Alle inzendingen over symfonie

Je handen liggen stil gevouwen kleurend blauw Handen met een verleden die geloften deden van trouw Ooit streelden je vingers een symfonie van passievuur Nu liggen zij daar stil zwijgend in dit kille stilte uur Je handen liggen stil gevouwen in een doodskrans Handen met een verleden die het leven namen als een kans Ooit streelden je…

't Wad maakt zo van een kakofonische dans een geluidloze symfonie in een eindeloze cadans.…

Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom heb ik dat nooit eerder gehoord? Ben ik nooit eerder in de hozende regen aan de kant van een sloot neergehurkt om te luisteren, echt te luisteren?…

ik leg mijn hand zacht op je stem eigen me de tonen toe verwarmend is je melodie vibreer met je mee en als mijn vingers snaren raken voel ik weer de branding van jouw zee nooit liet jij mij op het goudgeel stranden een groene duin waaide verkoeling naar ons twee we gingen horizonnen zoekend naar de symfonie handen konden elkaar…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

ik schrijf het witte blad met zwarte streepjes grijs jij zuigt gevoelig letters uit mijn pen combineert ze tot heel mooie woorden zinnen spiegelen akkoorden strofen zijn de melodie in mijn zwart-witte symfonie papier de hemel van plezier mijn hel als vol gekladderd vel vriendin in lange nachten mijn witte toeverlaat als ik moet wachten…

Weemoedsklank in zachte kleuren, 't is zomers afscheids symfonie, herfst kan nu zijn troon bestijgen, regeren in het nieuwe jaargetij.…

Als de dood nú was gekomen had ik hem begroet als een jongere broer, die Twist en Shout wil horen als ik de Negende Symfonie van Mahler op heb staan; en met een glimlach had ik aan de dood mijn plaats afgestaan, en was ik licht, zo licht gestorven, och, zoals het bevroren oppervlak van sneeuw zich breken laat.…

Alles is nog precies zo om hem heen - Maar hij is uit de symfonie verdwenen. Het boek, de maan, de kachel en de rook - Eens, op een dag, verdwijnt dat alles ook. Dat is de dag waarop de dood zal wenen. -------------------------------------- uit: 'Rook zonder vuur', 1998.…

ik kon ze niet zo snel tellen maar hoorde er minstens vier ze kwaakten een symfonie gedragen over de zeven sloten die ze net hadden besprongen pauzeerden in mijn zicht zodat ik de overige stilte in alle rust kon proeven mijn blik gleed over het water waar een paar witte waterlelies hun lichtrode zusjes tegemoet dreven om samen verder…

volgende vlinder terwijl…………… als ik naar je toe rij de weg verandert in een zilveren rivier als ik naar je kijken mag je pupillen zich openen als diepe tunnels als ik alleen je stem al hoor je lippen zie bewegen gaat het onweren binnenin mijn gedachten word ik bang ben ik bang dat die mooie klanken eindigen in een valse symfonie…

jij genoot muziek wist van symfonie en componeren ik kende enkel maat heb mij bekwaamd in het vak van dirigeren toch waren wij niet voorbestemd om samen te gaan spelen jouw ultiem gevoel had passie en een diepte die mij snel verveelde jij verweet mij oppervlakkigheid als ik de telling in de gaten hield en ik jou corrigeerde…

Reflecterend en dicht op onze symfonie. Ver van de realiteit in een universum. Zoals een geïnterpreteerde compositie. Ik omring jou als jouw dynamische parfum. Welke expeditie biedt ons synchronie?…

Een meesterlijke lippen symfonie. Close harmonie; hart vol melodie. Met muzikale medestanders in vrolijkheid en spontaniteit. In toonsoort en timbre naar een eenheid toe geleid.…

likkend met elkaars zachtste huid en stellen uit te kiezen tussen voelen en aanraken, of om te draaien voor alletwee tegelijk, we branden onblusbare liefde in ons verlangen ik ril, het raam staat wijd open het is te laat voor schaamte om de buren of om op te staan ja ja open me, heel de wereld trilt in mij, in al mijn cellen de symfonie…

Profetie Ik zeg u dat de toren van Babel Onafgebouwd staat op het gladde ijs Van vele zeeën, omgeven door een Windwerk van geheimzinnige tuba’s De vrouwen van Sodom en Gamorra Worden zoutzuilen, orgelpijpen, kijkend Naar het beloofde land der klavieren Zij vormen een nieuwe toren Een zoute symfonie voor violen Lot mag zijn vrouw bespelen…

Een wezen boven mens en dier volmaakt en onwaardeerbaar een symfonie van lijn en zwier Gods meesterstuk: De Leraar. En Satan zag vol afgunst neer op zoveel geest en gratie; riep al zijn machten in 't geweer tot tegen top prestatie.…

Mijn ogen zuigen je lichaam op Als ik je voorbij zie komen Een heerlijk gevoel bekruipt mij Net zoals in mijn dromen… Mijn ogen vullen zich met jou Verliefd laat ik mijzelf gaan Een symfonie van vlinders Vlindert door mijn bestaan Mijn ogen laten zich vangen Als ik je voorbij zie komen Je lichaam, zó beminnelijk...…

altijd te laat ze houdt niet meer van mij in gedachten ben 'k er niet meer bij Wil niet dat ze me verlaat 'k Wou dat ze me nog een kans gaf bang dat ik zelfs die zou verpesten want in haar grijze ogen ben ik laf Bindingsangst overkomt ook de besten M'n zonneschijn zit in haar lach haar stem klinkt als muziek in de oren zoals de negende symfonie…

Geluiden van de dag verstommen bij het vallen van de avond late zon straalt nog even haar gouden gloed gedachtenstromen ontlokken zich aan m'n gemoed onzichtbare wind wiegt de takken als een moeder met haar pasgeboren kind vogels geven hun laatste lied ten gehore die als een symfonie klinkt in m'n oren de maan schijnt als een glinsterende…

Loom land onder het strakke weefsel dat alleen het diepste hemelblauw bieden kan over de perkamenten huid kruipt het geluid van rondtrekkende stammen door wind en water in de gelaagde aarde geëtst de leegte is massief en hardnekkig nodigt iedereen binnen maar de aarzeling zoekt dralend een uitvlucht voor de symfonie van exotische marktpleinen…

Het dak van de oecumene opende zich en oogverblindend licht zoog ons naar de grenzen van het universum tastend op zoek naar het pad van de waarheid die zich als een luchtspiegeling openbaarde en in een trage symfonie langs trok hoger en hoger zagen de bergen en zeeën onder ons kleiner en kleiner worden verdwijnen in het niets en achter…

een stage stroom van klanken Die neerslaan in orale databanken En vaak gaat dat proces naar wens Maar taal staat ook op boekenplanken En daar heerst homo sapiens Hij geeft de klanken graag een grens Zo worden woorden toverdranken Maar ‘t woord op zich heeft nauwelijks magie Het is het passen in een klankenslinger Dat woorden smeedt tot symfonie…

Wij zijn een symfonie van schitterende scherven. Kon ik de sleutel van je toegangsdeur maar verwerven. Want jij bent als de zon en bron van al mijn leven. Om bij jou te zijn, verstrengeld in een eindeloos omhelzen.. Alleen maar om bij jou te zijn, verheven boven alle grenzen, Zou ik zonder aarzeling mijn aardse leven willen geven.…

Uit een pastellen melodie is iets wezenlijks verschoven het lijf is verwaaid als geheim, ik dein open als een symfonie Uit geborgenheid, tevreden ik laat me vloeien, willoos water langs de beschoeiing van de tijd, vraag me niet meer waarheen.…

Zoals de eerste ontmoeting bij zonsondergang met de laatste symfonie door vogelgezang.…

bladstille platanen genieten zij van de luwte en spreken gedempt met elkaar of wandelen door de lange lanen genietend van het plantsoen ook de hemel kleedt zich aan in blauw fluweel voor een watergroene maan verschijnt over de rozen die in een stil gebed … boven een stilstaande waterplas brengen zoemende muggen een rondedans als laatste symfonie…

Het zachte verlangen naar jou is groot, het weegt veel lichter dan de dood een rijk gevulde mand van overvloed, eens lispelende beek baant zich door mijn bloed, als mijn gedachten zich hebben neergevlijd, je blijft de bladwijzer van mijn levens encyclopedie, een onvoltooide symfonie, z’n toon verspreid tot in de onvoorziene eeuwigheid…

Als de tijd en maat vol is het seizoen rijp en de uren gunstig staan, werk ik een aan een symfonie, in een wervelende universele ouverture wat onmerkbaar de vervelling van natuur en de verveling van de mensen tegenhoudt, compositie uit de achterkant van mijn repertoire, noten van melancholie, ontsproten uit de couleur locale, een roes…

ronden scherpe kanten af te vlakken zo dat zij subtieler passen in de melodie van leven en bestaan jij had al ogen en lach als fijn tuners je zangerige stem vatte nu alles samen in de liefste woorden van jouw lichaamstaal nog waren er engelen als koor in klank en kleur nabij zo kon jij vrij improviseren op weg naar de volmaakte symfonie…