Alle inzendingen over bolle

het waren jouw kleerscheuren die je hier had laten liggen welke me pas opvallen wanneer ik er bijna over struikel ik waande me op grote hoogte waar de wind mijn rokken deed bollen het spiegelbeeld bleek in diepe rouw buigende treurwilg helde over pardoes val ik op de grond verwens ik jou ten zeerste als ik 'n plan smeed *…

een scheepje dobbert op de stroming van het water het licht speelt aan de kim een vuurbal van warmte schetst herinneringen in smetteloze wolken hoor de muze roept: “Schrijf, schrijf dit zeegezicht, als een herinnerend gedicht” een scheepje laveert zeilen manoeuvreren bollen op door de wind meeuwen vergezellen naar daar, waar de…

Jullie kleren bollen op ik kijk erdoorheen er ploppen handjes uit de vette bulten Ze zwaaien omhoog naar hun vriendjes uit het plafond, haha ik heb het door Ik ben niet gek Singapore is gek! Alles is in orde netjes en aangeveegd…

Zijn de bollen zó geslaagd, als vorig jaar, of nog beter? Is mijn smaak nog goed? Gespannen voel ik me weer. Precies zoals ook vorig jaar. Daaraan ligt het niet.…

Toen de heldere dag jouw lucide droom aanvaarde  waren witte zeilschepen al onderweg  op zee naar een andere droom hier op aarde  in een speelfilm over oude tijden stevige mannen bolle zeilen geen glimp van regenwolken of heldere glans van zonneschijn alles grijs en laag hangend in dronkenschap op volle zee te laat…

Miljarden jaren stapelen op in het zonlicht dat nu straalt en de oliepan doet spetteren bollen bakt met rozijnen. Aan het eind van zo'n tijd die geen enkele zin vond ben ik maar een schijntje een gillend keukenjoch.…

naar jouw handen kijkend wordt het zichtbaar hoe ringen langzaam van je vingers glijden tijd heeft je getekend waardoor je ouder bent gaan lijken diep van binnen bleef je dat meisje van twintig dat ronddanste in de weide wat haar rokken deed bollen zonnebloemen lachten haar toe al stierven die als jij 'n vroege dood ©Lady Love…

De vleugels die kriebelen tegen de wanden Van je bolle buik Zijn van vroege vlinders die de zomer brengen In de lente van je leven.…

Haar moeder was een triest figuur, bolle wangen, onderkin, dijken van dijen en verder onderin, spataderen die als eilanden op haar benen lagen. Haar moeder rookte als een ketter, zoop als een tierelier, haar moeder was een zuipschuit niet minder en niet meer!…

De nacht verkracht door valse hoop op benen, bolle borst. Liters zaad door lust en wanhoop in tissuepapier gemorst.…

in de grote stad gaat veel vergeten neem de toiletten in de bibliotheken vroeger kon je gerust als je geen straaltje had vele druppels plegen poepjes laten duiken wie nu echt nodig moet zoekt naar stille hoeken achter ongelezen boeken in zijn eigen bolle hoed gaat dan bij een stevige wind de bibliothecaar door het lint men staat…

mijn vlaschaard ik zag je niet in bloei dit jaar te laat kwam ik terug geen vlasbloem niet in het blauw niet in het wit dit jaar nu praal je daar vlasgroen de wind kamt gul je bolle zaad mijn ogen laat ik glijden je lenigheid bekoort de akker draagt met welgevallen je schoot volgend jaar blijf ik in 't land zolang je bloeit…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

Hoge appelbloesems wiegen losjes in wijde bolle kruinen waaronder kleine krentenbomen luchtig ademen uit hun stil vlammend wit de grote gaard vol zuchtjes is een kluwen flamingo's die op wil vliegen maar steeds laag boven de grond door zich heen blijft zweven blije verwondering geeft met opwekkende vragen en antwoord naar ieders zin.…

in mijn bovenkamer liggen tijdschriften in dozen van karton bolle koffers vol vergeelde prenten groeten van de costa, lekker eten, veel zon een buizenradio, lange golf, hilversum, stavanger mijn geheugen is nog zielsbekwaam het gefilterde licht is de buitenwereld door het bescheten kantelraam hoezeer ik ook mijn kasten heb doorzocht…

Jouw ogen, die bollen, fonkelen in het licht, die soms van mij wegrollen in dat prachtige gezicht. Jouw armen gemaakt om mij te verwarmen, maar jij wilde mij nooit omarmen. En nu zit ik hier te schrijven over al mijn verdriet, het gebroken hart zal blijven, maar opgeven doe ik niet!…

Salvador Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een smalle engte en bottenbenen een lange weergave zijn van een kwetsbare lengte ene vrouwe met ontspruitende borsten in een sobere gratie op nakende voeten wie wil niet haar uitpuilende pruilende bolle ogen ontmoeten doch, in een voorbijgaand moment…

goed dat wij toch die bolle stevig hebben aangepakt hij is mijn grote trots geworden wat vind je, zullen we dit jaar opnieuw de onderkant maar snoeien?…

in 't water zodat zij zich ontvouwen kunnen laten doorgronden, schoon gewassen voor de tijd van later Zij geeft haar dromen aan de wind daar zij zullen stijgen tot grote hoogtes waar verhalen elkaar ontmoeten totdat zij ze slapend hervindt Zij plukt haar liefde in het bos geeft zich onbevangen over aan hetgeen dat komen gaat rokken bollen…

De zee toont bij vergane wind nog hoge gelaten golven met bolle gladde ruggen vol stille schuimslierten waarin luchtbellen steeds verstoppertje spelen de traag slinkende welvingen tillen en duwen het schip voort geven de reizigers bemoediging en verlichting het loerende gevaar verdwijnt voert kwijnend een griezelspel op grappen zegevieren…

ik heb ze gezien de vingertjes geheven het eerste lichte beven bolle wat kalende koppies met ogen nog steeds gedreven snorren en baarden compenseren verlies van de ooit wilde haren op het randje van betweterij verkondigen zij nog normen en waarden ervaren door vele jaren veranderingen volgend blijven zij trouw aan hun bron…

Praat me niet van het vergaan van schepen Praat me niet van zandbank,rif of klip Menig schepeling kent wel een dip het roer gaat om De zeilen bollen de verte lonkt en dat klinkt stom: Een schipper zal met de zee niet dwepen Elke golf z'n eigen hoogte daarna z'n eigen dal Er is een kerkhof in de diepste diepte want…

jezelf tracht vrij te pleiten jouw buitenissigheid kent enkel zelf gepermitteerde grenzen door betutteling van het lot geen brandhaarden van energieën worden zichtbaar als men jou de voeten wast stigma’s uit een vroeger leven zijn al bij de eerste kruisiging vergeven pas in het rijpen van stilte zullen de waarden van lach en bolle…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

altijd schemert je warme lach als zon en maan spelen tussen verblekende sterren aan het begin van de dag jij die in kristal van de ochtendrijp de eerste stralen ziet breken in kleuren van onvergetelijke pracht nog dromerig uit de nacht ontdooi jij de vorst in een voorzichtig verkennen van lente vogels fluiten uitbundig concert bollen…

De lamp vult heel de kamer met zijn bolle glazen oog. Mijn ogen liggen gans verlaten in de schaduw van mijn hoofd. De slagen van de klokken naderen uit het huis van God-zij-geloofd. Ik zie een leger lampen in mijn kamer, ik hoor de stemmen van een koor. Niemand kan mij zien noch horen De lampen gloeien rood.…

muziek doet de rokken bollen de hakken stampen op de vloer lijven glijden langs elkaar heen hun gelaat strak en serieus arm hoog in de lucht de andere hand trekt de rok in de maat terwijl hij om haar heen danst in het zwart, haren gladgestreken voelbaar klinkt de passie door in hun dans, ogen kijken vurig samen bewegen zij innig…

jij had de zon al lang niet meer vol zien schijnen ik zag de kleuren uit je gezicht en ogen verdwijnen je leefde al sober op wikken en wegen wist niets meer te geven ooit had je bollen geplant in zwart vruchtbare aarde met warm groene hand maar het winterde lang in perspectiefloze kou toch openen zij nu voor jou met stralende…

na ruizelen en suizelen op warme zomerdagen lijk je nu toch eindelijk te ontwaken toont nog met ingehouden adem je opgespaarde kracht pas als jij weer bolle wangen lacht waait de rode stormvlag dan zie ik mijn muze weer laveren op de vlagende wind in een vliegend flaneren waarbij haren hoog staarten en je jas openslaat om krachten…