Alle inzendingen over Tranen OR stromen OR schoonheid

Bliksem en donder geven donderwolk van stress Bliksem wordt verwarring Donder wordt geroep En na dat alles stromen tranen als regen over mijn wang…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

vanuit de verte hoor ik jou al zingen met de stem van duizend koren en ik zing mee met de tranen die als ik jouw muziek hoor als een brok in mijn keel blijven steken met een hoofd vol emoties stromen zij overvloedig en verstikken mijn stem tot ik jou zie en de puzzel van muziek liefde en schoonheid de hemelse variatie krijgt waarvoor…

mijn kussen is doorweekt mijn tranen stromen... ik schreeuw en ik huil en ik snik... als een kind...…

Het regent pijpestelen de stroom wist sporen van dat wat was en dat wat nooit zal zijn de wind blaast tranen in mijn ogen een bleke regenboog verschijnt aan de horizon…

mijn hart krimpt door elk woord in ogenblik gevangen uit het vlies van een regenboog waaruit tranen stromen langs gebroken wit…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Tranen rollen, maar niet over mijn wangen, ze rollen in mijn gedachten. Tranen rollen, ze stromen naar mijn hart, ze proberen mijn pijn te verzachten. Tranen rollen, ze omsingelen mijn liefde, liefde waar jij niet op zit te wachten. Tranen rollen, ze verdrinken mijn hart, een hart dat niet meer ophoud met smachten.…

van het heelal raakt en grijpt me naar de keel Toch zo dankbaar te mogen horen bij dat universele reusachtige geheel Deugddoende hete zoute tranen sierend mijn sereen egaal gelaat De Hoogste Dirigent leidt me geduldig, geeft me te kennen hoe het staat Dit nare eenzame lelijke eendje werd een volwaardige tevens mooie zwaan Sprookjes voor grote…

zij ademt de nacht haar schoonheid toe omgeven door sterren het lied in haar droom waar dansende tranen als sneeuwrefrein de duisternis zacht in herinnering breekt en hemelse tranen die fluisternacht als deken van hoop de morgen wacht…

Ik voel me leeg Diepteloos Mijn gevoelens stromen over En toch geen opluchting geen blijdschap Niet pijnloos maar stekend Walgelijk Zonder tranen Geen geluid Stilte Leegte Pijn…

Tranen vullen mijn ogen, ze blijven maar komen, totdat ze talrijk, ...over mijn wangen stromen... Ik weet, het is enkel een lied, maar het voedt, ...mijn intens verdriet...…

ik wil alleen nog maar huilen tot alle rivieren, waarin mijn tranen stromen, zijn opgedroogd en ik het zout proef van de pijn van het gemis en alleen zijn van de breuk in mijn hart…

kaarsen branden al zijn het er nooit genoeg voor alle tranen die zullen stromen om degenen die de weg naar huis nooit meer terug zullen vinden…

beeldbedenker die vorm geeft Aan gedachten die zo maar opkomen Als de taal met woorden en klanken Te kort schiet, het volledig af laat weten, Die een zilveren spiraal maakt Die tot in de hemel reikt, En de diep doorleefde druppel door hem Gehouwen uit doorzichtig albast Dat met zijn gefilterde licht In de voren van moeder aarde De tranen…

De stille avond heeft onze harten met schoonheid gevuld en zijn zo vrij gelijk twee vogels in een bloeiende boomgaard.…

Mijn hele lichaam begint te stromen. De prachtige bloemen kleuren zee vlak voor me zie ik nu pas scherp in zijn volle schoonheid. Mijn wandelpassen worden heel zachtjes en behoedzaam. En mijn Liefste, die met me wandelt, begint vrolijk te dansen in een zee van schoonheid als een mooie gele bloem.…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Verslaafd aan de zee in al haar facetten wenkt en roept zij lachend met haar golven Wateraders zuigen wreed tijgen aan gevoel verzuipen verstand aanzwellend denken verdrinkt Misselijkmakend metershoge golven maken zwemmen onmogelijk hogere levensstromen verliezen deze ongelijke strijd Het vechten moe geef ik mij over aan de stroom…

Een elektrische schok vanaf het moment dat ik in jouw ogen keek als een spagaat uit de coulissen gesprongen pulseert een wisselstroom door mijn lijf ik wist het meteen deze lading raak ik nooit meer kwijt onder hoogspanning loop ik met jou in mijn hoofd deze maalstroom laat sterren stralen aan het firmament…

Als we de stroom van het leven hebben aanvaard laten we de behoefte los om controle te houden…

ik de bron jij de monding en tussen ons de stroom…

als ik doorstroom uit mijn geldstroom kom ik als ik instroom of uitstroom in een maalstroom van wisselstroom want geloof het of niet maar nachtstroom is nu duurder dan dagstroom…

je glipt me door de vingers zoals een sterke stroom ontsnappen wil bij elke bocht of waterkant en nergens is een dam het laatste beeld van jou verdwijnt vloeit uit de palmen van mijn handen drijft weg naar onbereikbaarheid de richting keert zich van me af nog even kijk ik om en zoek de bron waaruit de onderstroom geboren is ik volg het…

Afhankelijkheid is een naar gebeuren, hoe je het ook bekijkt, nou hebben ze in Nieuwegein geen stroom, wat een malligheid, nou rijden er wel treinen, daar is geen malheur maar de Gein mensen, kunnen niet buiten de deur, want de bliksem heeft huisgehouden en niet zo’n beetje ook, een weekend zonder stroom, heel Nieuwegein is van…

Het water stroomt Ook al lijkt het Af en toe stil Te staan, ingeklemd Tussen modderhopen Die de stroom Zo op het oog, Tot dood, rottend Water lijken Te reduceren, Maar elke seconde Die je verliest Aan het stilstaan Bij de stroom Die zo op het oog In haar leven Geblokkeerd wordt Zie je niet dat bijna Onzichtbaar de…

Alles stroomt altijd omlaag water, mest en modder. Alleen de laatste wel wat traag. Ook dan eindigt elke klodder, meanderend en gestaag komend van de hoogste top, in de sedimentaire laag uiteindelijk ergens onderop.…

tranen druppelen in het zand ze roepen mij stil te staan ze druipen waar ze blijven glijden daar bedwelmen mijn vergeven huid die innig vraagt naar tedere momenten van ons samen zijn tranen fluisteren de dagen de klanken meedogenloos vertel mij hoe ik kringen in water moet buigen geef mij hoe ik mijn stroom moet stoppen…

In de tuin van haar leven groeide een kleine roos die zich een weg baande door obstakels van het bestaan schoonheid zich vertaalde tussen tranen van dauwdruppels door de wind gedragen naar het licht van de zon de groei te zoeken in het diepste zijn van kind naar volwassenheid om als een mooie roos te ontluiken dan in volle schoonheid…