Alle inzendingen over cocon

Glinstering van sterren in euforie van de nacht in ons gevangen cocon om alleen elkaar te verstaan.…

Eerst in cocon gevangen langzaam op eigen tempo ontdoet hij zich van het omhulsel. Door de wet van de zwaartekracht opent hij zijn strakke jas en dan als de metamorfose een feit is, eerst nog verbaasd over ’t feit dat de jas te ruim is, komt het besef dat zijn vleugels gelijk aan die van engelen, zich ontvouwen.…

Zijn ogen dof van eenzaamheid volgden een vallend eikenblad dat neerstreek op z’n wandelpad waar het zich vlijde in ’t tapijt van al gestorven loofgenoten die hem -in eeuwigheid gesust - voorgingen in de diepste rust met ’n cocon van dood omsloten de oude man sprak toen bedeesd: dat ik dit nu nog moet ervaren nooit eerder ben ik in mijn…

matrijzen nevel aan een rustig dagbegin de wind ademt vocht uit het heden klieft de zelfzuchtige lucht pijlsnel voorbij naar het volmondige licht in die oeroude zon ontkiemt het omrankte vanzelfsprekend zacht uit hun cocon tot het vrije opnieuw geboren door de parabels van zonlicht der bloeiende schepping vol verwondering en bewondering…

Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een cocon van mijn vorig leven was.…

nooit zal ze haar zien die schoonheid die ze eens zal zijn…

Het vallen van de blaadjes zie ik met lede ogen aan regen valt samen met tranen die ik nu laat gaan alles grijs en grauw geen straaltje zon geen stukje blauw in nevelen gehuld verstrikt in m'n cocon wacht ik met geduld op een nieuw seizoen die m'n herfstblues doet verdwijnen en de zon voor mij weer zal schijnen…

Wanneer ik wacht op verlossing die van elke verhitte droom een ijskoude cocon maakt.…

Leven beschermd dierbaar voort in een cocon. Beschermd kan ik deze met jou blijven delen. In herinnering zoals jij altijd achter mij stond.…

je leven ging voorbij we drogen onze tranen wat achterbleef is enkel een cocon terwijl de avond valt het stiller om ons wordt vlieg jij als vlinder verder naar de zon wat overblijft voor mij zijn de herinneringen aan wat je hebt gedaan aan zoveel lieve dingen al vlinderde je weg toch blijf je hier bij mij want de liefde tussen ons…

Een vlinder wil uit die cocon slaat de ogen naar omhoog kijkt verlangend naar de zon wappert snel haar vleugels droog. Hoort het suizen van de lucht waarin honigbijen zoemen neemt uit die somberheid de vlucht naar het land waar bloemen bloeien.…

schaduwen breken vleugels gestreken oogluikend komt de zon rood glurend nevels sturend breekt ze mijn cocon licht baart vandaag moed wordt herboren ik ben compleet we spelen weer hemel met goden van morgen de hel was te heet vergeven is later vergeten nooit meer herinnering wordt vager want jij bent er weer…

er hangt toekomst in de lucht gesponnen door vandaag een web verleidelijkheid en schone schijn die vlieger gaat weer op duikelt soms of struikelt ik spin met zoete woorden lange koorden tot cocon trek met draden dood uit leven smul heel even spin de gaten dicht en hang weer vlug toekomst in de lucht…

Uit je cocon, je oude ik ontpopt in ’t bijzijn van ontknoopte zijde een gekleurde Vlinderstrik.…

er hangt toekomst in de lucht gesponnen in een zucht een web verleidelijkheid en schone schijn die vlieger gaat weer op duikelt soms of struikelt ik spin met zoete woorden lange koorden tot cocon trek met draden dood uit leven smul heel even spin de gaten dicht hang weer vlug toekomst in de lucht…

er hangt toekomst in de lucht gesponnen door vandaag een web verleidelijkheid en schone schijn die vlieger gaat weer op duikelt soms of struikelt ik spin met zoete woorden lange koorden tot cocon trek met draden dood uit leven smul heel even spin de gaten dicht en hang weer vlug toekomst in de lucht…

ontdekt in toevallige vodden en verschrikking zwaar in hoofden gegriefd met niets dan wat overblijft van hun jaren en die van hun kinderen kansloos slepend, of in brikke bouwsels blootgesteld bestaan zij korttijdig in beeldenknipsels van verslagen dagen in veilig verkokerde cocons van speculaas en chocoladewarme weldaad gevlucht hooguit…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

ik zie je vlinderzacht weer wieken vleugels van fluweel je pauwenoogt in stil genieten terwijl je tong de bloemen zoogt je droogt nektar uit hun kelken en de kleur verschiet bladeren verwelken als de herfst zijn oogst in vruchten biedt weer is de cirkel rond zont zomer in jouw sierlijkheid voortbestaan is de cocon van komen…

Jij hebt me weten te raken mijn gevoelens zijn compleet jij maakt me echt gelukkig zoals geen ander dat ooit deed Jij hebt me weten te raken bent mijn leven binnen gestapt in mijn hart vlinders gevangen die uit hun cocon waren ontsnapt Jij hebt me weten te raken bent voor mij van betekenis jou draag ik altijd met me mee wat de afstand…

Rond deze tijd van ‘t jaar is alles smaak en kleur Bloesem En droesem Van lichtblauwe hemels en violettengeur Druppels van dauw Dansen in de zon Dansen op jou Je stoffige cocon De rimpels naar zee om Je mond gezweemd De droogte van je lippen Je ogen vervreemd Je had een vochtig hertenhart Verwrongen en versaagd Sluit zacht…

gulzig draait razendsnel een klein harmonicaatje rondom een frisgroen blaadje als een dolgedraaide carrousel vreet zich wel 5x uit zijn vel telkens een groter maatje dan weeft het zich met een draadje tot een pop: dag rups, vaarwel plots knapt wat het omspon en kruipt met natte lapjes als een verregende bloem uit zijn beschermend cocon…

Een kleine vlinder verscholen in de sneeuw, waar is je cocon? Regen drupt nat op een kale tak, rilt na, ervoor was hij nog blad. Een spinnenweb weegt sneeuwvlokken, om het seizoen te vangen. Roos in kristal, blikt naar buiten, lijkt lotgenoten te beklagen. Knolselderij weegt zwaarder in naaktheid dan een mensenhoofd.…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

in een brokaatzijden landschap breekt het tere licht van de dageraad door zilveren vogels scheren langs groene grashalmen op de bosgrond een dessin van scharlaken rode bladeren glinsterende verbeelding van de zon de cocon in geelgouden gaaszijde een nachtvlinder strijkt op haar arm neer roerloos blikt ze in het heldere licht van de zonsopgang…

Eens in een cocon gevangen wachtend op de dageraad, rustig, stil en vol verlangen ingekapseld in zachtzijden draad. Plots met het eerste zuchten van een warme wind, is daar de schoonheid geboren van het nieuwe vlinderkind. Geluk is als die vlinder die stil zit op je hand, je kunt haar pas herkennen als zij is aangeland.…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

De dag laten voorbijgaan tot het avond werd en in de fruitschaal de vergeten mandarijn ontaardde in de verte gloeide de stad, zich ontstekend aan zichzelf wat leefde in de beijsde weiden kroop in cocons, zette stekels tegen de sterren op Alleen de hemeljagers van diamant geluidloos snijdend in het graniet namen ons mee, losten ons op…

Gespannen kijkt zij naar de deur die geopend wordt door het ochtendhumeur Het gezicht doordrenkt met chagrijn, dat gewassen lijkt met schoonmaakazijn, is goed op dreef met bekritiseren en alles op haar af te reageren Ze weet het al, negeert zijn woorden van zuur verstopt haar vrolijkheid 't eerste uur kruipt veilig in haar onzichtbaar cocon…

Uit de verborgen cocon ingetogen smart vleugels zichtbaar hernieuwde krachtbron. Zonnestralen gloed verwarmt elk wezen een nieuwe start ongekende invloed. De vlinder pracht grootse verandering perfecte spiegel subtiel bedacht. (de vlinder, ons prachtig symbool voor menselijke verandering)…