Alle inzendingen over Zielen

Alleen in een milde oorlog Overweeg je de kans Wik je de norm De koortsdroom blijkt bedrog Vaal en naakt nu De ziel worstelt met de made Stottert in dit jachtig vel Wijzend naar de alarmbel Met een trillende vinger De ring met jade…

Het is onherroepelijk Een feitelijk bewijs Een lijf lijdt wat af Minder zichtbaar is de folterbank van de ziel Die lijden MOET Want wat voor afvallige sukkels zouden we zijn Als we niet bestookt werden Onder een spervuur Dat we geduldig ondergaan Uit schrik voor Cerberus en drietand En het vermoeden van een onmogelijke ontsnapping Zo…

ik verhaal u van de man schouw zijn diepste wezen, als dat al kan: naar binnengaan ofwel mijn ziel door eigen ogen lezen in mijn aard ben ik ziende blind niet dat ik dat zo wil of dat intimeit mij ontgaat nee, het is de waarneming van de immer schone vrouw te paard en het jachtgedrag waarop ik mij verlaat het versmalt…

Ik droom een oud hart bloot zijn ziel hangt aan een draadje Het was toen ik Descartes las over de pijnappelklier, de erwt of het denkende ding zoals hij de ziel en het vlees kon splijten Dat lichamen kunnen verstrengelen benen, armen, een hoofd, jouw buik op het buigzame gras met niets tussen ons in dan wat aan een draadje hing…

Oh gij grote warmte verwarm mijn koude ziel laat mij sidderen in uw stralen geef mij warmte en voel mijn lust Oh gij grote donkerte val als een deken over mij heen bescherm mij tegen het kwade en wees mijn waker als ik rust Oh gij grote wereld laat mij een worden met uw natuur maak dat ik voor altijd leven zal en mijn hart zal schijnen…

een kleurrijk aquarel verbeeldt in vele tinten grijs de zwarte en de witte kanten van de ziel en laat zien hoe kwetsbaar we in wezen zijn…

schoonste der schoonheden komt voorbijgegleden door mijn lome weten weten als een gans over egaal vijvervlak strak en grauw uitgestreken in het nauw van de eindstreep - de dichtgeregen dag - ach nu vader's adem geur uitwasemt van de zoon zijn zoon kleuren vreugdetonen scheuren schoon in dat zeurend wiel dat is : mijn ziel…

een trillend lichaam gaat op in stalen veerkracht ivoor en kattendarm…

Dus deze zielen jij en ik, gaan samen verder en kijken vooruit. Met ons verleden slechts in gedachten, komen wij er samen uit!…

Eenzaamheid draaft door de straat galmt tegen de harde muren zodat op dit late uur de stilte weggedrukt in donkere hoeken bijna tastbaar is In de holte van het huis vult de stilte elke ruimte verft de vensters met de nachtkleur van vergeten droeve zielen smekend om herinnering Beelden vloeien in de leegte nemen langzaam vaste vormen…

en zee - poëzieavond ‘impasse van de ziel’ - 12 januari 2008…

Door het nachtelijke van gedachten Scheert de zwaluw snijdend voort Om de dageraad af te wachten Terwijl hij dromen overhoort Dan bij het ochtendgloren De tedere vleugels uitgespreid Stort hij neder in de brakke ziel Het eeuwig duister der vergetelheid Ivan Grud…

ziel van kristal toog der heldere mensen met glasgeblazen harten niets is onbreekbaar…

Zijn vleugels Sloten langzaam En omringden Hem in stilte Zijn ziel Naakt en eenzaam Nam hij Nu pas in zich op Intieme momenten met zijn eigen wezen…

met de laatste trein is ook mijn ziel vertrokken ik riep nog en wuifde voelde vocht in de ogen mijn arm was kort de hand te klein om naar de verte te grijpen of haar terug te lokken ik hoorde, heimelijk, de duivel juichen wat kan leegte, zo ingesloten, eindeloos ver lijken mij nog verder in de winter doen zuigen slechts een…

wat ik bemin is wat ik achterlaat en wat een beetje op eeuwigheid lijkt dromen, vermoeide woorden, de knuffelbeer van een kind dat met waarheid de leugen bestreed en de wereld verzamelde onder het bed dat het geen sprookjes waren omdat de honger steeds luider schreeuwde hoe dichterbij het lezen ook de lakens vervuilde van het…

~~~ de spiegel lacht als ik dat wil maar aan opvrolijken tijdens verdriet doet ze niet ~~~…

ik vroeg of je m ’n dromen wilde en je zei, ja ik wil wanneer de wind zuid is en ik alle woorden hoor wanneer niets wordt gedood wat jij bemint ik zal tot tien tellen en na honderd tot het heelal ik zal de zon over het water laten gaan, in lange bogen en over hen die wonen in jouw graf heen en weer, dieper en dieper tot…

zoek niet, mijn tere lief, naar mogelijke zielenkwalen het is vragen naar de duivel die dan op komt dagen…

mijn vrouw zijn luistert naar de verschroeide ziel stilt tranen die inwendig schreien en voedsel zijn voor het innerlijke in mij ik laat los zo lang opgesloten gekluisterd aan de tralies van mijn zijn aangekomen op het punt van het verteren pluk ik nieuwe vruchten die verlangend blozen en zich nestelen in mijn opgekuiste ziel…

Wil nergens meer onzichtbaar zijn dan in jouw hart, nu het voorbij is spelen de zielen, met de westenwind rivieren, langs bordelen zo wild omhels je mijn troostdrift harteloos, bijna zonder te vrezen.…

daar gaat het leven aan je voorbij in sneltreinvaart een automobiel, en alles wat je zegt verstomt in de regen daar sta je met je paraplu het water tikt op de dunne stof en de wind die snijdt in je ziel en je wil naar huis toe een boterham eten, dat gaat wel, dat gaat goed, al is het koud in jou, is het koud in je bloed je wil wel doorgaan…

Mijn ballade Werd geschreven Door de trillende handen Van een verlopen artiest De woorden Rollend over het papier Beschreven niks Dan pure waanzin Geen ballade Was wellicht beter Maar ijdel als de sterren staan Gaf ik de opdracht voor mijn eer Inktzwarte letters Vingen mijn ziel Als een gekooide tijger Langzaam brekend in gevangenschap…

Hoe mijn ziel jouw ziel bemint.…

Grijpend de tederheid van hemels genot gespiegeld in de donkere ramen van jouw ziel. Omhelzend de tranen van een droomloos verleden, stervend in emotieloze explosie om herboren te worden in het heden.…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

het mozaïek betreden van bergkristal, een steile trap voert naar het groene dal, bedekt mystiek waar het om vraagt, springt naar sterren in het heelal, met duizenden zichtbaar maar in verval, vertoont zich in ragfijn zaad, in het spoor van het verhaal wat zich door de melkweg draagt in levend licht van bezwerend stof, op de ziel…

Niet uit het lichaam, maar uit de ziel geboren reis jij in je mantel van licht met mij mee zoals je ooit tegenover mij zat en gebaarde: lichtgestalte, aan dood en leven ontstegen, tunnelend door mijn tastend, hunkerend bestaan, eeuwen ver en meer nabij dan mijn harteklop, belofte van weleer, oerlicht en einddoel tegelijk, mijn handen schrijven…

Ik span mijn arm en rek de lengte van mijn ziel Ik gooi een bal op en vang een glimp van jouw lach Ziek zijn, is een cirkel willen beschrijven Ik vloei mijn pen en schrijf de traan op je wang Ik schenk water voor een dorstig man…

neem mij bij de hand mevrouw leid mij langs het landschap van uw koninklijke torso heuvels dalen grotten uw grazige weiden waarlangs het pad loopt naar het eind waar de afrekening zal geschieden met mijn ziel en zaligheid…