Alle inzendingen over gemoedelijkheid

Terwijl mijn gemoed Zich zichtbaar verzwaart Tot in de diepste Krochten van mijn ziel Word ik opgetild door jou, Klein pluisje, dat Tegen de zwaartekracht in Zichzelf verhoogt, en zich Moeiteloos een weg Naar de hemel baant…

Het vrolijke gefluit is nu gesmoord in somber zwart gemoed. Want ik, ik ben niet meer die ik nog gister was.…

onschuldig wakker worden met het argeloze open gemoed van een kind je hart klopt en spreekt vanzelf nu als warme voeten de koude vloer raken ruimen magische minuten het veld…

Graag mag ik naar Hélène Hendriks kijken, Ik wil en kan om haar gemoed niet heen. Van vlees en bloed ben ik en niet van steen, Nooit lukt het mij haar boezem te ontwijken. Ik heb het bij de vrouwen nu verbruid, Maar ik kom er tenminste rond voor uit.…

mee Ieder viooltje maakt de mens gedwee Bloemkleuren spelen Het mag het gevoel met schoonheid bevoordelen Je hebt flora leren waarderen Tijdens gemoedelijk observeren…

Tussen de hoge seringen Hoor ik haar klaterend zingen Met de voorjaarszon die haar begroet Verzoen ik mijn gemoed Verliefde zonnestralen Laat mij haar durven halen En kon ik mijn mond maar dwingen De tweede stem te zingen…

een schrijnende foto uit de krant raakt mijn gemoed ik zie de wanhoop van een kind te weinig vocht om nog een traan te kunnen laten met uitgehongerde ogen staart het naar mijn boterham vult mijn dag met schuld en schaamte…

Daar op de rand van eb en vloed Voel ik invloed op mijn gemoed, Alles komt in diepe rust. Een bezoekje aan het wad. Doet me eigenlijk wel wat.…

wandelen met droge voeten eerder overspoeld door golfslag en gemoed zout en nat geuit het trekt zich terug zeeën van tijd modderzand, het wordt vloed ik wil vooruit mijn schoenen lopen vol…

verdriet is een brokje graniet met scherpe randen verdronken in tranen en pijn diep in het gemoed het duurt lang menige eb en vloed voor het een glanzend keitje wordt maar het blijft voor altijd want graniet dat verteer je niet…

Teleurstelling verpakt Met een strik van ongeloof Wat er in zit Wil ik niet weten Mijn gemoed zal verzwaren Met de inhoud ervan Een vergiftigd geschenk Gekregen zonder vragen Met aandrang en pijn Door mijn hart gestoken Zonder nadenken Is het geluk verbroken.…

de kudde graast gemoedelijkheid maar het zwarte schaap blaat onvoorspelbaar zijn het is geen discrimineren maar een simpel negeren dat het ook bestaat is het de dwarsligger aangedaan of heeft het zichzelf altijd zwart gemaakt wil melker 26/07/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Heter dan vuur is de brand in je gemoed heter dan vuur je hand die het doet heter dan vuur jouw borsten vol gloed die het hetere vuur in mij branden doet dat wast geen water af.…

de teloorgang van restauraties geeft telkens meer stations de aanblik van een koude voorstad in het macabere voorportaal van morgen krijgt kille nevel vat op mijn gemoed... bij de automaat pin ik een kaartje voor de trein naar niemandsland…

Het is een tijd van dreigende berichten De crisis groeit, bekommerde gezichten Om mijn bedrukt gemoed wat te verlichten Mijd ik de media en ga ik dichten Zolang de euro nog niet is gestrand Hou ik mijn kop maar even in het zand…

Daar stond hij met zijn glas omhoog niet voller dan zijn gedachten hij stond al lang te wachten maar niemand geloofde wat hij loog zijn hoofd werd moe, zijn gemoed te zwaar dus liet hij zijn bedrog maar daar achter op de bodem van het glas, voor de afwas…

Ik wilde graag dichten maar was geen poëet aan mij hing het label gevoelsanalfabeet na jaren van schromen ben ik tot een nieuwe conclusie gekomen was het husselen van mijn emoties betreft lijd ik aan gemoeds- dyslexie lyriek blijft voor mij helaas utopie…

vroeg mijn vader als ik iets wilde dat niet kon wilde me binnen zijn perken en ik was te horig aan hem aan de gemoedelijke lasso van zijn ogen en zijn stem zo lang doe al vaker wat niet kan nu ik bijna zestig ben ---------------------------------------------- uit: 'Brieven motieven & juffrouw Vonk', 1987.…

Ter opbeuring van mijn gekweld gemoed, komt er een standbeeld van die arme… Knut.…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

Luchtig in de wolken blaast de wereld van mijn denken, aan mijn gemoed ontloken. Zij dwaalt doelloos op een zucht slechts hoorbaar als de stilte door een storm gebroken.…

kijk, in het diepste blauw nachtzoen, uitdijend gemoed deze hoge tranenvlucht is om jou zie je niet mijn ongebluste verre groet zwoele maan, zo zinnensplijtend mooi wat heb je voor mij in 't verschiet in je hemelverzwelgende tooi een sonnet werd het niet…

hij komt uit de kast het maakt zijn gemoed lichter hij weet zich dichter ~~~~ hij komt uit de kast de deur zwaait moeizaam open en nu maar hopen ~~~~ hij komt uit de kast zijn buikje bomvol gevuld poes pakt hem en smult…

Ik staar al uren naar mijn lege glas De wereld is vergeven van problemen Ik wou dat daar een oplossing voor was Ach, waarom zou ik zelf niets ondernemen Bedenk ik wel eens met een zwaar gemoed De wereld is vergeven van problemen En er is niemand die er iets aan doet Zo diep zijn wij als mens dus al gezonken Bedenk ik wel eens.…

Voor Alice Daar is geen weten van het hart Geen kalme hand voor ruig gemoed. Dichtsels van lief en stille smart Doen elke aard, oneindig goed. Uw pen vol zoete melancholie, schreef woorden voor verdwaald gemoed. Die verzen zijn voor ons de olie Welk ons gevoel weer branden doet.…

hoe hartverterend is dit alles voor het inwendig ach en wee klanken mijmerende, barstensvol mededogen volgezogen gemoed ener lezer...…

inwendig plooit mijn gemoed tot barstens toe.…

Ik sloeg vanochtend vroeg een steekmug dood, Maar had daarna wel een bezwaard gemoed: Het dode beestje baadde in het bloed En kleurde mijn plafond verwijtend rood. Maar weldra was mijn schuldgevoel voorbij: Dat bloed, bedacht ik eensklaps, was van mij!…

een boom houdt zich afzijdig van commentaar staat veelal gemoedelijk te relaxen welke zucht, welke drup is daar ach, het is de wind en de regen of toch niet de vele wegen en complexen ontnemen vele liefhebbers de lust om te leven…