Alle inzendingen over nieuw leven OR genadeloos OR ruimte

Dat wat ontstaat ontstaat, omdat het moet schijnbaar blijkbaar Ooit zullen antwoorden komen zegt een oude wijze man die als wacht de rivier laat stromen Als een kern is ontgaan langs het oog van de mensen zal dit nieuwe ruimte slaan en kan men blijven zoeken naar zelfontwikkeling en nieuwe grenzen Totdat een reis ophoudt en de…

Regen en onweer de wind jaagt genadeloos op een natte krant…

komt misschien aanschouw ik de waanzin misschien is mijn ziel de voltooiing van waanzin ik spuug mezelf uit, genadeloos naakt de oneindigheid schudt met dertien grenzen…

het heeft de smaak van leven verloren kon ons niet meer bekoren in het dagelijks gebruik het deelde jarenlang de ruimte waarin wij leefden voelde vertrouwd maar werd zonder gebruikt te worden oud afscheid was een laatste aai en dank voor het uitstekend functioneren in nieuw licht gaan wij wat minder en meer duurzamer proberen…

ruimte in veld en woud Ruimte en vrijheid, genietend van 't leven, van dieren en vogelzang. Gun elk geluk, een leven lang…

steeds steviger Het is een gevecht op leven en dood Tussen hemel en aarde van mensen in nood Wat niemand nooit zal weten Of wellicht snel doet vergeten In de cockpit wordt genadeloos gestreden En toen...., woongebouwen werden opengereten Ellende, angst, vertwijfeling en verdriet Het ligt ons wellicht allemaal in het verschiet Hoe meer blijkt…

Dit vers gaat enkel en alleen, Over alle ruimte om ons heen. Die ruimte berust op het feit Van beschikbare uitgestrektheid De ruimte is van iedereen. Je kunt zelf pas voluit leven, Als je de andere ook de ruimte wilt geven.…

leven…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij dan gaat omarmen zal de nieuwe dag mij ook weer verwarmen. Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

Tot de sterren aan het firmament verschijnen mijn gedachten in tijd en ruimte verdwijnen. Als de ochtenddauw mij gaat omarmen zal de nieuwe dag me ook weer verwarmen. Zal dan mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

De Weight Watchers zetten je op dieet, Plaatsen je op een weegschaal, Zodat je beter weet, dat ieder Pondje door het mondje gaat; Dat geen ruimte voor de zonde toelaat. Laat de spiegel dus spreken, wanneer ik mijn beloften wens te breken. Want de consequenties doen genadeloos pijn Voor de eetverslaafde die ook gelukkig wil zijn.…

Zijn bloeddoorlopen ogen Staken rechtstreeks in haar ziel Als een bot mes in haar hart Hij draaide het nog een slag "Sorry" zei hij zo vaak Met een uitgestreken blik Emotieloos; genadeloos Zo leefde zij dag na dag Haar ziel is eindelijk veilig Nu heeft ze nooit meer pijn Maar als iemand haar gered had Zou ze nu nog in leven zijn…

Ze staat voor haar kledingkast bekijkt al wat er hangt met een nieuwe blik wat past er nog bij haar op dit moment van haar leven smaak kan veranderen je groeit er uit of je groeit er juist weer in ze bekijkt het met andere ogen zoekt de kleuren die vanaf het “nu” bij haar passen voelt de stof tussen haar vingers wat niet bevalt ruimt…

Mijn diepste zieleroerselen worden door onkundige pooiers genadeloos om zeep geholpen. Fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik heb mijzelf nog wel het meest bedrogen met al dat woordgetover en literair gespit, want als alle woorden zwijgen is de liefde de triomf.…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

waarom dacht ik dat de bomen tot de hemel groeiden ze groeien ja maar naar hun hemel de rest is niet verteld is er nog ruimte voor een eigen bos in ons voorgekauwde leven ik wil kinderen vertellen over harmonie met de natuur en duurzaamheid uit een nieuw verworven zicht waar iedereen zijn eigen bomen plant met liefde op een…

nog ben je onvolgroeid maar schopt en stoeit om ruimte want het bollend buikje is je al te klein nog onvoldragen speel je zonder vragen met de navelstreng geen zorgen over morgen want jouw lucht en voedsel is er wel toch daal je langzaam in en nadert het begin van eigen leven de eerste kreet na het ontsluiten zet jou op de nieuwe…

Heelal biedt ruimte om te kiezen - langs maansknoop in eigen leven: vast te houden aan het oude web dat nu werkt en te blijven zijn óf een berk te worden en nieuwe werelden in zelf op te bouwen…

voorspoed De golven van het leven niemand weet wat ze bedoelen en het rampzalige van alles ze kunnen je genadeloos overspoelen....…

Geaderd glas breekt de slanke hals en schenkt vocht aan nieuw leven bewogen bewegen handen in de armen van een engel ver weg van hier groeit afstand dichterbij over golven van de zee…

Nieuwe wereldkinderen, onderweg, op weg, slechts nog eventjes maar Verwachtingsvol, ongeduld alom, tijd tikt seconden recht Minuten lijken welhaast uren, dagen voelen als maanden zo zwaar, heus, weldra zijn ze daar.…

Het bleef heel stil toen zij het licht aanschouwde. Geblèr dat met geboorte samengaat werd niet gehoord, nee zelfs geen zacht geblaat, wat pa en ma en vroedvrouw zeer benauwde. Maar toen trok zij haar kleine mondje open en maakte luide van haar komst gewag. Terwijl er schitters in haar ogen kropen, ontstak ze in een schaterende lach. Rondom…

hij gaf zijn broeder weg voor brood; beleg met vette spijzen haar gezicht kwam voorbij; geen korreltje bleef over de rover nam het mee ze rilde en beefde; in de geplunderde boom kwam ze tevoorschijn als de late rozen uitgebloeid; haar takken gesnoeid; in een nieuw stralend leven…

Tijd is een wentelend wiel dat achter de horizon verdween komt morgen terug de tijd gaat nooit van ons heen In een droom heb ik jou gezien je haren waren als stralen van de zon je ogen glansden zo klein als je was, toen het leven begon Eeuwen werden geboren nu ben jij aan de beurt jij die mij blij maakt en mijn leven anders kleurt…

pak mezelf bij kop en kont en smijt me tegen eigen stellingen sommige wankelen andere donderen om een enkele blijft staan na wat gekwab tussen de oren adem ik nieuwe gedachten in de nieuw ontstane ruimte…

In de nacht tikt de klok de tijd door. Dooft de adem als een kaars. Het zwart hemeldak oneindig met daarin verzonken sterren en maan. Ongrijpbaar en niet te vatten het ontstaan van dit heelal. Waar tussen hemel en aard ieder zich vast houdt tijdens een vrije val.…

scheurde gordijnen maar de waarheid bleef verschijnen in glas dat nachtelijk zwart mijn gezicht weerkaatste genadeloos de lijnen plaatste waar ik geen weet van had heb nagedacht zag een leven verdwijnen in het mat van glas nu spiegel ik de dagen zelfs dubbelglas kan nooit twee waarheden verdragen…

Wat tussen ons is gegroeid, werd genadeloos gesnoeid door een rivier van woorden die mijn hoop vermoordden en mijn wangen hebben overvloeid.…

Ik, verbouwereerd toen je plots de benen nam genadeloos mooi, een aanstekelijke... vlam doch... je bleek een lichtekooi!…

breek de tijd in nieuwe uren die langer dan een lichtjaar duren in de gesloten ruimte van het zwart heelal waarin ik klinkend zingen zal…