Alle inzendingen over langs elkaar heen le

Joop was gevraagd voor een Restaurateurfunctie Leidt binnenkort "Le Garage chez Dieu"…

Alle gevoelens lopen door elkaar heen Voel ze maar, voel ze maar, maar nee voelen doe ik geen Ooh, god mijn taak is te zwaar En ik weet, ik ben nog lang niet klaar Geef mij mijn gevoelens en gedachtes terug Geef mij weer mijn leven, geef mij weer die brug Alle gedachtes lopen door elkaar heen Pak ze maar, pak ze maar, maar nee, vasthouden doe…

Ze staan allemaal om haar heen verbijsterd fluisteren, terwijl ze niets meer hoort. Voorzichtig raken ze haar aan alsof ze breken zal, zachtjes. Tranen rollen, ongeremd voor haar, die daar ligt in haar doodshemd. Te snel, veel te snel ging ze, veel te jong ze staan om haar heen: Maar zouden alles geven....…

twee distelvlinders dartelen om elkaar heen uit pure liefde * *ik zag vanmiddag twee distelvlindertjes om elkaar heen dartelen. Zouden ze elkaar iets betwisten of ruzie hebben of spelen misschien. Dat laatste zal het zijn; het moet wel een soort van liefdesspel zijn.…

Maandenlang zag ik ze samen, twee witte eenden met lange nekken, van die grappige, die ik ook in Circus Renz heb gezien. Ze lagen altijd bij elkaar naast de vijver achter mijn kasteel, gebroederlijk, gezusterlijk, en altijd voor elkaar op komend, wanneer gewone eenden hen bedreigden of kraaien of meeuwen of meerkoeten.…

joz. le bruyn…

Hoe lang ze haar Al kende, werd haar Gevraagd - kennen is Het woord niet, Antwoordde ze, en Bevriend zijn we evenmin Toch is er wel een band Ontstaan, door de jaren heen, Herkennen we moeiteloos Elkaars diepere gedachten, En begrijpen we van beider levens Oorsprong, doel en zin…

Ik zou zo graag in vrijheid leven samen met jou met iedereen arm in arm al zwierend dansen dicht bij elkaar naar daar of nergens heen Ik zou zo graag in vrijheid leven wanneer ik wil in eigen tijd aan zorgen langs naar toekomst lachen zonder ketens zonder angst Ik zou zo graag de vrijheid geven aan mijn armen om jou heen om het…

Mijn thuis als het nog bestaat in de rimpels en grijze haren waar ik uitrust Mijn lijf stram van de jaren, alles zo lang geleden, ook jij mijn lieve onbekende Mijn ziel vol tranen, herinneringen aan jouw zoete lippen om nooit te vergeten Mijn lied mijn adem, die nog zingt waar ik ophoud terug te komen…

karakter voelde temperamentvol door de pittige fermenten het is de wijn die hete dorsten lest, le Lanquedoc in glas en magen etst…

Zij hielden van elkaar, hun woning was nog lang niet klaar, een kleine kamer om te beginnen, de smalle twijfelaar voor het minnen. De jaren gingen zonder veel bezwaar, in voor en tegenspoed, steunden elkaar, het bed is nu van groot formaat, de kou bestrijden ze heel kordaat.…

Tot het moment van schieten had ik misschien wel nog te doen met zo'n jongen die ook nog studeert Misschien had ik in de gaten gehad hoe erg hij er aan toe was maar hoogstwaarschijnlijk ook niet We leven langs elkaar heen we zien een moordenaar niet en we zijn vooral goed in onszelf verbergen voor je op Batman schiet…

Voor ik dood zal gaan, wil ik je vragen om samen langs het strand te wandelen, onze armen om elkaar heen. In stilte kijken naar horizon en ogen. En als we dan weer praten, laat het over morgen zijn of over schelpen op het zand. Ik zal vergeten en verdwalen, dronken worden deze laatste dag met jou.…

Le chef de l'Etat zit goed op schema waarbij hij straks méér dan Napoleon weegt.…

Wind snijdt in het gezicht Een waterige winterzon geeft de grijze vlakte kleur, die schittert in het bleke licht…

Het werd een enk'le reis. Een reisadvies ten lange leste: Ga desnoods naar Sneek, maar nimmer naar het wilde Westen; 't is een boevenstreek.…

Alleen laat ik tranen met tui- ten, omdat niemand me wil le- zen. Ze zeggen allemaal: 'we fucking hate it'. Dat is niet erg, dat is goed voor de moraal, zo- lang ik maar kan duiken en hoog kan opspuwen het mooiste koraal!…

muziek doet de rokken bollen de hakken stampen op de vloer lijven glijden langs elkaar heen hun gelaat strak en serieus arm hoog in de lucht de andere hand trekt de rok in de maat terwijl hij om haar heen danst in het zwart, haren gladgestreken voelbaar klinkt de passie door in hun dans, ogen kijken vurig samen bewegen zij innig…

verdriet zijn op deze plaats tot niets verbonden Leven en dood liggen hier heel dicht bij elkaar 't Is hier zo rustig dat doet mijn adem stokken Heel even maar sla ik mijn ogen neer Terwijl een traan vloeit langs mijn wang loop ik traag richting uitgang Terwijl de roestige scharnieren piepen zeg ik tegen hen tot een volgende keer…

Stilte in jezelf. Alleen de ziel fluistert zacht. Dat geef je weer kracht.…

Om hen heen, geen muren meer maar enkel nog soepele, licht doorlatende, gordijnen, mee bewegend op het ritme van een warme zomerbries. Harten raken elkaar en hebben elkaar intens lief. Ogen zetten elkaar in vuur en vlam geven elkaar zoveel liefde en warmte.…

Ooit liep ik diverse malen langs Le Garage en keek ik bedrempeld en zeer nederig naar binnen, beduusd om al die culinaire weelde. Ik las dat je ook op een natuurbegraafplaats wilt worden begraven, net als mijn dierbare vader, die ook zo dol op lekker eten was.…

Ik woonde niet eens aan een rivier toch staar ik weer in de verte naar niets, naar het water dat ook niet kiezen kan waar het terechtkomt over welke giftige gronden en stekelige verwachtingen verdund, bevroren of aangevreten door duizend kilometer zon Aan mijn schouders groeien zwarte vleugels van heimwee maar ik weet me gedekt door…

blijkt echter waar daar stoïcijns duivel & God, Mag're Hein de vol- le laag geven…

de handen elkaar weer heel stevig vast hebben…

geboren als vlinder ontpopte zij ook nu evenals lang geleden, toen zij van de verboden vrucht geen hap durfde te nemen na het lange wachten mocht zij eindelijk schitteren, ongedurig om elkaar heen dansend kon zij haar geluk niet op al gauw verscheen er krakelee op de vleugels die ze met alle liefde wegpoetste zij kon immers de hele wereld…

overgave spring ik niet als een dolleman op haar, maar ik volg de cirkel van haar rok als in een plechtige processie, prevel bezwerende formules, totdat ik de aanblik van haar kwetsbare openheid niet langer kan verdragen, mijn jas erover heen gooi en hysterisch wegren.…

samen rond de dis na tijden van gemis eindelijk het weerzien en tussen hen in het 'misschien' glazen worden gevuld en het geduld al zo lang op de proef gesteld maakt plaats voor ongedurig en vurig elkaar aanzien en misschien nadien opgaan in elkaar de avond nog jong…

twee verloren zielen knielen aan het einde van die lange weg. Vertrouwde armen om elkaar heen samen, nooit meer alleen....…

De slaap ontwijkt in deze lichte tijden. De schemering verdiept tot donkerblauw, En vóór dit zwart wordt, komt het morgengrauw Reeds als een rook de hemel overglijden. Klopt ’t bloed zo zwaar door onze ontruste rust? Zijn het de maaiers die hun zeisen haren*? Valt er een schaduw binnen van de blâren? Is dit een droom? Spoken hier dood en lust…