Alle inzendingen over suzanne OR later

Hij kent die griet- voor zijn gevoel- van binnen naar buiten Er ontstaat een samenspel van blikken, spinnen en strakgespannen lust Haar jurk omsluit haar rondgolvend lichaam zacht en verdraagt zijn teder minnen eerst langzaam, gevoelig De gedachten kruisen elkaars terrein van fysieke stralen (eerste aanraking) In een zomerse straat…

Later gaan we reizen en genieten Niet langer thuis de plantjes gieten. Later gaan we leven zonder zorgen Niet meer piekeren over morgen. Later verhuizen we naar een mooi, warm land Probleemjes en zorgen, aan de kant! Verdorie, later begint ' vandaag '…

Maar zij, die later leven, Zullen mijn lied, mijn leed en mijn hartstocht verstaan.…

later pas...…

ik zit voorlopig water aan de kroeg regent pijpenstelen schat het wordt wat later huis half uur op de fiets nog maar even toch wat bier  een nat pak heeft niemand iets wat leverworst dan weg van hier we doen eigenlijk niets muziek en dans zoals zoiets wacht niet mijn lief totdat ik naar je kom…

Er valt aan de toekomst niets te lachen; het voorvoelde falen des levens zelf dient grootste ernst gewijd, terwille van wat later weelde en fortuin zal zijn - een smetteloze, als gepoetste knopen blinkende blik zonder ontgoocheling, zonder vertwijfeling, vol weerbaar ongeschonden weemoed omdat het nooit zal komen, wat al in droom vervulling…

alsof in een bos bij de helling gezang klinkt een kind zingt het is nog vers deze inkt van de veer een gans laat deze reis beginnen met een eerste stap luchie…

En weelde heeft ons in zijn macht, maar dan denk ik weer even aan het zachte gras waar wij zaten aan de kant van het water, droomden over vrede en niet dachten aan later.…

Later kwam sneller dan verwacht.…

Ik heb je gezien Het voelde soms goed Verlies alleen langzaam mijn moed Later misschien?…

Later. Een nevelige zon. Een cliché als een steenappel. Ik verhaastte mijn pas. Dacht: als het licht ons inslikt, waar zijn we dan? Als de wind bevriest, wonen we op het land. Je opende een gat tussen ons. ----------------------- uit: 'De gang', 1979.…

Later bestaat niet meer Het boek dat ik Nog schrijven zou Is er nooit gekomen Plannen zijn dromen Geworden, gedroomd Maar niet bewaarheid, Later bestaat niet meer Alleen het nu nog Alleen het moment Waarin we leven Vanuit een wijd besef Vanuit een wij besef Waarin we nooit Meer alleen zijn Nooit meer samen alleen…

Niet later. Later is nu. Van het leven hou ik. Van jullie hou ik. Ik hou van jou.…

‘k Geef nu aan jou mijn vreugd, mijn leed en mijn schemergouden dromenschat, opdat je later nog zal weten hoe ik je eens heb liefgehad.…

Poes doet poema en wij spelen de grote mensen na, zeulen verkleedkoffers en een zak (bewaard voor later) naar het bosje voor het feest met veel slootbier en zand- gebakjes, wortelen, limonade en ouderwetse gezelligheid oom Frans flirt met de meisjes de bakker lacht om zijn grappen mama is de baas aan de bar en de buren geven commentaar…

gaat er wel eens een Japans bedrijf failliet er overlijden tegenwoordig steeds vaker mensen waarvan ik dacht dat ze al dood waren komt dit ooit nog goed het is vandaag later dan het gisteren was, er valt een stukje ruimte tussen twee tijdperken, zeg maar dolenderwijs ter plekke een gedicht als tijdmachine best wel een dingetje…

Steeds vaker zie ik mijn vrienden later en ’t later wordt steeds later en alsmaar vaker later tot aan te laat. Wat vroeger was is nu niet meer en dat verklaart het later maar mindert niet de pijn van het niet zoals het vroeger was te zijn en mindert evenmin het « zie je later wel ».…

Later, zeg je, later kan ik het nog wel gebruiken, Later, als ik het wie weet nog eens nodig heb. Maar - Later komt niet, later komt nooit, Later is nu, Later is de taal die de tijd aan stukken scheurt, Later is nu.…

later wat je hoort na het slaan op een gong ze zijn verbonden het nu en later nu is de aanloop voor de sprong over het onbekende water naar de overkant naar later * Nu is wat ooit later was wat later komt haal je nooit echt naar het nu maar later haal je mogelijk ooit naar wat nu is als herinnering…

De ondergang de wederopstanding het gedicht een bloem de zon de motor woorden als water de verlossing komt altijd Later…

Zodat die vraag mij later niet benauwt: 'Pap, was jij in de covidoorlog fout?'…

is voor later Rennen kind wind mee…

ik kijk terug  terwijl ik denk waarom kwam later opeens zo vlug...…

Verliefd op Inge zei ze je mag niet afkijken klas 5 verkeersexamen en na de vakantie zij een kop groter de zomer had vergeven kom kom hier maar zitten Welkom in klas 6 het was aan met die en die op reis heette het verkering nooit met Inge Inge vond verkering stom En als Inge zegt spring in de sloot Dan lag ik er al in 10 jaar later…

Stilletjes zwaai ik naar je, schat tot later, dit is niet het eind! Want het zijn mijn tranen, het is jouw stem, die tot dit gedicht ons heeft geleid!…

spartelt deze aarde om haar trage as, inhalig doch ook verschrompeld inhaleert ze de lucht die dik en stroperig haar luchtwegen sluit de mensch, van oorsprong zeer egoïstisch doch een terdege narcistische leer heeft dit primaat geëvolueerd tot wat het nu is machtig lustig inhalig onbetrouwbaar, tuig dat onbetuigd zich laat gelden…

als hij in het nu leeft en het zit hem tegen dan kijkt hij naar later in de hoop dat het grauw plaats maakt voor het hemelse blauw als hij nu leeft en hij kijkt niet vooruit dan ziet hij hagel regen en natte sneeuw kletteren tegen zijn ruit als hij in het nu leeft met z’n vele zorgen denkt hij maar aan later aan die zeker ooit opdagende…

Als jij later zo groot bent als mij En ik dan naar jou kijk Terwijl je praat En lacht Kan het zijn Dat ik in die lach Plots jou zie Zoals je nu bent Zo klein en onwetend Maar dapper en fel Hoe je ook bent Innemend is het wel Als jij later Zo groot bent als mij En jij dan naar mij kijkt Terwijl ik praat En lach Dan kan het…

Ik hoef niet te eten zei ze, ik leef van het licht - Een glaasje water is voor mij genoeg. En ze at niet, dronk alleen water en bleef leven. Dunner en dunner werd ze tot ze op een dag in de klas hier bij mij vooraan In de mouwen van haar trui verdween.…

je bent indrukwekkend bezig met later maar je ogen drijven voort op eigen zilt water ieder woord volkomen in de hand overweldigend aanwezig maar onbemand het opgeschort verdriet later stroomt het terug uit de verkrampte hand op je rug nu wekt het die indruk niet…