Alle inzendingen over emotie leven vergankelijk

Het is iets niet van deze aarde wat de vergankelijkheid van het lichaam toont. Het heeft zo ontzettend veel waarde om te weten dat de ziel nooit ergens anders woont.…

Ogen waarin de glans Ontbreekt, haren Dof van eenzaamheid Sprankeling die al Lang verloren ging aan Oceanen van verdriet Open blik die levens Lang gesloten is Leven gesloten ingericht En stem die alle Leven kwijt is En als hij iets Te zeggen heeft komt Hij niet verder dan Toonloos vertellen - Toon van oneindige Vergankelijkheid…

Als zelfs de liefde vergankelijk is Hoe geloofwaardig is dan geluk Hoe kan ik trouw nog hopen Als dromen doodgaan Stuk weer stuk -’t Is als een vlinder in de lucht het geluk zit hem in haar vlucht- Kan liefde nog edel geloven In een enkel verganklijk ogenblik Als dromen doven Stuk na stuk Hoe…

wij zijn slechts zandkorrels op een strand van vergankelijkheid het is de wind die ons laat reizen…

vergankelijk zijn gedachten aan vroegste jaren van mijn vast bestaan ook vermoed onstoffelijk zijn tot moeders baren is gedacht tot niets vergaan geen zin laat ik mij geven daar alles is vergeten - een vogel mist zijn vleugelslagen niet - geen woord geen zin noch aai noch koos het leven maakte mij gewetenloos…

Kom niet aan met macht bij mij als oudere; op mijn levensbord graag duurzaam geestelijk voedsel Een beetje evenwichtige oudere kenmerkt zich vanzelfsprekend in de eenvoud van het vergankelijke accepteert de dood, niet het lijden Gaat voor een voltooid leven regeert niet over zijn graf maar draagt wel graag over heeft het financieel geregeld…

Sport is en blijft emotie John van Lottum wilde scoren Weer tot de wereldtop behoren Blessure geregistreerd door televisie Afhaken in de eerste ronde Sport blijft emotie, hoezo zonde?…

In mijn hart borrelt de emotie die ik nooit goed kon tonen. Langzaam komt het in mij naar boven drijven, met als doel mijn leven er mee gaan verrijken naar mezelf te leren kijken. Mijn hartslag danst nu op het ritme van hoop en gelukkig zijn.…

Op het donkerste moment keek ik naar haar De lach, de blik, het tedere gebaar Met oneindig veel snaren is zij een instrument dat zij zelf altijd bespeelt met zo veel talent Elke snaar produceert emotie die vibreert en betovert Haar emoties hebben me voor het leven en geluk heroverd Haar tonen duren eindeloos voort De melodie die nimmer smoort…

Deze dagen vol van weemoed, van trots ook, van vergankelijkheid; ieder denkt wel aan één iemand die moest gaan, die nu elders is in glorie, die liefde werd met de Liefde één. De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

ik weet je in het ongewisse zoals er zoveel schimmig is of grillig in de tijd de aarde onbetrouwbaar is vergankelijk de lieve vrede wazig voorzienigheid alles willen weten maakt onzeker achter mijn vraag ligt altijd weer een vraag verzoen mij daarom vaag met je afwezigheid vertrouw maar op het leven…

plaats gemaakt voor diepere dromen in een ander vergankelijk leven.…

ondergraaf niet langer een leven dat verwoesting haalt uit zichzelf aanvaard niet meer de betrachting van een reikende hand die vruchteloos blijkt breek niet verder de vervoering die ontegensprekelijk aanwezig is en niets onderschrijft de emotie wanneer getrokken zwaarden drenken in bloed…

Met een waardevol leven. Om te voelen met emotie.…

Gif in grond In aderen Het maakt alles kapot Vernietiging Tot in de kern Koud en kil verrot Emotie Die geen grasspriet Geen madelief laat staan Snijdend Als een mes Gevoelens die langzaam vergaan Is het gif dan uitgewerkt En alle leven Dood Transformeert Moeder Natuur Nieuw leven Uit Haar schoot…

gelukkig schaduwde je nog steeds maar leven beeldhouwde al in onvergankelijk steen je verscheiden op fundamenten die evolutie al bij jouw geboorte had klaar gelegd in groeven en lijnen die door de matrix van genen verfijnden heel apart was dit verschijnen in twee werelden waar contrast nog in beweging was en verdieping niet…

De kamers van mijn geest Overbelast met gedachten Het is leven wat ik vrees Ontnomen zijn mijn krachten Wilde haren wapperen niet meer Nergens een sprankje licht Donkere wolken dalen neer Verkrampt is mijn gezicht Getekend door lijnen Ogen vol verdriet Het zal niet meer verdwijnen Geen ander die dat ziet Ga en leef je leven Ik ga…

Geef me een tuin, waarin poliepentrossen hun zaden zwellen, en woekeren over benige pergola's. Bemest met levensleed wordt driemaaldaags het onkruit uitgebuit. Het is niet bloeien maar bloeden zei mijn moeder, maar nu bloeit ze en bloedt niet meer. Met mijn hark hark ik de blaren bij elkaar die op elke beknelde gedachte groeien en…

Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld sterrenstof in wezen Mens op glas, stof ziet stof ondanks alles vol van leven…

al probeer ik het sterven te mijden op mijn verleden kan ik me niet voorbereiden ik ben er geweest zal ik niet kunnen zeggen mijn bestaan is ook amper uit te leggen de dood maakt dat mijn historie geschapen wordt: een groeiend monument waar voor de nabestaanden reeds de fundering is gestort…

het is niet de dood die je bevriest het is niet de dood die je benauwt het is dat allebei en meer de dood is houvast in de duisternis met borden UIT achterstevoren goed is de dood oneindig goed vergeleken bij dit levenloze vallen vallen van het doek dat valt en de zaal is leeg en de vloer is klein en het doek kent geen begin of eind -…

water, ik drink je in al mijn tijd zelfs in vluchtige momenten benevel jij mijn werkelijkheid en staar ik bodemloos naar het einde van deze rit zelfs het sterven wordt door jou begeleid in nissen waar schaduw en rijkdom zich vermommen tot een strak gelaat, er is geen leven in de wolk waarin je drijft, doch jouw trots zijn de eonen…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Tijd, tijd talmend groter Cyclische spijt met cynische boter Oh vuur onblusbaar in lengte en breedte menig uur in duur meer eeuwig dan alle vrede Gebroken in geile geeuwen Tedere tirannie van trots Kwijning van koldervreemden Irreële ijzersteen maakt interkots Bladen zorgen beroemen zich op een dag Doch parabels zijn er voor morgen…

Een hoofd fraai bekroond met ravissant haar ruggelings neerstromend richting fijne taille Zal als doodskop het langst duren Een trotse venus die gereserveerd sensueel zelfverzekerd zichzelf en haar buurt opfleurt Wordt eens door vuur of wormen verteerd In elk natuurlijk virtuoos gemodelleerd lijf, al eonenlang beloftes van schoonheid en…

Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar in alle vergankelijkheid blijft de liefde en het vergeven, anders is er eigenlijk geen leven.…

niet dat ik iets zie of hoor, ik kan niets zeggen toon geen emotie…

zo veel emotie te veel verdriet hangt hier rond en er is veel pijn…

eenzaam was zijn leven verlaten door een hart ogen verborgen tranen hij huilde ze elke nacht emotie ging verloren levenszin verdween verwoest waren zijn dromen de dag geluk verdween tot ongeremd verlangen zijn hart vulde met hoop de drang om weer te leven verborgen lag in jouw schoot…

weten VOCAME IS EMOTIE!…