Alle inzendingen over acceptatie

zacht klonk in je open gezicht je lieve lach uit een gelaat dat bij iedereen al een heerlijk welkom had jouw lichaam vertaalde meteen een warme acceptatie straalde begrip in gedegen kennis van moeilijke situaties jij bent al nooit een vreemde geweest hebt altijd de taal van huis uit gesproken ondanks de vaak andere stijl…

Meegaan en acceptatie Of vechten, actie en verzet. Kiezen voor de ander Of eindelijk eens voor jezelf. Volg ik m'n hart Of een keer mijn verstand. Maar alles heeft meerdere kanten en lastige dilemma's. Wat je doet, het is nooit goed. Er is altijd iemand tegen. Je altijd en eeuwig moet verantwoorden Maar aan wie moet dat echt?…

De een kijkt je amper aan De ander ziet je niet eens staan. Vandaag bestaat het “homohuwelijk” twintig jaar Maar in Nederland is de tolerantie nog niet klaar. Altijd wel weer iemand die ons belaagd Of een buurt die gays verjaagd. In een restaurant worden genegeerd Of op het werk niet worden geaccepteerd. Op je werk staart iedereen in…

toen ik voelde dat mijn leven niet meer stroomde stilstond als een waterplas was er geen acceptatie 's ochtends wakker vroeg kijkend naar de zon liefde delen met ons mensen dat zijn zo wat van mijn wensen ik, als iemand van zeventig maar ben pas op de helft mijn haren al reeds grijs is dit de prijs die ik betaalde toen ik schoksgewijs…

en twee mannen, verliefd tot over de liefste oren moesten boze woorden horen ze gaven elkaar spontaan een innige liefdeszoen zonder op te vallen aan de rand van het plantsoen mensen begonnen te roepen vieze homo's ga naar je eigen soort jullie gedragen je niet zoals het hoort het regende onzinnige verwijten daarom wil ik voor acceptatie…

Huivert de schaduw van een kaars waarvan de hoop blijft branden, symboliek van de vertraagde werkelijkheid, waarvan niet te winnen of te verliezen valt, plukt de zoetste vrucht uit de bron van acceptatie in een herwonnen stilte, voer voor psychologen, maar het blijft wrang en zuur, ik vlucht weer in mijn mooiste uur.…

Eén dans, één dans met sproeiende ogen, gloeiende wangen, losse handen. En dan opzij gaan staan. De bleke glimlach voelen, die als een nevel op een avondwei omhoog stijgt. Langzaamaan verkoelen en merken dat de nevel sneeuw geworden is. Dan wijze dingen denken, lachen, liegen, winst maken uit het wezenlijk gemis? Of plotseling weer het feest…

ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was toen ik als kind nog over beekjes sprong ik had een lied voor ‘t al - bij elke pas en hoe ik waadde in een waterplas hoe er zinnen in mij rijpten die ik zong ik denk zo vaak aan hoe het vroeger was tonen verstomden in een giftig gas toen daar de herfst zich in mijn botten wrong Ik had een lied voor…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve gewoonten heb ik al in alle metaforen in een opwelling impulsief zelfs vaker begaan, het begrip bestaat in een oplaaiende overlevingsdrift om dit te overwinnen, inzicht door vergelijkende ogen van misstap in acceptatie…

Achter mijn vergrijsde muur liggen de velden in een neutrale kleur, de hemel gaat over in een onbetwiste horizon van willekeur: voorlopig zijn de bomen nog bestoft met donker velours, de kale takken reiken naar het licht om een splinter licht van acceptatie te ontvangen, hoe wordt de wereld opnieuw behaaglijk om met onbevangen tinten…

Ik weet niet welke kant dit op zal gaan, Je wezen wordt in codes opgeslagen, Beoordeeld tot het einde van je dagen, Op hoe je denkt en wat je hebt gedaan. Ik ga de deur uit zonder telefoon, Ik durf dat nog, dus doe ik dat gewoon!…

Een meisje, dat vecht, dat zoekt, verlangt naar acceptatie. Voorzichtig heb ik dat in haar handen gelegd. Hé jij, Jij hebt het recht, om van binnen naar buiten te halen. Te laten zien wat er allemaal speelt. Voel je veilig hier in mijn armen. Elke stap ga ik met je mee. Ik wijk niet van je zijde.…

Hij lag in de hel en moest dit scotoom van zintuigen en verstand aanvaarden, niet met woede en angst, maar met acceptatie en dankbaarheid. In de derde nacht van de limbus trad er verandering op, een nieuw gevoel werd geboren, niet een nacht van afschuw en wanhoop, maar een nacht die straalde in het verborgene.…

Het vergeven van acceptatie wil van vergeten ogenblikken houden .. maar dit gaat niet, kan niet met woorden herhalen herinner mij het brokaten beeld nog goed hoe jij verloren in het donker stond, beoordeeld zonder moed door simpelweg een gedachtensysteem. Probeer mijn gedachten te rechtvaardigen hoeveel pijn deze liefde mij doet..…

Centrum der aarde, vermenigvuldigingsfactor generatoren in actie, georganiseerd vluchten oorzaak in het heelal, intelligentieverschillen het openstellen verdwenen, leerproces komt op gang velen zullen begrijpen, wij zijn de geroepenen het uit zich overal, in alle lagen der maatschappij eerst nog onwennig, resultaat acceptatie niet meer te stoppen…

Centrum der aarde, vermenigvuldigingsfactor generatoren in actie, georganiseerd vluchten oorzaak in het heelal, intelligentieverschillen het openstellen verdwenen, leerproces komt op gang velen zullen begrijpen, wij zijn de geroepenen het uit zich overal, in alle lagen der maatschappij eerst nog onwennig, resultaat acceptatie niet meer te stoppen…

Mijn leven teruggebracht Tot 't kleinste begin Daar aan de Abbestederweg Op een veldje verblindend mooi In al zijn eenvoud Begon ik wat ooit Mijn leven was Weer toe te laten En vond ik naast Het strand en de Eeuwig aanrollende zee Ook de mens weer mooi…

De homo`s moeten nu ook aan hun trekken komen. Op scholen van de heidenen zowel als van de vromen. Het is een goede zaak om kinderen te vormen. De vraag is echter wel 'Wie bepaalt de normen' Is het de norm van Mohammed of misschien wel de Bijbel? Zie het toch in het landsbelang, we houden zo van heibel.…

Acceptatie is het sleutelwoord, vrezend dat ik voorlopig de sleutel nog niet het opgespoord. Toch wil ik zijn zoals zij, waarom behoort een perfect lichaam niet toe aan mij? Doe ik er alles aan om dit te veranderen, en niet op te vallen tussen al die anderen.…

aan noodzakelijkheden terzijde schuiven van narigheden die iedere dag weer tot mij komen mijn gedachten herhalen zich in een zekere rangorde daar ontkom ik niet aan het zijn vleugjes onvolkomenheden die regelmatig mijn leven beheersen het kunnen de kinderen of familie zijn vaak is het materiële aan de beurt mijn houding in dit leven acceptatie…

Hij is er weer, hupt vrolijk op het gras Omdat hij vaak komt, hoort hij erbij Vertrouwd, alsof het altijd al zo was Hij is deel van ons, van jou en mij Ja, het is al zo vaak gebeurd Dat hij zoekt als een super detective Oh nee, hij zoekt niet hij speurt Naar dingen die hij vandaag zal blieven Hij pikt met zijn snavel diep in het zand Volledig…

Zal ik ooit durven te kiezen voor mijzelf zonder schuldgevoel zal ik durven ‘nee' te zeggen Zal het me ooit niets meer kunnen schelen wat anderen van me vinden zal ik leren om dat naast me neer te leggen Ik kan proberen mezelf te zijn ik kan proberen blij te zijn met mij Maar zal ik ooit leren mijn twijfel en onzekerheid te…

Er bestaan mysterieuze werelden die 'normale' mensen niet kennen. Artiesten en prettig gestoorden, waanzinnig verliefden en narren. Uitvinders en dromers. Zij allen weten wat ik bedoel. Abnormale mensen zijn zij, zo oordelen de normalen, levend in een normale wereld. Waar horen autisten thuis? Ook zij zijn 'abnormaal'! Toch zijn autisten…

In het huis van duizend dingen is geen verhaal af, telt ieder verhaal op zich, er wordt geluisterd in stilte en acceptatie waar geen haast noch woede regeren... duizend dingen zijn zichtbaar in één geheel zoals duizend dingen, duizend dingen zijn!…

zie en hoor jou zo helder als glas fonkelend als een ster stromend als water jouw vuur knettert in dit levend theater de dood wandelt langzaam met me mee jij en anderen die eerder gingen vormen kleine kringen om levende wezens heen zo staat een mens nooit alleen Door te denken aan jou ben ik verbonden ik voel een diepe acceptatie…

de voetstappen die jij zet in het zand van de tijd van minuut tot minuut van uur na uur van dag tot dag van jaar tot jaar markeren de geschiedenis stap voor stap die jij schrijft voor jouw volgers de voetstappen die jij zet soms spontaan buiten de paden dan weer binnen de lijntjes behoudend zorgvuldig vertellen van geluk en acceptatie…

Alles staat of valt met vorm van acceptatie Die alom vertegenwoordigd hoort te zijn In tijd van zoveel verschillen Is oorlog een kwestie van gebrek Lak aan respect voor alles van 'n ander Alles dat die ander toebehoort Werkvloerjaloezie viert hoogtij Zorgverzekeraar kent geenszins zijn Beperking 'k Zat bij Personeelszaken Behalve het onrecht…

hij is geen M zij is geen V zij beiden voelen zich een X en doen het er graag mee laat maar weten wat je bent de mens heeft een gereserveerd hokje voor kleur uiterlijk gedrag voor elke vrouw en vent hij schept zichzelf een aanwijsstokje om zo de bokken van de geiten te scheiden en wijst aan in welk jij mag duidelijkheid dus geen verwijten…

Ik kwam voor jou, niet voor het hout dat je me laat betasten, gladgeschuurd met hier en daar een scheur goudgevoegd -- de eenvoud-schoonheid van het lied van de tijd op de luit van het leven, jouw leven Je laat me de kiekjes zien en rekt de avond, je rekt je uit tot het welterusten in de gang In het logeerbed streel ik het hout van jouw…