Alle inzendingen over scheiding door verpl

‘Married at first sight’ Een moderne actuele Onderhoudende wijze Van uithuwelijken Ik sta erbij, ik kijk ernaar Ik denk er wat van Ik zeg echter niks Ik laat het gaan Niet de ouders bepalen Maar de wetenschap Voorspellen, dokteren Een schappelijk huwelijk De voltrekking is Als een sprookje En als het mis gaat De scheiding ook…

Zij is klank en kleur en vult vertrekken onbedaard haar vloeiend woord kent geen sleur haar tong zo fijnbesnaard mijn oor ligt naast haar afgemeerd vangt golven, kort en lang het timbre waarop ze balanceert geen scheiding tussen spraak en zang Ik blijf haar eindeloos vereren zij verstaat de kunst van converseren.…

Niet de scheiding doet lijden maar het gescheiden zijn.…

verdwaald is de dichter in zijn eigen woorden op doorreis in zijn zinnen in het gat van donkerte traag in maat van onvertrouwen in vreemde drang kunst gekweld in kruising van esthetica missend de elementen van zijn kunnen in scherpe scheiding van zijn schepping er valt niets meer te vullen in de gapende uitgestrektheid je schreef…

het hoofd, een gesprek, of beeld, mentale webben, dat kan de galm en nagalm van een klankschaal weg doen ebben, haar klanken lossen sporen op: zoals het blad, dat loslaat van de boom, verdort en op straat vergaat, zoals een wolk, die wegzeilt uit het zicht, zoals aan de dijk, door nevel, ’t water aan de lucht gelijk, zonder scheiding…

op een gebroken dag gaan vezels wringen, zullen doornen cellen binnendringen dan laten hersenstormen buitenlucht schrijnen tot binnenbranden, netwerken ontknopen tot wankele periferie, maanden indikken tot sterfminuten dan klopt het hart met gestokte pas, vlijmt een scheiding in haarloos glas dan is het wachten op luwte van het…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug als voor de scheiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht jij bent voor mij de branding ik duik alleen te diep er is geen zachte landing een bodem…

scheiding tussen links en rechts goed en kwaad ik verketter elk geloof ik doe morgen de deur niet open als u daar staat met uw gelijk ik doorzie uw opgeheven vinger, uw bomriem, voor mij geen baard van de profeet, ik draag geen enkel kruis ik werp alles verre van mij maar u staat mij wel dichtbij ik haat u ik heb u lief begrensd…

Mama is boos, ze laat me Ik moet maar groot genoeg zijn Haar mamatijd is voorbij sinds de scheiding Nog geen nieuw begin Ik moet maar lief zijn voor haar haar verwennen en helpen tot het beter gaat Ik moet maar niet letten op de stemmen die me bespugen met scheldwoorden en mijn gedachten bedekken Ik moet maar naar haar luisteren…

De seizoenen baren sferen Terwijl klokken tijden keren Bleek waarheid slechts een waanidee En brak de liefde van lieverlee Was het soms de sleur die sloopte Houden van waar ik op hoopte Of sloeg de leugen mij toen lam Die nare dag dat jij afscheid nam Ik herwaak uit jouw hypnose Jouw pracht was daar slechts een pose Maar koud werd mijn…

zij beloofde hem kastelen ridders om mee te spelen een kast met hoge deuren een kist vol oude kleren een tooi met echte veren en krijt in alle kleuren een garage voor zijn auto’s een album voor zijn foto’s een cool, wreed spijker jack een zak met duizend knikkers een wand voor al zijn stickers kortom een eigen plek hij wilde enkel…

tijd geeft geen weg terug gruis kraakt na tot stof een spinnekopmolen draait snijdt klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend…

zag ze steeds met vreugde komen met pijn in m’n ogen weer huiswaarts gaan zie ze soms nog wel eens wuiven in verstilde beelden uit bewogen jaren door de tijd verbleekt maar nooit vergaan…

een vrijstaand herenhuis met dubbelglazen ramen waardoor de zon moeizaam haar warme stralen schijnt dit huis is kil, wij wonen er nog ‘samen’ mijn lichaam is aanwezig, maar mijn hart verdwijnt ik wil naar buiten en me gaan bekwamen in het weer vrij zijn, niet meer aangelijnd jouw glitterwereld en het glamourleven ‘t is niet wat ik wil, ik kan…

In Utrecht - hoef je niet zo ver te rijden We maken er een dagje van: wat jij? Een uitje, voor de laatste keer met mij Gezellig naar een beurs gewijd aan scheiden Dan klinkt, met zo'n belofte in 't verschiet De meubelboulevard zo slecht nog niet…

Ontkoppelen Je wil ruimte en moet afscheid nemen van wat eens was. Alles nog opruimen voor een nieuw leven begint. En daar sta je dan met het verleden in twijfelende handen.…

jouw stem kon mij strelen in jouw ogen zag ik zuiver wie ik was wat nu van die spiegel rest is glas in scherven op de grond als ik die laat liggen draait mijn wereld nooit meer rond dus rapen maar en lijmen tot een kleurig mozaïek waarin de stukjes weder schijnen barstens vol geluk verdriet al hetgeen ons samenbond ik kus ze als kuste…

paardenstaart en de groenteman peenhaar de rattenkop der ongediertebestrijdster was een luizenbos de srv-man met melkboerenhondenhaar verkocht ook shampoo De geitenneuker had een bokkenpruik op en de nudist was kaal mijn halfzuster ka had semipermanent en haar op de tanden de dominante vrouw en gefrustreerde man hadden een scheiding…

Groene ogen vochtig glanzend Kijken angstig naar mij op, Het is over, over in een harteklop. Toch was gister nog de liefde brandend. Groene ogen zo verdrietig, Zo triest, geraakt, verlegen, Alle liefde, 't is nu verleden. Pijn van binnen, o zo nietig. Groene ogen vol verlangen, De toekomst lonkt, omarm hem, krachtig, Ogen stralen, branden…

Ik zie soms een traan, in de ooghoeken van mijn man Mijn man, een vader, die zijn kinderen zo ontzettend missen kan. Hij houdt zich groot, want hij is stoer en sterk! Niemand beseft het, maar ik ben het, die het aan hem merkt Zijn kinderen, ze worden toch al zo snel groot, Hij kan ze tussendoor niet even halen want de reisafstand tussen hen…

Zuchtend zet hij de computer aan, ergens moeten haar foto's nog staan, dat is al hetgeen hem nu nog rest omdat hij haar net iets te vaak heeft gekwetst Hij leunt naar voren vanuit zijn stoel, "Verdomme, zo had hij het niet bedoeld" Ondanks zijn jarenlange nonchalance kreeg hij keer op keer van haar een kans Waarom kon hij zich dan niet bedwingen…

In zijn macht fietsen zij, schuchter aan mij voorbij. Met een vader voorop die hen zegt vandaag zijn jullie niet van haar maar van mij. Wat kan ik zeggen wat kan ik doen? Morgen zullen we het maar weer overdoen en geef hen alsnog mijn verzoenende welkomst zoen.…

Je ziel Die viel Voor mij Die keer Totdat Jij, 'schat', Beviel Niet meer En ik het wiel opnieuw uitvond De liefde maakt de cirkel rond.…

Muren ter scheiding Bergen in huis Geen enkele tijding In de keuken incluis. Deuren gesloten Ook van ons hart Woorden gesproken Maar niet over smart. Oorlog in stilte Stommetje spelen Steeds sterker de kilte Wat kan het schelen.…

Sommige gescheiden vrouwen weten mannen, hun exen veelal ook vaders van 'hun' kinderen hun leven lang tot bloedens toe uit te zuigen Geilen op hun geld zakgeld, bloedgeld en daarin worden ze nog gedekt ook door de overheid De wet noemt het bijna plechtig alimentatie!…

De zee is ruw en met gesloten ogen stromen woorden op het koude strand. Open de sluizen van de hemel, vul wat leeg is en zo mat. Geef woorden zo zacht dat het hart slechts trilt, zoals een zuchtje wind doet met een blad. Zonder het dodelijk weten waren we tijdloos jong. Is er een reden, waarom ons gebroken hart begint te huilen?…

Je deed me pijn Wilde mij straffen Voor wat niet ging Voor jou en mij De koek was op Ten dode opgeschreven Jij was getuige Je was erbij Het moest kapot En ik moest bloeden Voor elke traan Door jou verspild Op het laatst Wist jij het zeker Dat ik dit alles Had gewild Maar lief Denk je nu echt Dat het mijn keus is Om kapot te gaan…

Ik stouw jouw wensen in de shredder & smijt je woede op een hoop. verbrand oud zeer verstrooi gedachten voedsel voor de scheuten van een nieuwe droom…

je stem, buiten bereik, net als de smaak van je lippen, overstemd door het lied van de man die niet meer op jouw boerderij wil werken ze kusten ooit de grond waar ik op liep je ogen, toen gevuld met vurig verlangen daarna kwaad ontstoken van jaloezie nu vol van de liefde die wij toen bedreven eenzame uren worden zo draaglijk. je hebt me…

Je ging weg Sloot de deur Een prachtig einde Van een spel Speelde toneel Deed of je liefhad Dat veranderde heel snel Toen ik doorkreeg Inzag, had doorgrond Dat wat je veinste Hete lucht was Het ware gevoel Niet bestond Ik uiteindelijk snapte Waarvoor ik zolang Was verblind Voor jou geen geluk Is weggelegd Jij, jezelf alleen Belangrijk…