Alle inzendingen over Verstoring

ik wieg je in het koren bij het vallen van de nacht hoor de treurwilg lieflijk zingen zelfs de aren neuriën zacht ga maar slapen lieve jongen want jouw oogjes zijn zo moe van al jouw rare bokkensprongen nu mag je naar dromenland toe ik wieg je in het koren op het ritme van de wind welke niemand kan verstoren droom maar zacht lief sterrenkind…

de zolder ademt al reeds lang verbruikte lucht kraakt en kreunt in iedere zucht door verstoring van zijn rust en evenwicht schrikt hij op uit lethargie en jarenlang gepeins veinst gewetensvol zijn schatten te bewaken onder stof en afgedekt met smoezelige lakens toen later het kale peertje knapte en licht slechts door het luikje kierde…

verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der tijd het beeld voorgoed verstoren…

Wanneer de muizenissen komen kan ik toch beter naar de vijvers gaan en kijken naar de ganzen, naar de eenden die daar in vrede bij het water staan of duiken in de koele plassen waar waterplanten groeien zonder tal alsof er nergens oorlog, nergens vete ook maar heel even ons verstoren zal.…

Wees zo sterk dat niets je rust kan verstoren Praat over gezondheid, geluk en welvaart voor iedereen die je ontmoet Laat al je vrienden voelen dat er iets speciaals in ze is Denk alleen aan het beste Werk alleen voor het beste Verwacht alleen het beste Wees enthousiast over het succes van anderen Spendeer zoveel tijd aan het verbeteren…

Woorden die leven, liefhebben, sterven missen, raken, verstoren dromen, bedriegen, verstommen moeten dansen, lachen prikken, irriteren, jeuken geven, nemen, voeden smaken, klinken, vervoeren vergeven, vergeten kunnen kruipen, groeien gaan staan, willen lopen rennen, vliegen denken, mogen blijven worden poëzie…

ook vele regendruppels kunnen het intense geloof niet verstoren eerste paasdag Halleluja Jezus was wedergeboren geluk/zegen gewenst voor alle medewerkenden Passion natuurlijk kwamen de critici commentaren zonder pardon denkelijk hemelse vreugde dat geloof ik zeer zoveel blijmoedige belangstellenden de kou trotserend…

Raak me niet aan raak me niet aan ik heb verdriet ik heb groot verdriet ik huil, ik jammer ik krijs, ik schreeuw verstoor dat niet verstoor dat niet met een woord of een gebaar geen arm om me heen geen knuffel en zeker geen tranen van jou blijf ver van me vandaan hou afstand, grote afstand want ik heb verdriet ik heb groot verdriet…

Kleine prikkels vallen als regen Uit een inktzwarte lucht Dwars door kaalgevallen bomen Dwars door de mist van mijn zucht De zucht waarvan ik het bestaan niet weet De prikkels die mijn slaap verstoren De angst die mij in tweeën spleet De wereld draait als nooit tevoren Mijn gevoel heeft nog nooit gelogen Ik probeer trillend om te staan…

slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar mijn jaren verstoren…

thuis danst in de stofjes die dwarrelen in de zon kleed je in passende kleuren spreekt zonder stem een welkom in jouw zoete geuren zacht zijn je handen vol passie je tanden als je bijt en je nagels mijn lijf doen ontsporen weer dendert de trein vol liefde in mij want jouw huis is mijn laatste station geen wissel kan dat nog verstoren…

woorden afgewogen verstoren je bestaan wie heeft wie bedrogen? wie laat wie nu gaan?…

de zon heeft al heel vroeg lente geschenen kleurde aardse eerstelingen van pril naar groen bloemde bladeren uit de voorjaarsknop naar schoonheid ten top maar heeft ook de natuur verstoring op zijn geweten in de volgorde is de klad gekomen dieren hebben te weinig eten te vroeg ontwaken uit de winterslaap maakt nog geen voedsel…

bevroren in het beeld vermijdt de tong de woorden die in een verward geloof het geluid verstoren ijzig houd ik mijn vraag in over het meer van verlangen om aan de oevertreden gekraste cirkels te laten drogen waar blijf ik met mijn sterrenbeelden die ik schaats als hagelwitte rozenstruiken om zo mijn dromen te vergeten waar…

Niets kon ons geluk verstoren, geen heden of verleden en geen toekomst en geen tijd alles was bepaald, millennia te voren. De vrouwen traden terug, zij waren zwijgzaam en bedeesd, precies zoals het hoorde en het zal zijn en ook al die eeuwen is geweest. Moeders handenwringend en aardse liefde op de achtergrond.…

spreek ik je via internet treed je even in de leegte die de scheiding achterliet maar zodra ik mij met schroom even dichter bij je droom brokkelen je verre zinnen verbreekt alweer de stroom ontluisterend de samenspraak nog voor die kon beginnen je woorden gaan in niets verloren als een kille piep en kraak onze nieuwe lijn verstoren…

ik vertrek en denk licht om de orde niet te verstoren maar stevig genoeg op de glinsterende rails, zwaar genoeg om stevig te staan. op m'n voorhoofd draag ik een mijnwerkershelm met lamp (voor donkere tunnels en zo..). fluitend ga ik de wereld rond.…

ik zie het bollende zeil als een leven van vrijheid niets dat nog meer jaagt enkel de spelende wind een streepje zilver legt zich over mijn rozige wangen glanzend de vreugde die ik op het water hervind de zere plek verstrooit zich geleidelijk als een luchtbel die de zeeboezem verlaat ogen voor verstoring blind wolken drijven weg…

En nu is hoop opnieuw geboren, zonder waarheid, zonder leest, om mijn sluimer te verstoren.…

Veel winden doen water waaien slopen kust na kust in branding voor de duinen breken daar de rust verstoren gelijkmatige deining overspoelen ’t blanke strand.…

zuiver zijn zoals je was als kind jezelf geven voor honderd procent in blind vertrouwen telkens weer eigen belang eigen behoefte verstoren die droom en stukje voor stukje gaat het langzaam kapot vertoont die droom meer barsten dan welke kapot geslagen spiegel dan ook is het dan zo dom zo naief te blijven dromen of moet je meedoen…

voor ik het weet gebruik ik te veel woorden voor ik het weet is mijn geheim bekend zal mijn verhaal dat jullie half hoorden over heel de aarde zijn gerend voor ik het weet hebben muren oren voor ik het weet luistert heel de wereld mee zal men steeds opnieuw mijn rust verstoren heeft men van de waarde geen idee voor ik het…

Gestorvenen verheffen hun hoofd God’s zetel trilt en engels vallen Door angst en schrik verdoofd Je roep werd niet geloofd Je wilde niets verstoren De galm alleen, is nog goed te horen…

De wolkenlucht blijft het plan verstoren, straks gaat maanlicht daar ook in verloren, heeft duisternis opnieuw de overhand. Genadig toch, volgt er dan een gloren, een nieuwe dag en houd ik nog wat stand. [dizain als interpretatie van een werk van de Belgische kunstenaar Harald Calle]…

Ik weet niet wat ik voel vandaag Zo'n vreemd gevoel van binnen Alsof er daar, het klinkt heel raar Iets dreigt te gaan beginnen Ik weet niet wat ik wil vandaag Ik kan het niet benoemen Maar alles lijkt gewoon teveel Teveel om op te noemen Ik wil de rust waarin ik was Het liefste niet verstoren Maar wat als uit dit vreemd gevoel Iets anders…

het doek was leeg geen enkele veeg ontsierde de volmaakte structuur van het oppervlak ik wilde beginnen om de diepste emoties van binnen eindelijk eens vorm en kleur te geven maar was bang om evenwicht en stilte te verstoren die ik daar gekoesterd had sinds ik ben geboren toch ben ik begonnen in voorzichtig wit zwommen later…

Ik liep langs akkers van verlatenheid Door dorre droogten vol met onbegrip Gegroeid in jaren tijd Ik zag geen kleur meer Die mijn onrust kon verstoren Slechts het grauw Moest mij bekoren En de strijd De eigen innerlijke kracht En soms façade Waren broeders Teer, hard en dan weer uiterst zacht Die hielpen bij de ommekeer Waar plotseling…

in schaduw der aarde als mens en machine zwijgen slaat nevel stof der dag neer wast douw Gaya’s groene kleed wordt de wereld weer als nieuw in zonnegloren herboren ze komt als maagd in een zetel van licht in magische stilte uit het oosten aangereden even ‘n aards paradijs ervaren al gauw gaan mens en machine m’n dagdromen verstoren…

Paniek bleef d'r rust maar verstoren. Waardoor ging het eensklaps zo slecht? Het antwoord: toen werd ze geboren.…

vandaag weet ik geen vragen op antwoorden die ik hoor het lijkt een zinloze bijdrage indien ik het luisteren verstoor ik laat het gezegde verdrinken in onuitputtelijke gedachten angsten zullen onophoudelijk klinken kan zelfs mijn verscheiden verwachten * morgen zal er niet meer toe doen immers mijn ziel tracht heden de overgave…