Alle inzendingen over líjken

Lucht van lijken Komt in vlagen. Oh ontzie, Ontzie mij, heer.…

Sinds ik mij met geschrijf in laat lijk ik een vreemde taal te spreken.…

Op deze foto lijk ik net Jan met de pet.…

bij aankomst lijken de kaarten al geschud niets zal aan toeval worden overgelaten of toch hoe groot het wonder is weet niemand alleen weet ik dat het zo heeft moeten zijn…

Een elfje voelt zich zo vederlicht en denkt ; ik doe iets met mijn gewicht ik wil veel dikker zo lijk een kikker in sprookjesland breaking news bericht…

Ik lijk nu helemaal op mezelf Niet meer op mijn ouders Die gestorven zijn Dat te volle gezicht Met ogen halfgesloten Ik ben nu in mezelf gegoten Zoals ik worden moest…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

al gaan de dingen soms echt niet zoals je wil al lijkt alles hier aan deze kant zo kil we moeten verder, de zon schijnt aan de overkant en overleven is nog steeds een sterke drang Je bent niet alleen want ik ben bij je ook al lijk ik soms voor jou ver weg ik ben bij je al lijk je eenzaam er is steeds een plaats voor jou langzaam…

Eind'lijk thuis het bos voorbij eind'lijk licht aan Ik ben blij!…

vloedgewassen, op weg naar liefde - wie speelt er met het lijk van de maan - * voor het raam is de dag zo zacht, zo vanzelfsprekend dragend blauw…

Als vrijwel dagelijks het nieuws altijd wordt bepaald door vormen van terreur de tijd uur-na-uur weg tikt met geadresseerde bombrief bij de deur Hoe kan tijd nu werk'lijk niet janken terwijl onze wereld onmens'lijk zichzelf immer en altijd zal blijven herhalen Oorlog, geen structurele vrede Grote vraagtekens van de natuur Onvoldoende…

Ligt ze daar dan zie ik haar dromen over de liefde die haar bevrijd met wakkere dromen die haar kussen waar ik naar haar kijk en weet dat ik nog steeds op haar minnaar lijk.…

Weeen lijken het In omgekeerde tijdsrichting Ze ontsluiten een sluis van verdriet Vloedgolven van tranen Maken de weg vrij Voor de geboorte van vergeten…

Wachten op eenzame momenten en vragen naar gezichten die mij nieuwsgierig fluisteren dat ik niet verdwijn zolang ik mijn spiegelbeeld niets vergeef en vraag waarom hij niet op mij wil lijken…

Vreemde ogen in eenzame spiegels dwalen zonder gezichten waar iedereen vergeet waarom de spiegels zoveel op hun dromen lijken.…

Een vrouwenjager in Veere Verzuimt nooit om bij te leren Zo vertelde hij laatst Dat hij daag'lijks scheef schaatst Om daarnaast nog schuins te marcheren…

Hoewel het hem misschien een klant kost, heeft de schilder 't vrouw'lijk naakt niet getekend, maar gekantklost; hij heeft de vrouw van kant gemaakt.…

Eerlijk zijn over jezelf maakt je meestal kleiner, maar beter dan de schone schijn van groter zijn dan je bent, voelt het om te lijken op wie je echt kunt zijn.…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

Op de een of andere manier draag ik alles lijk ik alles te verdragen maar kom, ga leven, ga je begeven tussen de mensen en realiseer uiteindelijk zo toch al je wensen.…

je kent het wel verlangend wachten op iets of iemand, ondragelijk gevoel versterkt met traagheid door tijd, lijken uren, wel dagen te duren!…

net... witte vlokjes met lief hangende kopjes, lijken te schreeuwen ons voetjes voelen klompjes wel...laat het nu maar sneeuwen!…

Een giraffe met zijn lange nek, ‘k lijk er niet op, maar toch is ’t gek We hebben allemaal iets weg van dieren. Een slang daar doe ik niet voor onder, alleen gif spuit ik voor geen een!…

ik zwierf rond met een pleister op mijn mond tegen het schreeuwen omdat ik niet vond wat de meeuwen mij met hun vluchten wezen zag ze landen en uitdagend kijken zij wilden niet wijken heb tegels verlegd stenen gekanteld maar hen niet verjaagd want het land is hun dis in het gaan over lijken die link had ik tot heden gemist…

Zonder woorden lijk je dood. lijk je in een gesloten cocon te existeren. Monddood en ook erg bloot zonder al die woorden waarin je als mens had kunnen excelleren. Taal is een openbaring die zich in woorden manifesteert. Gerangschikt kan de taal in klanken kleuren als ieder woord iets persoonlijk eigens in zijn kern beweert.…

Verbonden met het water lijk ik te verdrinken met het land. Nachten in de regen. Zo donker heb ik slechts de eenzaamheid aan de hand. Ik kan begrijpen, noch grijpen. lijk te dolen in de nacht. Voor de morgen valt de regen. Glijden druppels roerloos zacht. Wat ik versta van de regen is dat je zo ook gelukkig kan zijn.…

in het tuinhuisje tussen onkruidverdelger en de blikken verf staat een aardenkruik het goedkoopste exemplaar een urn op de plank het lijk in de kast het verzwegen verleden een lijk in de vaas inktzwarte uren waarin het kind besmeurd werd in gestolen tijd waarom staat ze daar naast de onkruidverdelger wie wil het weten waarom…

Het officiële document nog binnenhalen hoe ook dat moeite kostte Nadien even naar ‘mijn overheid’ gegaan voor een bericht De digidee deed niet mee En toen ‘k er eind'lijk was, zag ik geen bericht Vluchtelingen zonder al die codes lijken bijna vrijer Toch verlangen ze naar een status en een digidee…

ze lijken nu overbodig. Weet je wat? Hou mijn hart maar, Ik heb het niet meer nodig!…

Het licht dat zich naar buiten perst schijnt feilloos in de gevallen nacht onaangeroerd lijken de sponningen niet thuis te geven, doch ontkent de maan stellig…