Alle inzendingen over reiziger OR trein OR praten

weer terugkomen drommende bussen dreinende treinen natte kranten en kortstondige dromen afscheid en altijd weer hier die schemer tussen goed en slecht met emoties op papier vastgelegd alsof er een toeren te huilene staat…

Zijdezacht draadwerk laat de reizigers stranden en maaltijd worden.…

Normaal spreken, normaal praten, ach het is hem niet aan te rekenen, want wat je nooit geleerd hebt, kun je blijkbaar niet meer aanleren.…

iemand leest mijn gedichten voor even kom ik dan tot leven meer moet dat niet zijn Uit: Reiziger door de seizoenen uitgave: Binnenlands Reiziger Vervoer (maart 2008)…

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet ik ken een grote kerel Piet die is twee meter negen maar als ik met hem praten wil dan is hij zó verlegen u bent wat dat betreft een vent en stress-bestendig tot 't end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast GOD dat kan gewoon niet missen…

de reiziger staat stil hij overwelft de gehate vlakte hij wikt de taal van zijn herinneringen het lied des vaderlands de reiziger leeft in gemeenschap met uur, dag en tijd hij groet de nederige passanten en de bloemen aan het venster loopt gezwind over het water peilt de weemoed van de vissen hij bezielt geen plan stuurt geen kudden…

De wandelaar staat op rijzige gestalte plant zich voort langs ´s heeren wegen lopend naar de einder Achter de horizon ligt de toekomst…

Met een koffer in de hand Een rugzak vol verleden Zegt hij zijn huis en thuis vaarwel En begint met reizen Van werelddeel naar wereld Via hoofd en hart Gebruikt hij podia en publiek private stromen Zo waart hij rond al wekenlang Langs eindeloze maanden Door sluiers vol geheimenissen En in nevelen gehuld Doorbreekt hij grenzen en gedachtegoed…

Slechts aan zichzelf behoort de reiziger en aan de tijd die haar als schaduw begeleidt.…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

misschien dat de reiziger reist om dat te vinden wat hij hier niet meer ziet thuis is zijn blik als die van slechtzienden zijn de ramen van z’n huis afgesloten door blinden reist hij eigenlijk daarom? Om zichzelf weer helder in een ander daglicht te zien?…

uiteindelijk ben je eenzaam ieder mens staat toch alleen er zijn altijd wel vrienden of familie om je heen maar wie je eigenlijk bent en wat je werkelijk voelt en hoe je al die dingen in je leven hebt bedoeld dat weet alleen maar jij soms wil er iemand mee maar het blijft een eenzame reis in een altijd lege coupé…

Heer, ik kom bij U, mijn goud heb ik al afgedaan, wierook, dank, U toegebracht, mirre, mijn berouw, U voorgelegd. Zo kom ik U aanbidden wanneer ik mij te slapen leg. Uw Ster heb ik gevolgd, Uw kribbe is mijn deken. U, pasgeboren Kind kunt nog niet met mij spreken maar nergens heb ik zo’n goed luisteroor en U van zo nabij gehoord.…

Er was eens een dame beeldschoon en van stande, waar wij eens langs kwamen op reis door vele landen. "Bonjour" zei deze dame vroom, "goedendag" reageerden wij zonder schroom. Waarna de dame vroeg: "waar zijt gij naar op reis?" "Mijn edele dame, wij zijn op zoek naar het paradijs!" De dame giechelde en reageerde vol genot, opende…

Er was een reiziger naar rijkdom En een reiziger naar geld Zij zouden samen op de zelfde paden lopen Want ze zochten naar het zelfde werd aan hun verteld Naar Rijkdom bracht een spiegel mee als proviand Want je moet jezelf in de ogen kunnen kijken Naar Geld bracht een masker, en een mes Om het lam mee aan te snijden Er was een Vrouwe Schoonheid…

Als reizigers die de weg afgaan vol gevaren, Droomden ze van moed en heldendaden. Langs het pad van gouden appelbomen de weg verloren. Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten.…

ik onteigen mijn verleden waar alles begon verdwaal in de wildernis van mijn bloed ontsterf eigenlijk, in een ontkooide horizon in iets dat mijn rivier rusteloos stromen doet eenmaal ten ruste gelegd in overpeinzing klinken naden van de rails als het hart met vluchtige tikken, een gedempte siddering kloppend in vleesgeworden, zachte smart…

Steden spinnen wegen: Webben tussen kerkers. Zwerf of geef je over. 't Ravijn bant de de blik, De vlakte verstrooit ze. Bespring rotstrappen, zwerfblokken naar uw drift. Laat in de vlakte uw verende voetzool Liefkozen door het vochtige gras. Rust in stilte van rumoer, Doch niet te lang: De zwerver wet zijn eenzaamheid op de…

Reizigers Als mensen zijn wij reizigers en geen bewoners. Wij komen op de wereld, om te reizen van plek naar plek. Een mens heeft vaak een thuisfront, maar sommigen hebben dat ook niet. Als mens mag je de wereld ontdekken, daar is niets op tegen. Reis en maak plannen, soms kunnen ze bewaarheid worden.…

daar moet zijn en puffend over het laatste duin zie ik de zee schitteren in de zon Mijn rugzak afgedaan ga ik zitten in het warme zand heel even maar, want er wacht nog een wandeling langs de waterkant En dan struikel ik over een vrouw ze zei dat ze een engel was ik twijfelde, maar geloofde haar omdat ik de hemel in haar ogen las Jij reiziger…

Een treinmachiniste uit Leiden wist niet hoe je dit moest vermijden. Ze zei, met een zucht: 'We krijgen pas lucht als RandstadRail straks weer gaat rijden...'…

Of te Utrecht bij een gestremd NS-reizigers- verkeer het publiek te kalmeren met het spelen van een 'sorry seems to be the hardest word'; en na af- loop van het spel te bedanken met een 'tot een volgende keer'.…

Stilte wil niet praten geen zin in dovenmansoren monden vallen open. De jasmijn staat in bloei de rivier begint te zingen van oever naar oever. De trein volgeladen met in zichzelf gekeerde mensen geen spoor blijft achter. De tijd likt zijn wonden op de vleugels van het getij hopend op een wonder.…

met wie je, achteraf, kunt praten als met niemand anders over die ene dag, die dag in de tram. ---------------------------------------------------------------- Uit: 'Sprong naar de sterren'.…

of dat ze er in galop doorheen kunnen zweven Ze zoeken een hand, een lichaam Ze willen praten, vechten desnoods met iemand die hun as grijpt en de monoloog stopt die in hun oren snerpt…

(te Holzminden) lezers zijn reizigers met het boek als juiste bestemming zie hier het reisbureau...…

tergend traag komt hij eraan de stalen mustang komt tot stilstand zoekend naar een plaatsje niet duwend en niet haastig de wagon voor ons alleen. moe van al dat werk en feesten zakken we op de banken neer warme blikken komen snel, lieve woordjes voor haar oortjes het onvermijdelijke kusjesspel. kusje hier, kneepje daar opgelet…

levensvisie vormen gaat de ware reiziger hij reist niet hij voedt slechts zijn zintuigen daar waar hij denkt dat het hemzelf goed doet nee deze reiziger reist niet hij kent geen en alle normen daarom is de hele wereld – echt de hele wereld zijn thuis…

hoger legt hij de innerlijke lat eenzaamheid sijpelt, niets heeft hij in de gaten omhelst met d’ogen zijn omvangrijke zate daarbij vergetend wat hij ooit bezat fantomen kloppen voortdurend aan zijn poort nachtelijke wezen welke hij mijnde doch geen enkele klinker wordt gehoord wijl zijn blikveld zich verkleinde werd hij door een reiziger…

evenveel als hij verloor zelfs zijn eindsbestemming is niet zijn rustplaats hij gaat door voorbij het einde met een wisselende stemming niets kan het halt laten houden de rails zijn zijn enige weg na jaren neemt de snelheid af om te eindigen in het koude hij zag de seizoenen voorbij gaan maar is nu op zijn retour en alleen zijn trouwe reizigers…