Alle inzendingen over horden

Het meeste, oorlog, had ik je lief toen ze in sneeuwvelden sneuvelden ik beminde de bolsjewistische horden ik vereerde de fascistische beul vliegtuigen ontploften in wolken het regende gierend metaal hortende tanks in modder bevroren vlammend karkas van industrie walmende paarden in tuig van ijs vaal masker met bloed geschminkt neuriënd…

De Hemelen zijn van een andere orde Veel esoterischer dan ooit verwacht Maar ja, er moest een sfeer worden bedacht Aannemelijk en nodig voor de horde Opdat het volk niet ontevreden morde Over het klerikale goud met macht Na ’t aardse tranendal wachtte de pracht Of Hel waar Lucifer het vuur opporde Nu weet ik er zijn vele werkelijkheden…

Gestalten jagen woest: saters in horden; en hun grijze adem is zichtbaar. Nimfen, bloemwit met groene haren vluchten in 't bos, hijgend, In de nevel de syrinx en op onze mond, week en dartel: Pans fluit. - ---------------------- uit: De boog (1917).…

Maar ik word telkens weer een lied Doorheen tranen strijd en verdriet Zangers bevolken mijn hart en vertolken hun snarenspel De klanken omhelzen en strelen tot diep in mijn ziel Blij en vrij voel ik het warme hart wil overstromen Dicht bij de bron opgetild onder de goudgele zon Omringd door het aardse stof opgejaagd door de horde…

kinderlijk verlangen ook volwassen zoek ik speelse winden omdat mijn taken ermee samenhangen soms voel ik me zeker als vrije man dan zie ik ook mezelf zoals ik ben zoals ik speelde in mijn toekomstplan maar het is de droom nog die ik herken ik zie mijn silhouet zwarter worden scherper ook gevormd om de inhoud heen de tijd komt met onbekende horden…

zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn de herkenning der seizoenen laat zich de borst aandrukken van nieuwe horden…

zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn de herkenning der seizoenen laat zich de borst aandrukken van nieuwe horden…

In heel die horde viel me één der mannen snel op. Hij leek me uiterst sympathiek. Hij liep er zeer genoeglijk en ontspannen. Ik zag 'm echt genieten. 'k Zeg het ronduit. Wat maakte die persoon toch zo uniek? Hij jogde niet en liet geen ene hond uit!…

Hij onderscheidt zich van de grote horde doordat-ie Hare Majesteit behaagt: de tango is een paringsdans geworden. Hij vindt zichzelf gewiekst. Ook zij is bij: Ze blijken zeker aan elkaar gewaagd. 'Ik vind uw korfbal zeer geslaagd,' zegt hij. Toelichting: Herplaatst ivm Koninginnedag…

De dagen gaan langs de aarde, lange horden - Nooit is de zon 't vermeêren moe geworden. Een koning sterft, godslasterend, meinedig - Nooit bleef een onbezette zetel ledig. Volksplantingen geraken in versterf - Reeds bloeien schonere uit hun bederf, Weer ondergaand met zinkende getijen.…

de regenbui een magere zonnestraal breekt door de wolken dampend gebleekt kalksteen met resten van een oud middeleeuws fort om me heen rotsen, wijngaarden,akkers en kleurrijke woningen in de verte stralen enkele gele bloemen op de rand van een door bauxiet okerbruin uitgeslagen rots rust en stilte heerst thans geen horden…

vriendschap gelijk kinderen klautert de horden vallend en opstaand roetsjt zij geluk van samen zijn vriendschap grift zich herinnering van ruiterlijke ridderlijkheid die zich klonen laat zoals een paardenbloem haar nootjes blazen laat vriendschap deelt en speelt gunt elkaar de bal ravot zich een stalen ros stift het leven gelijk…

De lucht is afgezonken als een grijs dok donkere wolken tornen de regen los die striemend valt op de spetterende schaal van de straat haastig golft een veld van paraplus nat opgestoken glimmend overgoten fietsers rijden voorover gebogen in een zorgelijke horde malende pedalen de wind haakt in regenjassen reizigers bij de bushalte.…

fiere heersers stamhouders in eiken, getuigend van de rechte weg, nimmer uit het lood het herinnert aan de tijd van licht waarin de grens wordt verlegd buiten het beeld van toezicht en wildgroei de hemel beklimt ik was nimmer verveeld, werd vaak bemind, niets hoefde te worden uitgelegd, echte daden werden verricht in de tijd van gebloemde horden…

maar wie die winst pakt is niet voorbesloten, eerst sprinten, springen, horden, kogelstoten, de zuiderburen zeggen dan: ‘Je suis pas net begonnen aan te vangen, ’k ga nog hink-stap-, hoog- en dan nog polsstokspringen en steeplechase en dat soort rare dingen dan speer- en discuswerpen, blablabla …’ ’t Is duivels veelgevraagd, zo’n twintigkamp…

minister heeft zij zich onlangs onder ’s lands genieën geschaard Horeca en tuinders jubelen in koor Karien gaat hen als Verlosser voor Parijse kansenparels uit de banlieues gaan hier in de bediening aan de slag en bedenk dat Karien nog méér vermag Britse Travellers staan vooraan om beveiligers van Schiphol bij te staan Uit de Balkan komen horden…

Eén voor één breng ik ze om mijn gedichten van gisteren en toen beslagen spiegels van een geschonden blazoen een blik in de diepte van het waarom Ik wil die echo’s niet meer horen verlang naar de stilte van de komende nacht stap over de horden die het verleden bracht weerkaats het geluid van gebroken en verloren Langs de regels wandelen…

moedertje Rusland zinken Waar hij van hield en wilde sterven in het teken van het kruis Het hemelse Koninkrijk beërven We mogen hopen dat hij daar de vrede heeft gevonden die hij niet kon vinden op aarde Gelijk het Woord aan de gelovige openbaarde Liefde hoop en troost, vrede leven tot in eeuwigheid In eenzaamheid begraven; met de horde…

Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk. Blauwzwart ligt de hemel te wentelen in weifelzucht.…

Baas Blatter behoort tot het soort fossielen, dat niet in een museum moet worden bewaard, maar het veld af moet met een dieprode kaart en horden woedende fans op de hielen. Doch Koning Sepp lacht om ieder relletje Ach, zeur niet zo! Het is maar een spelletje!…

's Nachts mag ik slapen in je vleugels, terwijl jijzelf de brute horden afweert. Je schenkt me vertederende dromen, die mij verlossen van de aardse beklemmingen, toch heb je gefaald bij die arme das, die door een stropersstrik gekeeld is, na urenlange strijd en dat alles godverdomme omwille van menselijke hebzucht.…

volwassen en in de tussenliggende jaren liet ze zich elke keer verrassen Zij had genoeg aan zichzelf daarbij de liefde van haar leven moeilijke jaren vanwege de afstand ze sleurde zich er door heen, soms met angst en beven Zij kende hele diepe dalen niet iets om vrolijk van te worden ik heb haar gesteund waar ik kon zo namen we samen diverse horden…

Horden. Hoog boven ons. Wij onder. Altijd. Zolang dat voortduurt zullen wij, waar ook woestijn te midden van woestijnen zijn, wachtend op brood dat uit de lucht komt vallen, wachtend op water. Oerwater dat alle horden toe zou dekken en in de diepte dalen doet als steen. Zolang, zeg ik je is er geen omkeer.…

Het is enkel nog een kwestie bij welke temperatuur ik jouw hand zal vragen Want voor jou ga ik door het heetste vuur Zelfs dan zal ik je op handen dragen Het is nog maar de vraag hoe oud wij zullen worden Want er loopt nou eenmaal een klokje voor elk leven Maar voor jou spring ik over duizend horden en jij bent het stokje dat ik nooit…

Een horde spinsels dromt tezamen, vermenigvuldigt zich alras. 'K voel mijn bloed dat zich een weg baant. Maar de weg loopt krom, loopt dood. Ga ik deze kruising nemen? Of zie ik mezelf dan bloot? Ik loop verder langs de afgrond van verstand en helder zicht. Ben zo mogelijk verzonken, slenter bodemloos verward.…

gedachtegang kraken Verleden verdringt het heden uit de spotlight van ‘t bewuste elke herinnering is ‘n hint voor de volgende, haken in elkaar tot ‘n haast naadloos verhaal Zwiepende losse eindjes van onverwerkte zaken ranselen in een overkill mijn innerlijk ik vlucht in m’n ziel in ‘t oog van de emotionele storm De muitende horde…

Mijn krachtdieren en horden strijdlustige Indianen zullen je voldoende beschermen, opperhoofden met opperkrachten staan aan jouw zijde en de Levengever zelf heeft zich extra over jou gebogen en komt dan ook met zwaarbewapende engelen te hulp. Ik voel de anti-krachten al afdruipen, met de staarten tussen hun bibberende benen haken ze af.…

Politiek; dat is het leven niet Teleurstelling; dat geeft verdriet Wij luisteren en kijken tussen onze muren Naar beelden die de woonkamer in gluren Het volk kiest zijn boze en goede creaturen Wee ons: die met de macht der hel verbonden zijn In een God vergeten tijd, de horde tussen twee vuren Opgejaagd; het oog boos verduisterd vol pijn…

Bijvoorbeeld in rijen, in horden lopen met borden waarop leuzen over zielige magen die knorren bestuurders die met elkaar morren Of mensen te porren naar binnen te keren, leren in vrede te leven om elkaar, en om jezelf rust te geven. Dat inzicht, verlangen zo groot, sterk en krachtig, is groeiende in mijn beleven…

ofschoon deze wereld mij constant in een verbeterde staat van Zijn wil zien, verzet ik me onvermoeibaar om mijn gesettelde aanwezigheid te behouden telkens wordt de ruimte in de binnencirkel afhankelijker van hen die zich bij me hebben geschaard, daar wij bij een horde horen die schijnbaar ” wakker “ is merkwaardig, mijn slaap is niet…