Alle inzendingen over de stad

het is niet dat ik je veracht mijn stad waar ik toch ook het daglicht zag de stegen, molens, hogeschool die mij lijdend, schetsen zag ik wil verder, veel verder dan mijn ronde neus kan zien, veel verder dan het licht en heel misschien kan ik er ook mee spelen in duisternis en schaduw van de grote stad Leiden gegroet, laat mij niet lijden…

(Stad zonder rivier*) Deze stad staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde…

ritme dat jaagt op tol van middeleeuwers de stad druipt van lust ze lispelt de mensenhoop de roes van de stad slapen sommigen buiten uit met een houten fermettenkop en een gefileerde kater erna…

Waar wortels knagen en water kabbelt Waar schoonheid behagelijk siert Waar vroeger nu is en vandaag regeert Het is fijn in mijn stad te zijn Waar markten bruisen Schoonheid aanschouwend Torens nog echt zijn en mensen zo klein Mijn stad Mijn thuis Mijn spiegelbeeld Voor en na het slapengaan…

Mijn mooie oude stad aan Amstel en het IJ. Jouw pracht, jouw kracht, ook zo vitaal mijn mooie Amstelstad. Jij lijkt gestrooid uit losse hand, jij bent een wereldstad. Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

In de lege stad ben ik een levend standbeeld – ik voel me half dood.…

Voor Groningen weer prettige geluiden: Het was al zo'n aantrekkelijke stad en nu ook nog zo 'Italiaans' als wat! Je waant je er waarachtig in het zuiden.…

Af en toe een boot, een auto, de bezorger -- De stad is verdorpt.…

Door Jutlands akker en stad dringt ongehinderd frisse beukenlucht.…

Winter in de stad zij stapt gezwind langbenig pas op zebrapad…

de singel kronkelt rond de stad de kinderen rondom de wakken…

in mooi Leeuwarden schrijf ik verzen voor later stad met veel water…

De leeuw van de stad was uitgemergeld; het enige wat hij nog kon was bloedzuigen en handelen in zielenroof.…

Een vrouw fietst frivool zonder gefluit door de stad, pech voor haar: bouwvak!…

Totaal verduisterd een "zondige" stad in puin en toch de zon zien?…

Regen, gesloten rolluiken; de stad slaapt nog – De eerste tramrit.…

De stad verdwaast in ‘t violette licht, gemsten uit de hooggehangen bollen is vol tumult van claxons, trams en hollen van mensen naar ‘t trottoir, schrik op ‘t gezicht voor schreeuw van auto, die op hen gericht, heeft scherp haar ogen… Zie hoe vreemd gezwollen In het ontsteld gelaat der stad...…

Ani kinor Bron: https://muzikum.eu/nl/christian-verwoerd/jeruzalem-stad-van-goud-songtekst/bewerken Als ik jou vergeet, oh Jeruzalem Laat mijn rechterhand dan zichzelf vergeten Bron: https://muzikum.eu/nl/christian-verwoerd/jeruzalem-stad-van-goud-songtekst…

Men noemt het stad. Het is een visioen Van natte asphaltstraten en plantsoen En een gevangenis voor wie het wagen, Te breken met hun wetten van fatsoen. Men noemt het stad en doet er daags zijn plicht En met een nette lach op zijn gezicht Spant ieder er zijn listen en zijn lagen.…

"Een stad aan de overkant, met torens, poorten, daken, Walschoeiingen en aken, Wolkschaduw, zonnebrand. Wij zien van de overzij Het voegschrift in haar muren, Haar koele kleurglazuren, Haar verte en haar nabij. Hoe overtreft haar glans Haar spiegelschijn in 't water! - Straalt zo de Godsstad later Tot schijn mijn stad van thans?"…

was de stad de witte muren de ramen als ogen op vandaag De straatjes in het nauw hoeken met geschiedenis bocht met verleden Aldoor rijst bij mij de vraag: wat kan de stad mij..... vertellen? Ik kan die vraag stellen weet het antwoord nog niet pas, als ik rondkijk gaan m'n ogen me geloven.…

Veel volk veel nat er deint een bonte stoet van leuke regenschermen door de stad…

De bruggen en de rondvaart ook daar dan nog eens bij de Dam met al zijn duiven dit is de stad voor mij.…

vaak ontwaken kerk en kroeg nog gemoedelijk bijeen daar bruist mijn stad onder alle daken tot over het plooiend land eromheen weet zij mijn hart steevast te raken (ode aan Bergen op Zoom)…

lood en kwast de stank van grachten nagebootst werden behalve schepen rijken op het doek vereeuwigd ook heksen nog verbrand Als verliefden over straat gaan hand in hand in deze stad de tijd vliegt en stilgestaan weer samen…

Carmiggelt deed me laatst een verzoekje of ik wat kronkels wou halen uit zijn hoofd zijn stad had hij een mooi verhaal beloofd en niet die vage schetsen uit het boekje op zijn bank mocht ik van hem vertoeven zodat ik meer aandacht kreeg voor de stad het liefst had hij de eerste zin in het klad want hij wou mijn bekwaamheid beproeven soms…

Van stad naar stad getrokken, maar nu hier, tussen dijk en grasland, neergestreken in het niets. Bij een kolkende maas mijn rust gevonden.…

Ik was weer -even- in de stad van mijn geboorte Het was weer volop leven in 'mijn' stad zon scheen scheutig De lucht blauw -'t was mij niet om het even- gebouwen groeien er nu als peppels tot aan die hemel de Schepper wordt -schijnbaar- geevenaard Door architecten die naam hebben gemaakt niet vergeten willen worden…

ik ben als een stad die is belegerd die ik alleen heb opgebouwd onder de milde witte zon waar iedereen aanspraak op wil maken hoewel de stad ommuurd tracht men haar te verbrijzelen bekleed met het licht van lucifer de hemel uit wil kleden naar zijn aard een hoopvol oog kijkt naar de kleurenboog stijgt hoog boven…

De maan betovert de stad, ik snap niet waarom – niemand ernaar kijkt.…