Alle inzendingen over noodlot

Zij trouwden jong Dol verliefd Hij droeg haar op handen Zij was net zo dol op hem Als hij op haar Hun huwelijk werd gezegend Met drie fijne kinderen Jaren van geluk Af en toe wat kleine donkere wolkjes Maar die losten op Tot het noodlot toesloeg Sluipend, ja dat wel Ze werd wat vergeetachtig Het werd niet zo snel erkend Zeker niet herkend…

Noodgedwongen moest jij een keuze maken je was verliefd geworden op een vrouw in je nieuwe vaderland met haar wilde je verder je dacht ik trotseer ze wel de wetten, de traditie de cultuur van je ouders, je familie, het geloof je dacht dat jouw liefde sterk genoeg was als zij in je armen lag brak de zon door in jouw ogen ze geloofde…

Het lichaam protesteert met een verstervende pijn tegen wil en dank De kilometers gaan denken in meter voor meter te hard gestart het noodlot getart het is maar een hobby, godzijdank……

Net toen alles onder controle leek sloeg het noodlot weer toe altijd dichterbij dan verder weg onvoorspelbaar als een voorspelling onbeheersbaar als een natuurramp Meegaan in de vloedstroom van onrust en negativiteit is primair de reactie evenals vechten tegen het lot dat altijd een sterkere vijand is Ben je een controlfreak in het diepst…

Beschouwd van huis uit Blijft het uitkijken of inzien Ja vanzelf en mogelijk misschien Maar in gezamenlijk besluit Thuis is het andersom Dan is het geen en beide Het noodlot toch vermijden Punten halen niet zo dom Bijna alles ontbeert werkelijke maat En vloeit vanzelf samen Gewillig of in verzet En wanneer ik letters dansen laat Gaat…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

Chrysanten dan maar roestbruin of sappige vruchten wil ik met jouw zachte liefde op mijn wangen staat geschreven door dit leven boze woorden verre oorden door het noodlot niet vergeten Chrysanten dan maar okergeel zoveel geweten of zoete dromen wil ik met jouw zachte liefde op mijn tenen staat geschreven door dit leven vergeten…

De bomen kregen een betekenis die zij nog zacht gebarend wilden weren, maar 't noodlot was niet meer te keren; een vogel streek klapwiekend in de wildernis van takken neer en nu hij roerloos zit (het licht wordt zo benauwend wit), denk ik aan dood, verrotte geur van blaren, hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...…

Zoals starre pessimisten, die op hun noodlot wachten. Zoals een wanhopige mattenklopper, die geen matten vinden kan. Pessimisten, die angstige vragen blijven stellen. Die oplossingen onhaalbaar achten. Die onoplosbare problemen zoeken, die optimisten kunnen oplossen, of dat moedig trachten te doen. Van die dingen, ja.…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

mijn pen begeeft zich op een hellend vlak als ik begin te schrijven ze schreeuwt om lijfelijk contact alsof ze met het maagdelijk papier de liefde wil bedrijven het schrift kent echter regels en ik ga regelmatig vreemd met de pc daarmee bezegel ik het noodlot ik begeef mij op een hellend vlak als ik begin te schrijven ik schreeuw…

zoutwoestijn verdroogt omsluit zij jou in haar veelvoudig zijn, zweept jouw begeerte wond lepelend als nar de verwoestende kracht over afgronden rozenbladeren die zich opdringen als krater smeulend vuur, wraak van realiteit zij voedt je weert met zachte hand je pijn die elders polst en naait jouw wonden tot eeuwige lust dat jou een noodlot…

Een schipper, ongeschoren, die zijn eigen noodlot wenkt: "Zing voor mij meermin. Zing en laat ons samen zijn."…

ze zien komen in zwakte van zijn dromen de demonen en de spoken uit kelders en spelonken de ijle lucht wordt ouder gesloopt is nu de brug in zijn ogen spiegelt leven een rugzak op zijn rug hij voelt zich niet bedrogen de zombies ruiken bloed hij is een held op sokken vakantie doet hem goed hij heeft niet veel te mokken zijn noodlot…

De hemel draait bedwelmend rond terwijl ik me vergaap aan stralend blauw en zomerroes verpakt in blond al fietsend door de morgendauw Haar lokken zweven in de wind overspoelt het landschap met een lach zo speels onschuldig als een kind tegelijkertijd betoverend compleet van slag Al slippend, verloren in een laatste bocht onbewust van noodlot…

ooit heb ik langzaam mijn ogen gesloten voelde wind en jouw warmte langs mij gaan zacht streek jouw jurk langs het haar terwijl vingers mijn gezicht streelden je parfum tussen ons aromatisch werd jij bent nooit meer geland raakte nauwelijks nog de vloer met heerlijke lichtvoetigheid jouw voortgaan in schrijden was het noodlot…

O nachtlied van de eenzaamheid noodlot leidt naar droeve wegen hemeltergend zijn de angsten die uw God mij heeft gegeven duister wurmt zich door de nacht een woord raakt blind, door mij geschreven ik poog en tracht, probeer steeds weer woede en angst, ze doen mij beven O nachtlied van de treurigheid ik beschrijf, vertaal, mijn ongerief…

de hele wereld in onrust gevangen in vreemd verlangen wie was ik in werkelijkheid toen mensen elkaar te lijf gingen niet uit liefde of vrede wie was ik in hemelsnaam toen jij de hand sloeg aan jezelf niet langer door kom met jouw ik in de diepste duisternacht geen positieve gedachten meer voor handen voor jou gebonden aan het noodlot…

ô Noodlot! al te wreed! Ik kan, gedrukt door zo veel leed, Maar nauwlijks adem halen! Mijn vriend zit aan de zij Van zijne Elize stil en vrij, En kust en streelt haar zonder vrezen; En ik mag naauw mijn Fillis zien! Haar slechts ter sluik een kusje biên! Kan dit mijn smart genezen? Ben ik dus niet met recht verstoord?…

Mijn lever, mijn milt hebben zich volgezogen met veel teveel bloed Ongeneeslijk po- sitief, waagt hij te betwij- felen of hij sterft Tijd zal mij leren wie uiteind'lijk de tango met mij zal dansen Tot die tijd pluk ik de jaren die mij resten samen met mijn lief 'k Laat mij pas kennen als mijn lach écht gaat huilen 't Noodlot nabij…

door de wolken trokken wij op zoek naar wat wij misten witte dorpen zagen wij in een helder en klaar licht de koelte van het groen voelden wij in patio's de vreugde van het water hoorden wij in de fonteinen in kathedralen roken wij het geloof in heiligen met luide stemmen proefden wij het noodlot en het leven en alles wat wij vonden…

Weinig wist ik als een kind van jaren niets van tijd, het noodlot kwam in vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet…

vraagt het dwarrelen aan de bomen staakt herfst een steen keilt over het water onbeschermd en bedoeld voor later schrijf je dan nog in de taal van liefde of doe je, geveld, je dromen dicht windverloren door al wat griefde in de magerte van dit vergezicht zal winter koude stemmen brengen een rouwband dragen rond de maan of wil je het noodlot…

lijkt te spreken in twee talen Ik wens hier maar één van te verstaan Hieraan ontleen ik mijn bestaan Tot je woorden mij zullen vermalen Ik kan nog altijd vrijuit ademhalen Voorlopig schaak je simultaan Maar ooit zal ik de prijs betalen En hieraan ten onder gaan Ik proef je lach nog op mijn lippen Je hoofd tegen mijn schouder aan Het noodlot…

elk jaar zeshonderd jaar opnieuw in het harnas stil de straten van Domrémy duivels vrouwelijk gemaskeerd de wereld tegemoet de vijand tegemoet noodlottig voor zilverlingen verkocht gemarteld likten de vlammen uiteindelijk de Seine voerde haar mee zie die boerenmeid haar noodlot een vrouw zijnde bewustzijn hemels ingegeven?…

. ------------------------------------------------- Lance Armstrong moet nu achteraf niet klagen, Al jarenlang belazert hij de kluit En hangt hij de vermoorde onschuld uit, Maar om nou zó het noodlot uit te dagen…. Die codenaam die hij aan epo gaf…. Niet één vertelling liep bij Poe goed af !…

De toekomstige tragedie van ons kunnen we keren maar elke verandering kent wel haar prijs onze passie zouden we niet moeten laten regeren om zonder noodlot te willen leven in ons paradijs.…

hem, hij hield van haar Ze hielden van elkaar Zonrode haren, klein van stuk Zo voelde dus geluk Hij nam haar mee naar Londen, Parijs Hij nam haar mee op reis Zij liet zich leiden aan zijn hand Ze voelden zich verwant Toen sloeg bij haar de onrust toe Iets klopte niet van binnen Ze viel op vrouwen gaf ze toe Toen sloeg bij hem het noodlot…

Iedere noodlot kent zijn keerzijde. En ook voor het mannetje Piggelmee betekent die keerzijde niet een eeuwig durend lijden. Een noodlot leidt soms met iets van zelfspot tot een onverwachte mogelijkheid, die in de nood geboren wordt.…

Verlangend naar mijzelf staar ik naar de rimpeling Zich herhalend als een Echo in mijn hoofd Verliefd, verloren Met één blik onwetend mijn noodlot achterna tot de roerloze oppervlakte verandert in een immense rimpeling evenwicht wordt tegenwicht, vergeefs op weg naar het onbereikbare blijkt schijn mij te bedriegen de diepte in gezogen…