warme kamer verlept, vergeten, mijn rieten zitting stug van alle billen die op mij hebben gezeten ben ik vrijwel tot op de draad afgesleten nu met een kermend krakkemikkige rug die ooit stevig werd bevestigd met een hamer Mijn baasje sleepte mij altijd kordaat naar achter plaatste zijn benen wijd en trok me aan mijn poten…

Kijkend, over de schouder, zie ik m'n wereld door een lens van traanvocht heen. Vechtend, tegen spoed wil ik vertragen om even stil te staan, ik alleen. Traag, m'n hoofd terug draaiend richt mijn blik zich voor me uit. De toekomst vangend in 't verleden loop ik achterwaarts vooruit.…

Het hart is leeg. Het gevoel verschuilt zich achter de rietzoom van een oeverloze vijver waarvan het oppervlak even accentloos is als de weerspiegelde lucht. Niets verraadt enige emotie anders dan de kilheid van een ingetreden winter. En vanuit het gevoelloos zijn treedt een rust naar voren die de verlatenheid van het landschap…

Samen reden we over het strand zagen we mensen lopen hand in hand overal hartjes getekend in het zand Overal was liefde nergens was pijn maar nu jij hier zo ligt je niet beweegt zie ik geen hartjes meer nergens mensen hand in hand maar jij in dit bed en niet op het strand…

Het is hier groen, het rimpelende water, de bomen en de banken en een stengel met een kleine paarse bloem. Hij weet het niet zeker. Thuis heeft hij een witte zwaan in de keuken van porselein. Rozen van pastic in een rode vaas, een blauwe bloem op zijn beker, de koffie is altijd warm. En kringen op het tafelkleed. Soms komt Nora binnen. Ze is wit…

Zij fantaseerde zelf het witte paard waar ze als prinses op werd gedragen toen hij knielde om haar trouw te vragen leek zijn liefde binden heel wat waard Meisjesogen glommen vertedering toen deze prins eeuwige liefde vroeg haar op sterke handen verder droeg. Het feest was compleet met catering. Nu kijkt ze terug op die jeugdige…

ik heb nooit om durven kijken projecteerde in slechte tijden vrolijk zijn om blij van te worden in al die tijd hoefde ik niet te weten wat ik van mezelf en anderen heel snel wilde vergeten nooit heb ik erbij stil gestaan zag bij mijn voeten ruïnes langsgaan van het gebeuren die dag nu moest ik wel kijken naar alle lijken…

gezond gekleed hoog geschoeid van huis naar school langs Ford en Coöperatie de kerk op afstand door klokken mateloos geboeid zoek ik hernieuwd de simpelheid natuurlijk aanvaard node gemist nu verouderen minder draaglijk is pijnlijk de durende onzekerheid van het bestaan mijn voeten gaan op herhaling langs de hoofdweg levensader van mijn…

Gekwelde bloemen die nog even in kwalijk water overgeven; verwarde kip wier lege tenen in de lucht van toen verstenen... vreselijk is het woord 'stilleven'. ------------------------------- uit: 'Manke vliegen'…

Terugkijkend naar mijn kindertijd voel ik nog zoveel pijn om wie ik niet kon wezen en toch graag wilde zijn Die pijn kan pas verdwijnen door zonder enig verweer tegen mij te zeggen je hebt gelijk, en dat spijt mij zeer…

hij houdt zich stil verborgen in de gordijnen het zijn geen mensen die hij vandaag wil zien enkel het overleg met zichzelf wil hij als geopend beschouwen het is de tijd van het jaar om achterom te kijken hij wikt en weegt, hij oordeelt of het goed genoeg is geweest alleen, altijd hij alleen de waarheid voor hem alleen komt hij later…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

nog enkele dagen geschiedenis te schrijven over dit jaar wat met dictatoren in de woestijn of er nou nog piraten zouden zijn en water bij de wijn, moet dat nu écht? dan is het ineens weer feest letterlijk iedereen zomaar lekker op de zwier met andermans vrouw of man onder vette knipogen naar gretige handen en wacht nou maar weer een jaartje…

in verlangen naar de bergen - om het even waar - zie ik kille rotsen staan die naakte stenen baren door de hete zon, vrieskou en het snijdend water. aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan. wat ik vind is een verloren kind…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan? dus leeft hij zijn dagen op te vullen met daden groots en klein, veelal…

Het touw Waaraan ons leven hing Is nu Een zijden draad Wat ging er fout? Kunnen wij terug? Neen... Het is te laat!!!…

Niet rooskleurig het licht van mijn feiten: een handvol dode mussen en geen vogel in zicht. Toch hoor ik hem zingen, de lijster, voorbode van de zoveelste lente en prompt steekt de hoop zijn zoveelste kop op. --------------------------- uit: 'Onvoorzien', 1966.…

ik spreid mijn vleugels vlieg de manen terug die dit jaar verschenen zijn een gebroken vlucht de wereld op zijn rug in hun reddeloos verloren schijn de existentiële pijn van het onzichtbare bestralen chemo’s die de metastases achterhalen de klauw van kanker is gespreid het verenkleed nieuw aangeregen nu vliegensvlug terug naar het…

Gedenkens taaie kunst en wens ik niet te weten: Ik hadd' er liever een te leren van vergeten. Zou mij te voren staan al wat ik heb bezweet In lijden of in vrees; het waar een pak van leed Dat and're schouderen als mijne moesten dragen: Zou ik ook al de vreugd van all' mijn blanke dagen In ene spiegel zien: een sterker oog als 't mijn Moest…