Alle inzendingen over dof

Mijn ogen weerspiegelen mijn gemoed Dof, ellendig en niet blij Mijn wereldje weer op zijn kop Door al die rotte tobberij Ik wil vluchten uit mijn lijf Maar, vluchten kan niet meer Ik voel me waardeloos vandaag Bidden wil ik, maar onze lieve Heer antwoordt niet op aanvraag...…

Als los zand gleden de dagen door mijn vingers en in mijn hand bleven keer op keer de parels soms dof soms glanzend ik ontving steeds met verbazing en reeg dankbaar alles tot een snoer van vele vreemde jaren.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

Eikenloof hangt dof, glanst opeens; dat geeft trek in een hap boerenkool! De mestkever kruipt over een mierenhoop, wordt betast... Overleeft!…

Het bos glanst, is dof: zon en schaduw krioelen als vlekjes dooreen. Onder de bomen bedekt verzonken schemer een slingerend pad. Bij zijn laatste bocht noodt wijd licht tot snel voortgaan, dan vragend stilstaan.…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

kleuren vloeien naar positie in dof lila lichaam uitgebloeid in juweel doodskreet aangesmeed aan hemel ogen van bliksem in het oneindige dorst in beproefde ogenblikken er is geen uitweg uren vallen dood neer staan nimmer meer op…

Je kust me, maar jouw hart is doof voor liefde, in de nacht bevroren met alle ernst, in mijn geloof en hoop die ooit mijn stem laat horen zwijg ik in stilte, mijn beide ogen dicht ik heb je lief, mijn lief, steeds droomgericht.…

de schaduw luistert wel want bomen lijken doof het maakt niet uit hoe vaak ze zichzelf herhalen het is tegen dovemansoren star willen zij van geen wijken weten tot de zon neerstrijkt niet tegen de haren in ademt er gelijk 'n andere sfeer ze wordt met liefde onthaald…

het hele landje met vijver en al geborgen tussen strippenkaart munten en papier waar ik ook ben achter dof plastic blijft ze rennen oren plat staart zwierend zand stuift op zonder terugval --------------------------------- uit: ' De klik van de riem', 2006.…

De dag is druilerig en dof begonnen de vogels zijn zelfs stil geslagen de stilte is beklemmend en zwaar de stenen lijken iets te fluisteren je legt je oor te luisteren maar je hebt het allemaal al eens gehoord het nieuws blijkt oud en grijs…

Ze is niet hardhorend Of onvatbaar, zo 'k geloof - Voor mijn zuchten en mijn zangen Blijft nochtans Klorinde doof.…

ach ik ben zo iemand die er totaal niet mee zit tussen een rode of een okergele indiaan tussen een Turk of een Berber Marokkaan tussen een zwarte piet en witte of iets er tussen in mijn ogen zien de verschillen niet het zal er zijn maar volgens mij onzin en van wat men over ze zegt ben ik grotendeels Oost-Indisch doof in allemaal heb…

Toen werd zij naar een dof bejaardenhuis gebracht. Tot dusver het journaal van ooit een nacht en over naar de weerman van het heden: Er wordt een handvol najaarsweer verwacht.…

zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

Doof? Van logica geen flauwe notie? U kent, noch u herkent ooit een emotie? Dan bent u zeer geschikt als ambtenaar. Maar overstijgt uw schoenmaat uw IQ, dan is minister wellicht wat voor u.…

gebarsten druppels blijdschap vloeien traag voelbaar sijpelend weg het glas eens zo helder van klank is dof geworden kan de wijn niet meer omvatten, die door de scheuren weggelopen is. door de spleten dringt de wijn de droesem blijft dit sterven doet geen pijn…

op een dag na plaatselijk ongemak is er een gesprek met een tafel er tussen in een kamer met licht, hout en veel ruimte het licht wordt dof, grijs en verstilt de ruimte beklemmend wit vriendelijke afstand met heldere zakelijkheid niets is meer zeker het lijden wordt zichtbaar en fysiek…

swingende zichzelf verzen leerende troubadoer snoer de cynische critici de mond symbolische werelden nemen het woord dans brandend door verhalen en verbeelding smelt doof het licht niet eerder dan vogels zingen in het ochtend licht…

Spiegel wat is er aan de hand Zie jij ook mijn buitenkant Ik ben het zat Als ik kijk ben jij mat Is alles dof Het lijkt wel of ik van binnen plof Wanneer ga je weer stralen En kan ik je dofheid weg halen Geef mij een kans Ik wil weer glans…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…

meestal dan toch ben ik gelukkig lach ik naar iedereen die ik vinden kan als ik pijn heb of verdrietig soms ben zal jij het misschien gewoon niet horen als ik niet begrijp huil ik gemakkelijk al kan ik niet vertellen dat ik weet waarom als jij spreekt niet zeker weet ook wat je zeggen wil dan lijk ik doof…

van ruimte berooid onder een donkere stolp het loden landschap hoe beschrijf je licht tinten van de dageraad wolken wind water ondoordringbaar dof de tonen van de regen het gemis van lucht en toch was het hier dat we konden ademhalen toen jij een lied zong…

Blind voor mezelf waar anderen duidelijk zien hopeloos verloren met de uitweg in zicht doof voor mezelf waar anderen kunnen luisteren proberend te vluchten van hier naar hier gevoelloos voor mezelf waar anderen me raken rotsvast gevangen in een open veld…

je ogen en je oren hangen lusteloos langszij geweten is verboden en luisteren voorbij het lijden is te dragen alleen maar door te doen alsof er niets meer is te vragen gedachtenloos aan toen van binnen roept de schoonheid die blind is en ook doof maar steeds versteent al bij 't gelaat zichzelf niet meer gelooft…

nu kleuren vervagen en mijn vertrouwen voorgoed geschonden is blijkt de stilte doof eenzaamheid klimt met alle macht naar binnen en neemt bezit van het tolt in mijn hoofd en struikel over woorden al ontbreekt het mij aan moed om deze uit te schreeuwen want wie zal mij geloven de wind die ik heimelijk ontmoet…

Je bracht licht in het duister en was bij duister in licht Bij zaken, die het daglicht niet velen kon, brandde jij Je was bij zaaien en bij sterven Donkere dagen nu jouw vlam voorgoed ons delen dimt - want ook jij had je duur - Nu alleen geef ik vuur aan kaarsen en doof brandend…

juni 2002 bevind ik mij terug in het huis van oma doof in haar stoel ik wil de straat op maar dat kan nog niet en terug in de huiskamer waar mijn moeder rust onder een berenjas ik wil de deur uit maar het mag niet de dood lijkt aangetreden vandaag hier in dit huis morgen vlucht ik naar mijn dochter om met haar kinderen te spelen…