Alle inzendingen over kleurloos

onze taal eens ruim en doorzichtig nu kleurloos en kaal sterft aan ondergrondse vertering nu wankelt hij op droge grond in het spel van de vrije wind die gonst van hoon en misverstand vergeefs tastend naar vegetatie verdwijnen onherbergzame passages in wolken van stof klauter in je zonnewagen verlaat dit kale land rijd in…

De dagen zijn niet te beschrijven kleurloos, grijs, ja bijna zwart angstaanjagend zijn de uren die bezit hebben genomen van mijn hart. De wereld is zo klein geworden het zicht wordt kleiner dan klein opgesloten in treurige herinneringen het hart dat huilt van doorstane pijn.…

Zwarte leegte koude eenzaamheid tranen van ijs vallen op een gebroken hart Een beving, een rilling een windvlaag door mijn kille lichaam Starend in het niets snakt mijn ziel naar adem gevangen voel ik mij Geketend in de boeien van het alleen zijn kruip ik diep in mijn schulp Tijdloos en kleurloos een gapend gat is mijn gemis smachtend…

Even buiten de stad ontdek ik het is feest overal hangt jeugdig groen en kleuren kwistig kleuren alles bont wat lange tijd slechts kleurloos is geweest het lijkt een vlucht mijn afscheid van de stad de hemel in van 't aardse paradijs waar aarde ruikt en 't jonge blad zich vouwt in 't licht ik aarzel niet maar spring er in…

mijn klanken zijn er nog niet mijn lied niet afgeschreven leeft in een ver dromenland het wil tot passionele tango voeren roeren diepe levenssnaren ontketenen dat stil verdriet in maten die onstuimig pijn bevrijden van verloren liefde dans dicht dimensies die verglijden haal aan banden hand op hand met rozen waar tanden kleurloos verbeten…

Als het rumoer mij tegenstaat, de beelden dansen voor mijn ogen, de bloementuin naar best vermogen geen plekje aarde open laat, maar mij te druk lijkt, overvol, dan keer ik naar het monotone, zie ik in kleurloosheid het schone, vat sympathie op voor de mol. Ik doe als hij en ga mijn gang door 't bovengronds geloop te staken.…

muren om de bedden hangen witte gordijnen witte jassen rennen door de gangen witte gezichten in witte bedden een lachend kindje komt op bezoek rood jurkje rode schoentjes rode wangetjes en een rode ballon doffe ogen lichten even op handen worden uitgestoken naar de rode ballon een kleurrijk moment in een kleurloos…

Kleurloos als het zwartbont vee dat graast in vlakke bekrompen rechtlijnige weiden. Hartstochtelijk als motregen. Maar soms kijk ik omhoog en zie de roekeloosheid van Uw vluchtige wolken, gestegen uit de wijde zee waaruit men dit maatwerklandje maakte.…

Verkleumd verwarmt mijn huid zich in het pure licht, zoals een gesloten roos, gevlekt en oh zo kleurloos. Mijn armen openen in de wind. Genietend verlangt mijn huid naar de frisse geur, zoals het wuivende riet, rusteloos in haar oeverloos verdriet.…

zei de man die nooit concessies doet, hij die bedenkt wat een concessie inhoudt wordt een twijfelaar nooit doen, vermijdt hij twijfel, zaait hij geen hoop en verwachting is één en één twee en niet anders is zwart zwart, is wit wit, stelt hij is kleurloos versus kleurtotaal zevenmijlslaarzen-stappend door een oerwoud aan gevoeligheden…

Zondagmorgen, Dimanche radio, rust, calme druppels hangen als parels perles de pluie, aan het balconhekje, grille een paardebloem daar pis-en-lit ici, hier de geraniums bevroren glacés, sans couleur kleurloos hangend uit de plantenbakken bacs de plantes, voilà le rouge-gorge du matin daar is het roodborstje van elke morgen, Sjefke…

Ze staart dromerig en kleurloos uit het raam kille tocht druppelt door een kleine kier met haar ogen gesloten leest ze zijn naam hij houdt haar vast maar hij is niet hier Ze kijkt verliefder dan ooit in zijn ogen luistert nog aandachtig naar zijn verhalen maar ook nu zijn ze weer keihard gelogen en mag ze weer in haar tranen verdwalen…

er zit geen vreugde verborgen in mijn vergankelijk bestaan, slechts de spreker in mij dept het bloed met woorden die de leegte omarmt geen reizen naar het ontstaan van leven waar de dood zich vergewist van het eeuwig dragen van dit maatpak dat kleurloos de streepjescodes accentueert de blauwdruk, gesneden op het scherpst van de ziel…

(een indruk van de hedendaagse popcultuur) Kleurloos toont zich de zang bij bedachte posen De muziek ontstemt door haar hedonisme in alle toonaarden en clichés te over om slechte smaak duur te verkopen Geen ware kunst die de geschiedenis voorkauwt waarbij ijdelheid en roem als een sloffend beest hun hersenspinsels…

zeewater, onverwacht uitéén gevallen in talloos spiegelende scherven rood en purper roepen ze de ondergaande zon een noodkreet lijkt het dit uur vertrekt nu, bijgelicht door wat er onder grijze wolken door verschijnt roze sfeer drijft lichtend verder, kleurloos rolt de maan vanachter grauw het schouwspel schijnt volmaakt door schoonheid…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

Wandelend, wenend met kop en staart De hoofden in treurnis gebogen Gaan allen, zo stond het op de kaart In kleurloos zwart; de dood is opgetogen. Aan het einde: het is toneel Lachen, grienen, een traan een stem De geest mengt zich als een minstreel Van duivel tot Jeruzalem.…

Genaaid in zwart Geregen in naden Van steen, van kleurloos, Zielloos hart.…

Adepten strak met stropdas in het kleurloos donkerblauw marchanderen zich rijk met dat ideaal van bouw. Verstopt blijven echter verstrengelde belangen van politiek van geld van die verknipte figuren die met medailles behangen. Blijf scherp!…

De bal was kwaad Meer op hem zelf dan op zijn maat Deze een kleurrijk figuur met witte tippen Had voor hem in de boom weten te glippen Deze rijk voorziene Pocher als hij was verdrong eenieder van zijn plek Scheldend met, rot op vies, mager, lelijk, en gek Zo hangt de rijke bal nu vooraan aan zijn dikke nek De ander kleurloos onbelicht niet…

iedereen verzamelt zich in een kring om je heen ze laten ons niet vallen bloedbroeders nooit was jij opgegeven of voor dood achtergelaten het is echt maten bloed moet soms vloeien botten breuken geweld is zinloos alleen niet zonder reden wat is geoorloofd wat is schandalig wetten verdwijnen het is rechtmatig zonder stigma prisma kleurloos…

was naar morgendauw, welke haar vruchtbaarheid zou geven onhoorbaar liep de leugen mee verstopte zich in de lentebloem, hij slingerde zich om de tere roos vertrapte de onschuld, en vulde het bed met distels en netelblad overwoekerde de liefde nooit zal zij haar arm vol met bloemen mogen hebben geen tere geuren kunnen wiegen leeg en kleurloos…

Een modieus gevoel omarmt een kleurloos type: kijk hem daar eens innig in z'n flatteuze jasje zitten! Maar na de paskamer staat daar Monsieur Comme il faut. Wellicht schemert er tóch nog een wereldkerel in hem. Uiteraard met een topjob en een welldressed woman die hem versiert: 'Spannende snit, Piet.…

een enkele roos in werelds leegte onopvallend geurend in pure jeugd eindeloos verfrissend van aard temidden van verblindende kleurloosheid van stoffige welvaart. Skopje 2003…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…

Velen van hen dragen kleurloos donkerblauw adepten met een stropdas, marchanderend over het ideaal van de economische bouw. Zij verstoppen echter verstrengelde belangen van machtige landen, van banken, de politiek van die verknipte figuren die je met medailles behangen. Blijf scherp!…

Als een oranje bal gaat zij onder ze kleurt de wolken roze een feest in de hemel in de laatste dagen van het jaar mijn hart springt op bij de aanblik en ik mijmer ga nooit... weg ga nooit weg uit mijn hart het zou koud worden ga nooit weg uit mijn gedachten ze zouden worden afgesneden ga nooit weg uit mijn dromen ze zouden kleurloos…

akkers waren kleurloos hard zwartwit en kaal gepeuzeld zonder vogels op foto’s en op films toen kleur nog steeds een sprookje was geel en blauw bestond al wel op het gezicht van bloedend rood hartverscheurend op de bolleneters om te willen overleven hij vertelt het als een paasgedicht tussendoor de matzon en de kou en wijsneusgroene puntjes…

Ik adem niet de steen of ergens anders het warm van iemand, kleurloos van wind gevangen vertrouw ik kloppend bloed aan je hals. Het ware kind in liefde opgegroeid huivert als mijn meesters aanslag van hervonden letters op de kille zerken krabben onder elke voetstap die je zet.…

Laat je lippen kleuren .....blijf niet langer treuren .....maar verlicht je dag .....met gewoon een lach' zingt zijn warme stem in mijn verdriet zonder te weten waarom er in mijn hart tranen vol weemoed glanzen van kleurloos verlangen uit de lage wolkenhemel die zwijgend huilt…