Alle inzendingen over tafereel

Witte zeilen hoog gehesen Geteisterd door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft…

Bliksem begeleidt de donder bij een machtig tafereel. Over alle stille bomen. waakt de grote gouden maan. Vergezeld van mooie dromen die als sterren blinken gaan. Als het schouwspel over is dan pas valt de duisternis. Alles wordt in 't zwart gehuld en de zon wacht vol geduld.…

gegund aan alle hardwerkende mensen een schitterende reis Thailand HOHO geen plezierritje olifant laat je vooral niet verleiden door die zogenaamde innemende glimlach van de gids valselijk charmant vooraf worden deze geweldige dieren zwaar mishandeld afschuwelijk tafereel wel een goed bericht namens de reisorganisaties…

Land van melk en honing Basis, weiland in het groen Waar veldbloemen sieren Met vlinders in hun goede doen Een bij zoemt even in op het veld wat heerlijk geurt De pink zoals altijd nieuwsgierig kijkt naar wat er zoal gebeurt Het tafereel onder de zon is er in al haar jaargetijden Dit veld van waarnemen Schenkt mij nu een zomers…

Schildering van een perfect tafereel binnen een wazige wereld. De richting die vanzelf ontstaat evenals de weg.…

toch kruist zo'n spook mijn pad nu net iets vaker en denk ik: ík schilder niet die taferelen ík ben niet die in zwart verpak. zijn haar ogen dan zo schuldig dat zij door tralies kijken moeten, wie legt haar dit verbergen op? zij ontvrouwt zich zo zorgvuldig van haar haren voorbij haar voeten als een vleesgeworden tuimelpop.…

Communicatie behangt de lucht Niet vast te leggen met strepen, Verf en klodders, kwast Wat speelt er in dit tafereel? Het is kijken op de tast: Het is voelen Aan de blauwe/groene vlakken…

Naast de kist prijkt een oude foto welke lijkt; voor altijd levendiger dan de dode, van wie de vingers, blauw, gebogen zijn tot een misleidend vredig tafereel van vroom gevouwen handen die de dood omvatten alsof niet elke laatste ademtocht een hijgend hangen aan het leven is. De dood gevangen in gestolde tijd.…

Sabbelende lammetjestongetjes met krullende vliegstaartjes in een grasruikend tafereel blèren hun geluk en onwetendheid de wereld in met wazige oogjes enigszins scheel Die je aan lijken te kijken met de woorden van: Kijk mij, kijk mij, ik spring wel vijftig centimeter hoog!…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde sporen leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

de jongste heeft zijn hond op schoot genomen 't is nog vertederend ook de anderen echter zijn op het oog verder van de weg geraakt waardoor de wereld zonder drank voor hen niet langer is te harden als getuige van een tijdsbeeld op deze zondagmiddag begin novenber waarop bomen de bladeren laten vallen stemt ook dit tafereel mij herfstig…

over straat worst van de slager niet meer veilig is rondkleumt de bakker zijn warme melkbrood niet meer slijten kan de straat uitgestorven raakt de bom gevallen is moord zichtbaar in scheef gezakte raamkozijnen laat ritme licht en liefde overblijven muziek weerklinkt wat vriendelijk zou ik willen lachen blij zal ik zijn met dit tafereel…

Getrokken door dit tafereel kom ik iets dichterbij, ontwaar de kwast vol verf boven de vloer, de vele schetsen. Ik grijp naar de catalogus van het notarishuis en glimlach om de titel van dit treffend schilderij.…

In de hitte van zomer, buigt' lisdoddeblad door om te drinken waarop elke plant het slim idee vat, alvast de lippen tuiten Het hele moeras loom leeggezogen nippend groene bladeinden begeesterd is de giraf, het tafereel zet aan tot deelnemen het beeld met giraf, doet alsof hij heel grote reiger is, gaat op één poot om te vissen…

Het tafereel blijft echter somber en sober op deze gure namiddag in het hart van een grijze herfst in oktober.…

ik kleurde vroeger met m'n stiften het ene na het andere kasteel dat ergens in de lucht, of wist ik veel, bestond en niet alleen maar in mijn schriften in mijn beleving waren al mijn giften de variaties op één groot geheel waaruit het ideale tafereel waar ik het oog op had, zou zijn te ziften een tekening van Jezus aan het kruis of sjouwende…

ver ik was zijn petekind gevraagd dus met mijn verjaardag wat is nou echt merkwaardig hij plukte in zijn rechteroor dacht met de ogen dicht diep door toen sprak hij heel officieel: ze zijn vaak moeilijk te vertalen niet door een ringetje te halen men schijt in gaten op de deel echter vooral de ellenlange tafelen de nadronk met bezopen taferelen…

hun woorden bevroren tot ijs door een gure wind gedragen tochtten zij kilte door het paradijs waar tropische emoties bruisten felle blikken huisden in het smeulend vuur van omfloerste ogen stilte brak de eerste schrik paniek vluchtte in chaotische taferelen zij drongen met velen naar te weinig lucht hun vlucht is gevangen…

enkele leugen vuile vensters dikke regendruppels als tranen schonen stad na stad flitst voorbij een mager paard graast in een weiland veel makke schapen ingeladen in een bus kilometers vreten Maastricht in zicht koffie nabij voetstappen op klinkers kinderhoofdjes lang een warme achterste op een buiten-terras in een kerk heidense taferelen…

vertrouwd kraakt de trap veilig zijn de cirkels licht die in de kamer stralen alles op zijn vaste plaats alleen de ogen van de hond zien moeder koffie halen zo droom ik over jeugd de eindeloze dagen waarvan de avonden die knusheid gaven een eenvoudig tafereel huis en straat met vaste waarden waar mensen nog betrouwbaar waren…

mocht ik een regenboog zijn dan kende ik al jouw weten, nu sluimert de zinspeling als een kwade nacht in een weerzinwekkend tafereel zou ik je willen omhelzen in de kleuren die ons tekenen op het wit verlangen en waar rust als een pilaar de stoet met een hemels geschrei ten onder richt neen, de tijd klokt verder, verder dan mijn vingers…

Een woelmuis vult haar buik met plantenloten of met de wortels van een gele lis, mij kan het voor geen ene fluit begroten, het lijkt me stug dat ik er eentje mis. En vist de reiger met gerichte stoten de halve populatie windes weg, dan wordt hij heus niet met een buks beschoten; zo’n bagatel krijgt mij niet van de leg. Ik zit nu wel van…

Mijn tuin, ach zo reusachtig is hij niet, maar om hem vrij te houden van de kweek en verder onkruid dat de grond uitschiet, werd ieder jaar meer werk, zoals mij bleek. Dus op een dag moest het er maar van komen: ’t Gazon en ook de borders, hup, er uit. Het hele hofje op de schop genomen; wat bleef was grond, geen on-of-ander-kruid. Daarna…

’t Heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen, zoals mijn tuintje nu is omgebouwd. Je loopt hem rond in net aan honderd passen; ik vind het ruim voldoende, wel beschouwd. Er grazen paarden noch hooglander koeien en ganzen speur ik slechts hoog in de lucht. Ik hoor hier nog niet eens een kalfje loeien, de scholver zie ik enkel in zijn vlucht…

De kanten zijn wel dicht begroeid met riet; dat was van het begin af aan mijn streven. Zo af en toe hoor ik een karekiet en ‘s zomers zie ik de libellen zweven. De karpers gaan in ’t voorjaar flink tekeer, als de natuur hen roept om te gaan rijen. Ook stekelbaarsjes zijn dan in de weer, met heel vakkundig aan hun nest te breien. Mijn ogen…

Wat er niet leeft in ’t water, kruid en grassen (ik sta er elke dag weer van versteld) en ook in alle andere gewassen, ik raak er haast niet over uit verteld. De muggen die hun rondendansje maken, de hommels met hun bassende gebrom, de egeltjes die ‘s avonds pas ontwaken, een bont gekleurde vlinder op een blom. En dan een vleugje blauwe…

Toch voel je dat de boel is aangelegd, ondanks de slanke bruine rietsigaren zoals je ze ook aantreft langs De Vecht en eenden die de vijver vaak bevaren. De groene kalmoes langs de waterkant en dotters met een kleed van gele bloemen, de pluimen van de basterd-amarant waar rond omheen de honingbijen zoemen. Het heeft de schijn van ongerept…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

En aan de krulwilg kleeft een bonte specht. Eerst kijkt hij rond en klimt dan zonder dralen van onderen naar boven, maar niet recht: Zijn gang beschrijft de prachtigste spiralen. Hij is druk doende met insecten vangen; dan valt zijn oog op ’t zwoerd van een stuk spek, dat ik onlangs voor hem heb opgehangen; je ziet hem bijna kwijlen van…