Alle inzendingen over ongewisheid

't Komt zoals het komt, Je weet immers niet beter - Dagen bitter en zoet, Alsof wat dan ook Er nog toe doet - De stroom van die rivier Hou je toch niet tegen, Valt het goed, lach dan maar Valt het tegen, laat dan Je tranen gaan ook al hoort Het niet, het huilen van een man; Je leven is een avontuur, Het eind meest ongewis,…

die zijn hoek vergat toen jij de horizon zag buitelen houvast dat brak zijn wortels niet meer had en meeging in de schreeuw die eindeloos weerkaatste in de sneeuw ik zag je ogen toen de val je brak het weten dat je niets meer had die blik kan ik maar niet vergeten ik zag het weten dat je overgaat het leven hier zo ongewis…

Wegslikkend mijn braaksel Verkies ik het verder laven Toegevend aan krankzinnigheid Wenk ik de ober met vertroebelde blik Gemist genot doet mij dorsten Dorre eenzaamheid is de drang Smacht ik naar vrouwen en borsten Verdringt de illusie het maakt mij bang En als ik eenzaam huiswaarts keer Bespot door anderen in ongewis Val ik op mijn bed…

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

Het ongewisse van ons bestaan. Welke zijn de wegen die ons geluk geven? Welke zijn de wegen die we beter niet kunnen begaan? De keuzes zijn vaak zo moeilijk en het leven is zo kort. Moet men roekeloos wezen of is de voorzichtigheid de troef die het wordt? De mysteries van het leven. Slapend lijkt het of we gaan.…

In het duister Is Hij licht En ik luister Naar Zijn woorden Met mijn ogen dicht Vergeet voor een moment Dat leven Zoveel gevaren kent Het als glas Zo breekbaar is En we wachten In ongewis Op wat morgen Gaat komen Wat het doen zal Met onze dromen Angst omklemt mijn hart Maar dan is daar Zijn gefluister Zie ik Zijn licht weer…

het was de diepte niet waar ik zo’n angst voor had maar dat ongewisse het onpeilbaar zwarte van dat gat waar anderen mij de vleugels reiken van pennen en papier sta jij naast me vraagt blijf hier zij wenken aan de overkant met zon en paradijs jij kunt niet vliegen zeg je stil en neemt mij bij de hand samen zijn we weggegaan…

glinstering door oogwit verrassend (ik was nog niet klaar) verdomd dat u helderziendheid bezit ik herinner me nu het metselwerk weer ongeborduurd als ons rauwe vlees in het raam gaan de wolken tekeer waar ik in dit verband al naar verwees niemand kan ons zeggen wat het is zodat wij verre uren moeten verduren buiten is de eindbestemming ongewis…

je springt zonder landen val is vlucht brekend uit banden ongewis de diepte voorbij nooit meer morgen niet weer keert het tij haat vloekt krijsend zijn beschuldiging schreeuwend ijlt bestorven lucht van rottend leed het onbestorven leven langs voorbij en valt en valt je lijf bedoekt met lagen pijn rood in doodgebloed verdriet…

Toch was die strijd in wezen schijn: Niet lang bleef in het ongewisse Wie winnaar werd van dit festijn. Men kon zich immers niet vergissen. Slechts één kan Neerlands dichter zijn: Dat is natuurlijk Driek van Wissen.…

achterkant vervloeien pigmenten tot harmonie die wereld een nieuwe kleur mee geeft waar twee componenten samen gaan kan in de optelsom onverwacht een nieuwe kleur ontstaan met een frisse eigen kijk op wat magie zo bereikt juist in het organisch gedeelte beloven passen en meten geen vaststaand resultaat weet dat uit het ongewisse…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

waar mijn pad altijd begaanbaar was scherpen nu keien de rest is spiegelglad sporen van mijn lange leven zijn verdwenen angst bepaalt de stap dikke mist omringt mij met stilte het diffuse licht maakt iedere richting ongewis ik mis je hand de compromissen die wij altijd sloten als we weer waren gestrand zonder schaduw zal…

Weinig wist ik als een kind van jaren niets van tijd, het noodlot kwam in vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet…

je zocht een pad in het ongewisse bij elke bocht keek je om, waar je was, je gooide een steen en het stoof in de struiken: vijf kleine gestreepte coureurs en hun moeder renden als gekken je blikveld uit je stelde je voor hoe je 's avonds zou bellen om hun te vragen hoe het ze verder die dag was vergaan om hen gerust te stellen, de jacht…

Ongewis prikkeldraad kleverig van angsten verkort verlangen.…

dichten is een holte tot het zwart op mijn lippen het jaagt de wind tot het waait dood uit de takken slaat de boom die zich leegt van het schuddebuiken en ik ongewis van de gestaltes rijpe pruimen als verweesde kinderen en ik die de vondelingen consumeer alsof het mijn eigen vondsten waren mijn tanden zetten zich in het vlees het spat als bloed…

in het licht van het keukenpeertje beoefenden we de kunst van het bijna verdwalen in het donker verloren in de chaos van mooie dingen zagen we de lente in de ongewisheid van de nacht de oude boomgaard de takkenhoop erachter waar de kleine winterkoning zich veilig waande in het sjofele schuilpaleis thuisgekomen voor het donker…

Langs de kust bezoek ik graag plekken Waar een uitzicht lonkt Verleiding op reclameborden ronkt En aanzet om de bakens te verzetten Het lijkt cliché en sleets Maar in de haven is het altijd druk Reisdoelen te over naar geluk En dat herhaalt men steeds Ik schuw de open zee Het ongewisse zonder maat Vooral bij ontij in de nacht Toch…

kruinen slaat Zo ook zou het afdichten van holte moeten zijn tot het beurse uit de lippen valt ietwat van vergankelijkheid verketterd is wankel terend op slechts een paar schimmige woorden met enig voortbrengsel de vrucht ontstaat maar het dichten van holte is zeldzaam zoals de boom die zich ontpruimt eens in het jaar met het schuddebuiken ongewis…

onze persoonlijke wegen gescheiden voorbij het weten,voorbij de aanwezigheid in spanning van het ongewisse zwelgend in zelfovergave de tong der hartstocht krult in begeerte ongeladen in vluchtige bewegingen in stevigheid van een schuchtere brug waarop het spel der vrijheid gespeeld word waarin herinneringen glanzen in zuiverheid en wijsheid…

vingers aan elke hand Waarmee ik kan voelen Gewaarworden Ontdekken Proeven Twee welgevormde oorschelpen Waarmee ik mijn levenslied in agitato aanhoor Een paar ogen Aanschouwt de onmiddellijke omgeving Merkt op Onderscheidt Beoordeelt Dag of nacht In deze of gene stad Met wie dan ook Droom, nachtmerrie of iets daartussen In het ongewisse…

ik dwaalde in herinnering waar donker dreigend en schaduw tastbaar was weer hoorde ik de stap en vage woorden alsof er iemand naar beneden ging het kraken van de trap verraadde hoe ver hij van mij verwijderd was er viel een gat van ongewis gevuld met beelden waarvan ik het bestaan niet wist zij raakten mij met klamme vingers van…

Een weg is nooit een doel op zich een doolhof is een wangedrocht het leven is het èèn of het ander de wandeling is kort of lang maar doorgaan en het eindpunt zien is niet voor ieder weggelegd we willen wel, we doen ons best maar weten toch de route niet je kunt hier links of rechts, rechtdoor of terug de zekerheid is ongewis stel…

D'r ongewisheid aan 't vervloeken gevoelde zij zich niet in orde. Het was weer zaterdag geworden; Toevallig kwam ze vroeger thuis. Daar zat-ie, suffend voor de buis.…

Gewis, Ja, gewis je mag het weten je hoeft niet in het ongewisse meer te meten tobben over hoe het werkelijk is het door jou veronderstelde, daarmee zat je mis Duidelijk, Dat had ik moeten zijn Niet zo vaag, dat mag je weten Ik deed jou daarmee heel veel pijn Ja, jouw gedachten zijn zo maar niet versleten Waar, wij nu samen mogen zijn…

er dwarrelt iets dat blinkt met de getijdenstromen mee een parel die in het donker zinkt naar de bodem van een gretige zee het patroon van geheugen is fijnmazig tot aan de zandige oevers van gemis dan blijkt het achterland wazig verdwijnt het tastbare in ongewis ik zag een gezicht voor het jouwe aan voelde weer de hemelstormen over onze…

Waarin het nieuw geluk geborgen is; waarin ik in de poel van het ongewisse vis. Dat vissen kent nimmer de voren; waaruit het water helder naar boven opwelt. Waar al het onduidelijke pas helder zal worden als het juiste verhaal op zijn tijd aan de geduldige visser wordt verteld.…

verstilde maanlicht schijnt Streelt mijn geschonden lichaam Beroert elk plekje en verkleint De zelfverloochening en blaam Zodat elk schandteken verdwijnt Groeiend is mijn zelfbewustzijn Ik sta weer strijdbaar en rechtop Woede verzamelt zich tot venijn Zet er een streep onder en stop Dit leven, zoveel wraak en pijn Springen in het diepste ongewisse…